Samvinnan - 01.08.1971, Qupperneq 51

Ari Trausti GuSmundsson:
— Það má búast við því.
Við erum komnir að garðhliðinu.
— Nú er bara, að karlfjandinn hafi ekki
gleyrr.t að merkja fyrir holunni áður en hann
fór á vaktina, segir hann um leið og hann
stekkur af Fergusoninum til að opna hliðið.
Ég ek dráttarvélinni inn í garðinn, ef til vill
svolítið hikandi, hann gengur á undan og
visar veginn.
— Þeir snúa sér varla við þarna niðri þótt
einn traktorsræfill keyri yfir þá, kallar hann til
mín og hlær hátt. Hann skimar í kringum sig
í leit að staðnum þar sem gröfina á að taka
og kemur loks auga á hann.
— Þarna er það, og hann bendir á autt
svæði milli tveggja leiða, — hann hefur þá
merkt helvízkur. Nú göslum við þessu af.
Ég kem Fergusoninum fyrir þar sem haki
og skófla liggja í kross, merki kirkjugarðs-
varðarins, og undirbý moksturstækin.
— Þú hefur þetta svona tvo á lengdina og
einn á breiddina, það hlýtur að duga, hún
var ekki neitt neitt orðin.
Ég byrja að grafa; tvo á lengdina og einn
á breiddina, hún var ekki neitt neitt orðin.
Og ég gref og hann stendur þarna þögull með
hendurnar í beltinu, reykir og horfir á skófl-
una kljást við jarðveginn og hnykkir til höfð-
inu annað veifið.
Eftir rúman klukkutíma bregður hann vísi-
fingri og þumli í hring til merkis um, að nú sé
nóg komið. Ég hætti og dreg niður í Fergu-
soninum.
— Er þetta ekki bara orðið helvíti gott hjá
okkur, segir hann hressilega.
— Þú verður að segja til um það, svara ég.
— Það hlýtur að duga handa henni grey-
inu.
Við þessu finn ég ekkert svar.
— Við segjum það allavega og fáum okkur
að reykja uppá það.
Ég þigg sígarettu og við setjumst á næsta
leiði.
— Helvíti er annars hart undir, og þetta á
að heita vígð mold, fitjar hann uþþá.
— Það breytir tæpast miklu.
— Kannski ekki, svarar hann og virðist
annars hugar.
Frekari tilraunir til samræðna eru árang-
urslausar, við sitjum á leiðinu þöglir og horf-
um á bát ösla drekkhlaðinn inn fjörðinn. Við
hálfa sígarettu verður hann órólegur, stend-
ur upp og hnykkir til höfðinu.
— Þá siglum við, segir hann, er aftur með
sjáltum sér og kremur sígarettuna undir
hælnum, — brennum í bæinn, drífum okkur í
galla og förum að klípa stelpurnar.
Ég segi ekkert, við setjumst uppá Fergu-
soninn og ökum af stað og hann hlær hátt
yfir bæinn. -fa
Epiibsr s^riísinía
Tilvera mín takmarkaðist af skrifborði. All-
ir meiriháttar menn hafa einhvern tíma setið
á bak við skrifborð. — Ef til vill ekki skrif-
borð í opinberum skrifstofum, en engu að
síður skrifborð. Slíkar mublur fela í sér vald.
Þær eru stéttartákn, einkum og sér í lagi
ef þær eru stórar, helzt margir fermetrar
harðviðar með miklu skrani á þeirri hlið, sem
upp snýr.
Byrgður á bak við stórviðarskrifborð mitt,
gat ég, í þjónustu hins opinbera, sagt já og
nei, sem þýddi já og nei. Ekkert annað. All-
ir, er til mín komu, sátu fjarri mér, hinum
megin harðviðarins. Allir tóku ofan og báru
virðingu fyrir andlitinu, sem sþeglaðist í gljá-
fægðri borðþlötunni, og kurteislegu brosi
mínu.
Ég var ríkisbankinn.
Mér leið vel, mínum leið vel.
Ég var varkár maður, til þess að það breytt-
ist ekki.
Miðbær
Grátt þeningamusterið um morgun. Einn
venjulegan rigningarmorgun eins og þeir
stundum verða á íslandi, einmitt þegar Jón
Sigurðsson tyllir sér á haus í stóru pollunum
á Austurvelli. Og þegar ég hafði gengið inn
um þrennar dyr, heilsað þremur einkariturum,
sem sögðu „Góðan dag, bankastjóri," bjó
ég um mig í helgidómi musterisins á bak við
skrifborðið.
Og beið.
Úthverfi
Einn venjulegan rigningarmorgun vaknar
grá íbúðarblokk til nýs dags. Konur smyrja
meðlæti og skreppa út í mjólkurbúð.
Krakkar fara í skólann.
Menn í vinnufötum fara til vinnu sinnar.
Hér er enginn Jón Sigurðsson til að tylla
sér á haus neins staðar.
Að vísu sjást margir pollar, venjulegir poll-
ar og svo drullupollar. í þeim speglast spýt-
ur og grjót.
Einn mannanna er ekki í vinnufötum. Hann
er í sparifötum. Samt er ekki verkfall.
Sparifötunum er greinilega ofaukið utan
á manninum og honum gengur stirðlega að
finna aura í strætó.
Hann stendur aftast í vagninum og starir
út um glerið.
Miðbær
Maður í sparifötum gengur út úr strætó
og flýtir sér að dyrum peningamusterisins.
Þar stillir hann sér í biðröð númer tvö, reyn-
ir að standa í skjóli við digra steinsúlu.
Stingur höndum [ vasa sína.
Eftir dágóða stund hallar hann sér að stein-
inum og horfir á vatnsagann öðrum megin
gangstéttarinnar.
Og bíður.
Helgidómur musterisins
Þessi morgunn var eins og allir hinir morgn-
arnir.
Ég naut mín. Mér fannst ég hafa biðjandi
fólkið fyrir framan skrifborðið í hendi mér.
Góð staða. Síðan lægi leiðin lengra upp
á við.
Ég kveikti mér í vindli.
Gatan
Eftir að hafa horft á ótal regndropa, kemst
maðurinn [ sparifötunum inn í peningamust-
erið.
„Ég á viðtal við bankastjórann," segir hann
við einkaritara númer eitt.
„Nafnið?" spyr einkaritari númer eitt.
„Jón.“
„Jón, hvað?“
„Jón Guðmundarson."
„Augnablik."
Einkaritari númer eitt flettir [ þykkri bók,
talar í síma og segir síðan:
„Þriðju dyr til vinstri, gjörið þér svo vel.“
„Þakka þér fyrir," svarar svo Jón Guð-
mundarson og gengur eftir bendingu.
„Hvað var það?“ segir einkaritari númer
tvö.
„Ég á viðtal við bankastjórann."
,,,Eruð þér Jón?“
„Já.“
„Fyrstu dyr til hægri og svo upþ tröþþurn-
ar, veskú.“
„Þakka þér fyrir.“
Hann Jón gengur í svörtu fötunum sínum
eftir teppalögðum marmaraganginum, stðan
upp breiðar harðviðartröppurnar.
„Bankastjórinn bíður,“ segir einkaritari
númer þrjú, „stóru vængjahurðirnar þarna
gjörið svo vel.“
„Ég veit,“ segir Jón, þrosir dauflega og
gengur rakleitt áfram.
Helgidómur musterisins
Síminn á þorði mínu hringdi.
Ég svaraði án þess að taka vindilinn úr
munnvikinu:
„Já.“
„Hér er Jón Guðmundarson, hr. bankastjóri,
hann á viðtalstíma núna, hr. bankastjóri,"
segir einkaritari númer eitt.
„Sendið hann inn.“
„Já, hr. bankastjóri."
Einn í viðbót. Morgunninn var annasamur.
Ég hagræddi mér [ stólnum, tottaði vindil-
inn, horfði með velþóknun á snyrtilegt and-
litið í gljáfægjunni.
Og beið.
51