Náttúrufræðingurinn - 1942, Blaðsíða 26

152
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
1. mynd. MæSgnr.
seinni liluta annars sumarsins, gætli liann þess að liinir kæmu ekki
of nærri kvígunni, þar vildi hann vera einvaldur, og varð það.
Eins og kunnugt er fella hreindýrin hin fögru liorn sín á hverju
ári, venjulega i april. Þau fara að vaxa strax á ný og eru orðin
fullvaxin í ágúst. Á þeim tíma eru þau þakin einkennilega fallegri,
svartri, floskenndri liúð, en eftir að þau eru fullvaxin, dettur húðin
snögglega af og eru hornin her eftir það.
Það var eftirtektarvert við þessa fyrstu kálfa, að þeir felldu
hornin annan veturinn í apríl, eins og vera bar, öll nema tarfur-
inn, sem með kvígunni hafði verið, hann var orðinn kollóttur i
byrjun janúar. Það er því ljóst, að þetta stendur ekki í heinu sam-
handi við kynhvötina, heldur liitt, að Iienni sé fullnægt.
f fyllingu tímans, en ]iað var fimmtudaginn i fjórðu viku sum-
ars, eða 15. maí í fyrra, fæddi kvigan afkvæmi og var það kvíga.
Dálítið hafði henni verið hyglað, þegar leið á meðgöngutimann,
en síðan ekkert og hefir dóttirin dafnað vel, eins og sjá miá á
myndinni af mæðgunum.
Vorið 1940 fékk Matthías aftur kálfa að austan, sjö talsins, og
komu þeir með skipi. Voru það fjórir tarfar og þrjár kvígur.
Skömmu eftir kómuna að Arnarfelli drapst einn tarfurinn úr
lungnabólgu, varð ekki við bjargað þó að hann væi'i undir læknis-
hendi. Nokkru seinna drapst annar kálfur, kviga, úr blóðeitrun.
Hafði lítilsháttar skeinu á hné, er hann kom, en eitrun komst