Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1995, Blaðsíða 55

Náttúrufræðingurinn - 1995, Blaðsíða 55
5. mynd. Jarðvegssnið nr. 1 (sjá 4. mynd) þar sem meðal annars má sjá landnámslagið (Ijósleita rönd), gjóskulögin R-7, undir hrauninu, R-8 og R-9. Nœst undir gjóskulaginu R-7 má greina kolaðar mosaleifar lengst til hægri á myndinni. — Soil section number 1 (see fig. 4 for explanation). Mynd/photo Magnús A. Sigurgeirsson. ijarlægari upptök, þ.e. í Kötlu (K) og Heklu (H) (4. mynd). Uppruni allra lag- anna hefur verið staðfestur með efnagrein- ingu á gjóskukomum. Mikilvægasta og best þekkta gjóskulagið í sniðinu er land- námslagið (LNL). Það myndaðist í miklum eldsumbrotum á Veiðivatnasvæðinu um 900 e.Kr. og nær útbreiðsla þess til megin- hluta landsins (Guðrún Larsen 1984). Þetta gjóskulag má fínna um allan Reykjanes- skaga, ljósgulleitt á vestanverðum skagan- um en tvílitt á honum austanverðum, með dökkan efri hluta og ljósari neðri hluta. HrAUNIÐ OG GJÓSKULAGIÐ Þar sem skoðað er undir Yngra-Stampa- hraunið má sjá að næst undir því er ávallt dökkmóbrúnt gjóskulag (R-7 í I. töflu). Enginn jarðvegur er sjáanlegur þar á milli og því vart um mikinn aldursmun að ræða. Gjóskulagið þykknar skarpt til suðvesturs, frá 5-6 cm við ofanverða gígaröðina í 10- 12 cm við miðhluta hennar og rúman metra við Valahnúk. Frá Valahnúk má síðan rekja lagið norðvestur með ströndinni þar sem það þykknar smám saman, í allt að 20 m á ströndinni gegnt Karli. Vatnsfell, sem þama er við ströndina, er að verulegum hluta byggt úr þessari gjósku. Fer vart á milli mála að upptök gjóskulagsins undir Yngra-Stampahrauninu eru við suðvestur- ströndina og að leifar upptakagígsins eru þar varðveittar. Athuganir benda eindregið til að gjóskulagið og hraunið séu samtíma- myndanir og hafí orðið til við gos á gos- sprungu sem var virk bæði á landi og í sjó. Verður nú gerð frekari grein fyrir gígleif- unum við ströndina, gerð þeirra, byggingu og tengslum við Yngra-Stampahraunið. ■ gjóskugígarnir Við könnun á gígleifunum við suðvestur- ströndina kom í ljós að þar er í raun um leifar tveggja gjóskugíga að ræða. Hefur 217
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Náttúrufræðingurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.