Náttúrufræðingurinn - 1937, Blaðsíða 10

4 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim Aiii
Rostungs-heimsókn.
Síðastliðinn vetur urðu menn á bæjunum Brekku, Garði og
Leirhöfn í Presthólahreppi í Norður-Þingeyjarsýslu þess vísari,
að rostungur var þar á ferðinni meðfram landi þessara jarða. Að-
allega voru það 3 menn, þeir Sigurður Kristjánsson bóndi í Leir-
höfn, unglingspiltur úr Garði (sá bær er byggður í landi Brekku)
Ingimundur Pálsson og Kristján Magnússon á Brekku, er komust
næst honum, einkum þó 2 þeir fyrstnefndu. Fer hér á eftir lýsing
á athæfi hans, byggð á eigin umsögn þeirra.
Ingimundur Pálsson stóð eitt sinn sem oftar yfir sauðfé í bit-
fjörunni á Brekkuskeri svonefndu, en það er skammt sunnan við
skipaleguna á Kópaskeri. Kom þá rostungurinn upp að flúðinni,
er pilturinn stóð á, og það svo nærri, að eigi var lengra en ea. 10
metrar milli þeirra. Sá pilturinn því mætavel allt útlit dýrsins og
aðfarir, en þær voru nokkuð einkennilegar, því að rostungurinn
hafði náð í landsel og var að drepa hann þarna á grynningunum
við flúðina. Sá pilturinn að rostungurinn hafði rekið vígtennurn-
ar (úr efra skoltinum auðvitað) í gegnum selinn. Selurinn var þó
með nokkru lífi og reyndi að losna frá þessari „óvætt“, en gekk
það illa. Reyndi rostungurinn til að bæla selinn undir sig, en ein-
hverra hluta vegna lánaðist það ekki betur en svo, að selurinn
losnaði af tönnum hans og komst nokkuð frá og flaut þar í blóði
sínu, líklega dauður. Meðan pilturinn sá til fann rostungurinn
eigi selinn, hvað sem síðar hefir orðið. En næsta dag eða lengur
var hann á sveimi kringum skerið og þá sá Kristján Magnússon
hann. Reyndi dýrið þá til að skríða upp á skerið, en tókst það
eigi, eða hefir hætt við það.
Sigurður Kristjánsson sá rostung á grynnslum fram undan
Leirhafnarlandi, og var hann þá að rífa sundur sel, en blóðið og
lýsisbráin flaut allt í kring. Komst hann í ca. 10 faðma færi við
dýrið. Var þetta að áliti Sigurðar allstór rostungur, en kom eigi
mikið upp úr sjónum. Þóttist Sigurður sjá það með fullri vissu,
að rostungurinn væri að eta selinn. Sigurður var með haglabyssu
hlaðna, og eitt sinn, er rostungurinn lyfti höfðinu upp úr sjón-
um, skaut Sigurður á hann. Þá sleppti rostungurinn selnum og
færði sig nokkru fjær, en var að sjá alveg óskemmdur, enda þarf