Náttúrufræðingurinn - 1945, Qupperneq 49

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
111
dýrunum þá m. a. gefið ögn af fiskmjöli, og hallast menn helzt að
því, að það sé orsökin, því að dæmi eru til þess hér nyrðra, að kýr —
sem þennan sama vetur voru fóðraðar m. ö. á fiskmjöli — létu fangi.
Nú er kominn fjórði vetur þessara systra, og nú verður enn reynt
til að láta þær fá, og þá um leið kostað kapps um að hafa fóður
þeirra sem bezt, og yfirleytt gætt þess að bægja frá þeim öllu því, er
hugsanlegt er að valdið geti neikvæðum niðurstöðum.
Þegar blendingar þessir voru teknir úr greninu, náðust þau „Surt-
ur“ og ,,Móra“ fyrst og reyndist auðvelt að ná þeim. En „Gul“ litla
liafði erft varúð eða vil móður sinnar til að forðast manninn og allt
sem hans er, því reyndist hún lang-örðugust viðfangs. Þó varð
hungrið að lokum yfirsterkara en nærfærnin, og því kom hún á vald
mannsins sem hin systkini hennar. — Voru svo hvolpar þessir eins og
almennt gerist um stálpaða refayrðlinga nýtekna á grenjum, hræddir
við manninn í fyrstu. En þeim var frá því fyrsta veitt gott atlæti af
manninum, bæði hvað matarhæfi og aðbúð snerti, og þá brá nú svo
undarlega við, að einmitt „Gul“, sem var þó að eðlisfari styggari en
hin dýrin — varð langfljótust þeirra að spekjast og átta sig til fulls á
því, að maðurinn var ekki sent verstur í viðkynningu, og leið því eigi
á löngu, áður en fór að bera á því, að hún fagnaði komu mannanna
á sinn hátt, og lét þann fögnuð óspart í ljósi, svipurinn breyttist allur
og hún varð ásýndum eins og frændur liennar — hundarnir — er þeir
eru sem vinalegastir við manninn. í fallegu, greindarlegu augunum
hennar var þá oft að sjá vinalegt bros og traust, og allt atferli bennar
var þá þannig vaxið, að verulega gaman var að. Hún varð alls óhrædd
við manninn og lofaði honum, án þess að reyna að verjast, að taka sig
Er hún víst sama sinnis enn, þótt nú beri minna á vinalátum hennar,
enda er hún nú ráðin og reynd að árum — á reflegan mælikvarða.
Þegar blendingar þessir fóru að þroskast meira, og höfðu náð sér
alveg el'tir viðbrigðin og móðurmissinn, urðu þeir áberandi fjörugir,
fjörugri en jafnaldrar þeirra af hreinn kyni. Stundum voru þeir ;i
ferð og flugi um búrið sitt, langan tíma á hverjum degi, einkum þeg-
ar veður var þurrt, kalt og bjart yfir. Það var eins og þau ættu í fór-
um sínum ríkan skerf af æskufjöri, lífsgleði og lífsþrótti, sem yrði að
brjótast út í athöfnum, og innan veggja fangelsisins gat þetta aðeins
komið fram í leik dýranna. Og í leiknum voru allar hreyfingar þeirra
eðlilegar, fjaðurmagnaðar, samstilltar og þó kraftmiklar, stökkin
stundum svo hnitmiðuð, að þau hófust og þeim lauk á sömu stöðum
í búrinu. Eg horfði oft á þau álengdar og hafði alltaf ánægju af.
Margir voru og eru enn þeirrar skoðunar, að blendingar þessir