Náttúrufræðingurinn - 1948, Qupperneq 7

NÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN
53
ekki var nóg með, að allt lnistist, heldur virtist það £ara á annan
endann. Móðir mín kom nú í ofboði inn í herbergi rnitt, en ég var
hins vegar í þann veginn að fara á fætur til þess að vekja hana, e£
hún skyldi sofa. Settumst við nú í húsagarðinn, sem er skammt upp
frá sjónum. Ég veit ekki, hvort á að kalla það hugdirfsku eða
iieimsku, því að ég var ekki nema á 18. ári, en ég bað um bók Titusar
Livíusar og las nú, eins og ekkert hefði í skórizt, og gerði jafnvel út-
drátt úr henni, eins og ég liafði byrjað á. En er vinur frænda míns,
sem var nýlega kominn til lians frá Spáni, sér mig og móður mína
sitja og mig meira að segja með bók í hendi, ávítar hann okkur, hana
fyrir þolinmæði og mig fyrir óttaleysi. Þrátt fyrr þetta hélt ég lestr-
inum áfram sem ákafast.
Þetta var um fyrstu stund dags, og var dagsbirtan enn óskýr og
döpur. Við vorum að vísu utan húss, en þó á þröngu svæði, og þar
sem húsin umhverfis það léku á reiðiskjálfi, virtist mikill og augljós
háski á, að þau hryndu ofan á okkur. Virtist okkur þá fyrst mál til
komið að yfirgefa bæinn, en skelfdur lýðurinn fylgdi nú eftir og
sýndi í því eitthvað, sem líkist varfærni í hræðslu sinni, að Itann
vildi heldur hlíta annarra ráði en sínu. Tróðst hann nú að okkur í
þéttum skara og knúði okkur áfram. Þegar við vorum komin út úr
bænum, námum við staðar. Margt vakti þar undrun, og margar
skelfingar urðum við að þola. Vagnar, sem við höfðurn skipað að
hafa til taks, sviptust til og frá, þó að þeir stæðu á rennsléttri grund
og stóðu ekki kyrrir, þótt þeir væru studdir grjóti. Auk þessa sáum
við, að sjórinn sogaðist frá ströndinni, líkt og jarðskjálftinn varpaði
honum á braut. Auðsætt var, að ströndin hafði breikkað, og mörg
sjávardýr lágu eftir á þurrum sandinum. En á hina höndina reis hið
kolsvarta og ægilega ský, sundurtætt af greinóttum, hlykkjóttum
leiftrum og sundraðist í langaf logatungur. Líktust leiftur þessi eld-
ingum, en voru þó stærri. Þá segir þessi vinur l'rænda míns, er áður
getur og kominn var frá Spáni,' með enn meiri ákefð og alvöru-
þunga: „Ef bróðir þinn, frændi þinn, er á líli, þá vill hann, að þið
bjargizt, ef hann hefur farizt, vill hann vita ykkur borgið. Því frestið
þið þá undankomu ykkar?“ Við svöruðum, að við teldum ekki rétt-
mætt að hugsa um björgun okkar, meðan óvíst væri um afdrif lians.
Nú beið hann ekki lengur boðanna, lteldur flúði á harða spretti úr
hættunni. Nokkru síðar féll mökkurinn til jarðar niður, lagðist yfir
sjóinn, hafði nú umlukt Caprí og hulið Misenumhöfða. Þá tók
rnóðir mín að biðja, hvetja og skipa, að ég kæmi mér undan með