Náttúrufræðingurinn - 1977, Side 15

taka hefur leitt í 1 jós að þau lilheyra
öll tegundinni Hydrobia venlrosa
(Montagu, 1803).
Hérlendis hefur stranddoppan
(Hydrobia ventrosa) aðallega fundist
við tvenns konar skilyrði, annars veg-
ar í ísöltum tjörnum á sjávarfitjum
eða í efri hluta fjöru og liins vegar
á leirum. Auk þess hafa fundist tvö
eintök á leðjubotni á fárra metra dýpi
í Skerjafirði (20. júní 1975).
Sumarið 1976 voru gerðar ýmsar
athuganir á fitjatjörnum í Hnappa-
dalssýslu. Tjarnir þessar eru fram-
undan Eldborgarhrauni, á svokölluð-
um Melabökkum (kannaðar 22. sept-
ember); við Stóra Hraun í Kolbeins-
staðahreppi og við Hömluholt, Eyja-
hreppi (29. ágúst). Tjarnirnar eru
geysimargar. Þær eru grunnar, 20—
80 cni þar sem þær eru clýpstar, og
þvermál þeirra er að jafnaði minna
en 15 m. Leðjubotn er í tjörnunum.
Tjarnirnar liggja nokkuð mishátt yfir
sjó. Flestar þeirra eru lokaðar og verð-
ur sjór að falla yfir fitjarnar til þess
að ná til þeirra. Gróður kringum þær
er clæmigerður fitjagróður. Eru ríkj-
andi tegundir sjávarfitjungur (Puc-
cinellia maritima), sem hefur víðast
nær samfellda þekju, kattartunga
(Plantago maritima) og stjörnuarfi
(Stellaria crassifolia), en kringum
hæstu tjarnirnar fer að bera á tún-
vingli (Festuca rubra), skriðlíngresi
(Agrostis stolonifera) og hrossanál
(Juncus arcticus). Selta tjarnanna er
ntjög háð hæð þeirra og mældist á
bilinu 1.3%o fyrir þá tjörn, sem hæst
lá, að 26.4%0 fyrir lægstu tjörnina,
1. mynd. Fundarstaðir stranddoppu Hydrobia ventrosa (Montagu) við ísland. — The
hnown distribution of Hydrobia ventrosa (Montagu) in Iceland.
9