Náttúrufræðingurinn - 1948, Qupperneq 49

NÁTTÍJRUFRÆKINGURINN
95
tegundinni: gráreynir og seljureynir. Síðara heitið er bein þýðing
úr dönsku, aðeins tveggja ára gamalt og hefur hvergi verið tekið enn
í notkun.
íslenzku nöfnin, sem til eru á S. intermedia, eru því: norskur
reynir, silfurreynir, gráreynir, Bornhólmsreynir og seljureynir.
Niðurstaðan verður þá þessi:
1. Á reynitegundunum S. hybrida og S. intermedia eru til 6 lieiti
á íslenzku.
2. Eitt þessara heita, seljureynir, hefur enn ekki verið tekið í
notkun og tvö önnur, finnskur réynir og Bornliólmsreynir, liafa
aldrei verið notuð nema meðal örfárra manna.
3. Hin heitin þrjú eru sameiginleg fyrir báðar tegundirnar og eru
notuð rneira og minna um land allt. Þó mun grareym'snafnið aðal-
lega bundið við Reykjavík og nágrenni hennar, enda ungt að árum
og hefur skapazt þar.
*
Samkvæmt ofanskráðu er ]>að auðsætt, að liér hafa orðið slærn mis-
tök á nafngiftunr umræddra trjátegunda, þar senr þjóðarheitið segir
ekkert um það, um hvora tegundina er að ræða. Þegar kaup og sala
tegundanna fara franr, er það tilviljun ein, sem ræður, hvort kaup-
andi fær tegund þá, senr hann óskaði eftir. Ef Akureyringur pantaði
frá Reykjavík silfurreyni frá Skógræktarfélagi íslands, nrælir allt
með því, að hann fengi ranga trjátegund, þar sem silfurreynis-nafnið
er notað mest á S. hybrida á Akureyri, en á S. intermedia í Reykja-
vík.
Þar sem svona stendur á, vil ég ráðleggja almenningi að nota
latnesku heitin. Það verður alltaf öruggara.
Á lrinn bóginn vildi ég mælast til þess, að Skógræktarfélag íslands
hlutaðist til unr það, að þessar margumtöluðu reynitegundir fengju
lrvor unr sig sitt ákveðna nafn á íslenzku, nreð tilliti til þess, að S.
hybrida fái að hakla sínu 50 ára gamla nafni: silfurreyhir.