Náttúrufræðingurinn - 1977, Blaðsíða 18

Vindingarnir eru 5 og allmikið kúpt-
ir. Saumurinn er djúpur og naflinn
með rauf. Munninn er breiðegglaga
og útrönd munnans myndar nærri
því rétt horn við grunnvindinginn.
Flestir kuðungarnir eru alleyddir að
utan (sbr. mynd), og er eins og étið
úr þeim á misstórum blettum. Ýmsir
sveppir og þörungar eru o£t utan á
kuðungnum, og geta þessar ásætur
valdið því að kuðungurinn fær á sig
hvítleitan, grænan eða annan lit. Þess-
ar ásætur virðast nokkuð breytilegar
eflir stöðum. Stranddoppan er smá-
vaxin tegund. Meðalhæð 40 íslenskra
eintaka (ungviði ekki tekið með) var
3.6 mm (bil 2.1—4.5 mm) og rneðal-
breidd grunnvindings 2.0 mm (1.4—
2.5). Grunnvindingurinn er að meðal-
tali um 56% af hæð kuðungsins,
minnst 48% og mest 67%. Smá ein-
tök eru oft tiltölulega breiðust. Nokk-
ur munur er á meðalstærð kuðunga
eftir stöðum. Eintök frá Þorskafirði,
Melabökkum og Vogi eru að meðal-
tali um 3.5—3.8 mm há, eintök frá
Gálgahrauni eru áberandi stærst
(meðalhæð 4.1 nnn) og Stokkseyrar-
eintökin langminnst (nteðalhæð um
2.9 mm).
Sniglar af ættkvíslinni Hydrobia og
skyldum ættkvíslum eru torgreindir
til tegundar. Útlit kuðungsins (skelj-
arinnar) nægir ekki til þess að hægt
sé að ákvarða tegundina nteð vissu.
Lýsingar á evrópskum tegundum er
m. a. að finna hjá Fretter og Graham
(1962) og Muus (1963). 1 auslanverðri
Norður-Ameríku er Hydrobia tegund
sem fram til þessa hefur verið talin
sérstök tegund, Hydrobia totteni
Morrison, 1954, syn. Hydrobia min-
uta (Totten, 1834), og er líffæragerð
hennar lýst ítarlega a£ Davis (1966).
Þessi tegund var talin náskyld ev-
rópsku tegundinni H. ventrosa (Mon-
tagu, 1803), en Davis taldi að ameríska
tegundin væri frábrugðin henni um
2. mynd. Kuðungur stranddoppu frá Stóra Hrauni. — Shells oj Icelandic Hydrobia
ventrosa.
12