Náttúrufræðingurinn - 1953, Blaðsíða 21

NOKKUR ORÐ UM KEW-GARÐINN I LUNDÚNUM
83
að safna fleiri og fleiri plöntutegundum saman i Kew-garðinn. Ein-
hverjum fyrstu plöntunum, sem þangað bárust frá fjarlægum lönd-
um, var safnað af manni í leiðangri James Cook, sem sigldi umhverfis
jörðina á árunum 1772—1775. Sir Joseph Banks, sá er til íslands kom
1772, átti mikinn þátt í vexti og viðgangi garðsins.
Arið 1841 var Kew-garðurinn opnaður almenningi. Það ár heim-
sóttu garðinn 9 þúsund manns. Var nú Sir Joseph Hooker skipaður
forstjói'i garðsins. Safnaði Hooker á næstu árum fjölda tegunda víðs
vegar að úr heiminum, t. d. frá Indlandi, Tíbet og Tasmaníu.
Oft hefur garðurinn sjálfur eða stofnanir í sambandi við hann gert
út leiðangra til plöntuleita í fjarlægum löndum. Þannig kom nýlega
einn af grasafræðingunum í Kew aftur úr leiðangri til Mið-Afríku,
sem heilbrigðismálaráðuneytið brezka hafði gert út þangað, til þess
að leita uppi mjög sjaldgæfa lækningajurt. En aðalhjálparhella
garðsins, hvað snertir plöntusöfnun, hafa þó verið brezkir borgarar,
sem búsetlir mega heita um heim allan. Þá hafa oft brezkir hermenn,
sem dvalizt hafa eða barizt í fjarlægum löndum, sent Kew-garðinum
plöntur. T. d. sendu nokkrir af hermönnum Montgomery’s, sem börð-
ust í eyðimörkum Norður-Afríku í síðustu heimsstyrjöld, margar eyði-
merkurtegundir til garðsins.
Kew-garðurinn, sem er opinber stofnun, er 116 hektarar að stærð.
Núverandi forstjóri er Sir Edward Salisbury, og hefur hann á að
skipa 270 manna starfsliði, þar af 130 garðyrkjumönnum, 50 vísinda-
mönnum og 40 umsjónarmönnum.
Eitt af hinum mörgu árlegu verkum starfsliðsins er að safna fræi
af sem flestum tegundum garðsins. Eru sendir þaðan árlega um 10
þúsund fræpakkar út um víða veröld til grasagarða, tilraunastöðva
og fleiri stofnana.
Margt furðulcgt kvað bera á góma í Kew. T. d. sneri Scotland Yard
sér þangað fyrir stuttu og bað jarðfræðistofnunina að rannsaka sand
í nokkrum sekkjum til þess að fá úr þvi skorið, hvaðan sandurinn
væri uppruninn. En sandpokana hafði brezkur innflytjandi fengið
frá viðskiptasambandi erlendis, og átti þetta að vera verðmæt vara.
Það tók ekki langan tíma fyrir vísindamennina í Kew að ákveða,
hvaðan sandurinn væri upprunninn, og sökudólgurinn náðist von
bráðar.
Ég hef hér í stuttu máli reynt að bregða upp mynd af Kew-
garðinum í Lundúnum, en sjón er sögu ríkari, og því vil ég ráð-
leggja hverjum þeim, sem kemur til Lundúna, að láta ekki hjá líða,
ef tök eru á, að skoða þessa heimsfrægu stofnun.