Náttúrufræðingurinn - 1937, Blaðsíða 35

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 29
iiiiiiiiitiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiini
Stjörnuarfi (Stellaria crassifolia).
Stjörnusteinbrjótur (Saxifrag’a stel-
laris).
Tágamura (Potentilla anserina).
Tóugras (Cystopteris fragilis).
Tryppanál (Juncus arcticus).
Tröllastakkur (Pedicularis flammea)
Túnfífill (Taraxacum acromaurum).
Tungljurt (Botrychium lunaria).
Túnvingull (Festuca rubra).
Túnvorblóm (Draba rupestris).
Týsfjóla (Viola canina).
Týtulíngresi (Agrostis canina).
Vallarfoxgras (Phleum pratense).
Vallarsveifgras (Poa pratensis).
Vallelfting (Equisetum pratense).
Vallhumall (Achillea millefolium).
Vallhœra (Luzula multiflora).
Varpasveifgras (Poa annua).
Vatnsnarf agras (Catabrosa aquatica)
Vegarfi (Cerastium cæspitosum).
Þrílaufungur (Dryopteris pulchella)
Þursaskegg (Elyna Bellardi).
Þúfusteinbrjótur (Saxifraga groen-
landica).
Ætihvönn (Archangelica officinalis).
Enda þótt 182 tegundir séu taldar hér, hefi eg ekki fundið
þær allar sjálfur. Frk. Ingibjörg Finnsdóttir, kennari í Bæ í Hrúta-
firði, fann t. d. hjartablöðkuna við Fýlingjavötn. Einnig tjáði hún
mér, að Finnur Guðmundsson hefði fundið álftalaukinn í Sviðu-
vatni og blöðrujurtina í mógröf fyrir neðan túnið á Bæ. Ýmsar
fleiri upplýsingar um gróður og gróðurfar gaf frk. Ingibjörg mér
og vil eg hér með þakka henni fyrir það.
Viðvíkjandi legu Fýlingjavatna skal þess getið, að á upp-
drætti herforingjaráðsins af þessum slóðum eru þau ekki talin til
Bæjarhrepps, heldur Laxárdals. Um þetta atriði hefi eg átt bréfa-
skipti við frk. Ingibjörgu, sem er mjög vel kunnug á þessum
slóðum, og telur hún engan vafa á, að þetta sé „villa“ á uppdrætt-
inum. Einnig hefi eg átt tal um þetta við kunnuga úr Laxárdal,
sem álíta, að vötnin teljist þeim megin, þar sem þau hafi af-
rennsli til Laxárdals.
Um hnotsörvann vil eg geta þess, að eg fann allmikið af hon-
um í mógröf fyrir neðan túnið í Bæ og einnig áður í grunnum
smátjörnum sunnarlega á Holtavörðuheiði.
Athygli skal vakin á því, að þar sem samfelldar breiður eru
af gróðri og jarðvegurinn frjósamur, bera plönturnar oft ekki
blóm eða ax, enda þótt svo sé þar sem frjósemi jarðvegsins er
minni, heldur virðist öll frjósemin fara í blöðin. Sem dæmi um
þetta má nefna reyrinn. I gróðurmiklum hlíðalautum er hann
sjaldan axbær, en þar sem hann vex í óræktar móflesjum
er hann ætíð axbær og blöðin þroskalítil. Þetta kemur líka heim
við kenningar búfræðinnar um það, að bera ekki of mikið á, þeg-
ar grasfræi er sáð með það fyrir augum að framleiða fræ.
Athuganir þessar eru gerðar sumarið 1936.
GuðbrancLur Magnússon.