Samvinnan - 01.12.1960, Blaðsíða 32

Smásaga eftir
Hórkonan hafði hlotið dóm sinn.
Hún vissi að hún átti að deyja. Þeir,
sem höfðu handsamað hana, staðið
hana að synd hennar, liöfðu dregið
liana til musterisins, leitt hana fyrir
prestana og hina skriftlærðu, sem
höfðu lýst því yfir, að hún skyldi
grýtt samkvæmt lcgum Móse.
Hórkonan var aum og vesöl vera. í
sundurrifnum klæðum stóð hún
frammi fyrir dómurum sínurn á and-
liti hennar gat að líta bláa bletti
eftir liögg og barsmíð, og hún virtist
í rauninni þegar að bana komin — af
hræðslu. Hún reyndi ekki að afsaka
sig, en steinþagði. Og hún veitti held-
ur ekki mótspyrnu, þegar þeir, sem
komið höfðu með hana í helgidóminn,
ýttu henni og drógu liana áleiðis til
þess staðar, sem nú átti að færa hana
til er dómurinn hafði verið felldur.
En þótt hún virtist niðurbrotin, ólg-
aði hatrið og reiðin hið innra með
„Á andliti hennar gat aS iíta bláa bletti eftir
þung högg og barsmíö."
_p. .............
*' S W* I I I' I $ Mí I •! 0 þ $ &
Selmu Lagerlöf, samin eftir fornri helgisögn
n
* i
i
henni. Hún fann ekki til iðrunar. Eig-
inmaður hennar hafði auðsýnt henni
harðýðgi, barið hana, látið hana þræla
og strita og aldrei mælt við hana vin-
gjarnlegt orð. Henni bar engin skylda
til að vera honum trú. Nágrannakon-
urnar, sem vissu, hvernig hann fór með
hana, höfðu lengi undrast að hún
skyldi alltaf sýna honum þolinmæði
og hlýðni og aldrei reyna að launa illt
með illu.
En skyndilega rak hún upp níst-
andi vein og varpaði sér á bakið. Hún
hafði gert sér grein fyrir því hvert
var verið að fara með hana.
Þegar í barnæsku liafði hún heyrt
menn hvísla sín á milli um Stað Ótt-
ans, sem enginn nálgaðist af frjálsum
vilja. Þetta var þröngur, ferkantaður
garður, umgirtur múrum, hlöðnum úr
fyrirferðarmiklum steinblökkum. Þar
voru engin fórnarölturu, engin dúfna-
búr, engin borð, sem kaupmenn
stóðu við og vógu og reiknuðu, aðeins
stór lirúga af steinum, mjög venju-
legum steinum, sem hvarvetna getur
að líta úti á víðavangi, gráhvítum á
lit og á stærð við mannshöfuð. Sjálf
hafði hún aldrei séð staðinn, en nú,
þegar víðu hliði var lokið upp og hún
sá grágrýtishrúguna fyrir framan sig,
vissi hún hvar hún var.
Hverju sinni er hún hafði heyrt
minnst á auða garðinn með grjóthrúg-
unni, þar sem konur þær, er drýgt
höfðu hór, skyldu samkvæmt Móse-
lögum friðþægja fyrir synd sína, hafði
hrollur farið um hana. Hún áleit
hann hræðilegri en Gehenna. Nú var
hún sjálf á leið þangað. En hvað
gagnaði það, að hún æpti og streittist
á móti? Mennirnir þrifu hana sterk-
legum tökum og drógu hana inn úr
hliðinu, en síðan skeyttu þeir ekki
lengur um að halda lienni uppréttri
og létu hana falla til jarðar. Hún
hnipraði sig saman, aumkvunarverð og
varnarlaus, starandi á grjóthrúguna,
líkt og öll angist hennar ætti þar upp-
tök sín.
En hversu hrædd sem hún varð,
dvínaði hvergi hatrið í sál hennar. Það
byrgði synd hennar sýnum fyrir henni.
Hefði hún mátt mæla, hefði hún ekki
reynt að réttlæta sig eða beiðast misk-
unnar, nei, hún hefði æpt að hinum
ofsareiðu mönnum, að þeir hefðu
syndgað meira gegn henni en hún
gegn þeim, og að guð ísraels myndi
refsa þeim, ef þeir tækju líf hennar.
En hún gat ekki um annað hugsað
en grjótið, og þessvegna vissi hún ekki,
hvaðan maður sá kom, er nú stóð fyrir
framan hrúguna. Var liann þar fyrir,
er hún kom inn, eða var hann einn
þeirra, er fyrir forvitnissakir liöfðu
fylgt henni frá musterisgarðinum? Hví
stóð hann milli hennar og steinanna?
Hvað var honum á höndum? Átti
hann að byrja?
Hann var hár og grannur, klæddur
svörtum kyrtli og yfirhöfn með sama
lit. Hárið féll um herðar honum í
rnjúkum lokkum. Andlit hans var
frítt, en merkt mörgum hrukkum,
sporurn þjáningarinnar, um augu og
munn. Hún var þess fullviss að hún
hefði aldrei séð hann fyrr. „Gagnvart
þér hef ég að minnsta kosti aldrei gerzt
brotleg,“ hugsaði hún. „Hví vilt þá
dæma mig?“
Það hvarflaði ekki að henni eitt
andartak, að hann væri kominn henni
til hjálpar. Engu að síður varð á
henni gagnger breyting við að sjá
hann. Henni létti fyrir brjósti og nú
gat hún dregið andann, án þess að það
líktist dauðahryglu.
Hinir, faðir hennar, eiginmaður,
bróðir og nágrannar, er höfðu komið
með hana hingað og hugðust nú berja
hana í hel, linntu sem snöggvast hróp-
um sínum og hávaða. Hópur manna,
sem venjulega eyddu tíma sínum í
musterinu við bænahald og viðræður
um heilög málefni, höfðu fylgst með
inn í hinn skuggalega garð, og einn
þeirra gaf skipun um að framkvæma
aftökuna.
Og hórkonan heyrði ákaft hvískur
að baki sér. Hún greindi orð á borð
við þessi: „Látum oss reyna hann!
32 SAMVINNAN