Samvinnan - 01.08.1971, Blaðsíða 53

Eiríkur Brynjólfsson:
laast arIfts saga: l iir tarada nss gagi cuiuai tnrijai
Lítill drengur sat í sandi og lék sér með
tvo trékubba. Annar kubbanna var stærri og
var negldur ofaná hinn, sem var minni. Þessi
samsetning tveggja kubba var bíll.
Burr-burr, heyrðist í drengnum, sem búk-
talaði fyrir bílinn sinn.
Hinum megin girðingar var maður. Hann
var líka að leika sér. Hann átti ekki tvo tré-
kubba, en tvo járnhlunka. Sá minni var ofan-
á þeim stærri. Framaná hlunkunum var rör
úr járni. Þetta var ekki bíll, heldur skriðdreki.
Drep-drep, heyrðist i manninum, sem tal-
aði fyrir skriðdrekann sinn.
Maðurinn ýtti á takka og blossi kom út
úr rörinu og voldugt járnstykki fylgdi á eftir;
hvorttveggja hvarf útí buskann. Langt í burtu
heyrðist hávaði og mold, blóm, tré og fleiri
náttúruefni köstuðust uppí loftið. Eftir var
stór hola.
Þá sá maðurinn fólk: gamla menn, konur
og lítil börn. Aftur komu blossi og járnstykki
útúr rörinu, vegnaþess maðurinn ýtti á takk-
ann. í þetta skipti fór það ekki útí buskann.
Gömlu mennirnir, konurnar og litlu börnin
tættust sundur; líkamspartar og innyflabútar
flugu um blátt og tært loftið og slógu það
rauðum bjarma.
Strákurinn varð mjög undrandi vegna þessa;
að geta drepið fólk gegnum rör úr járni. Hann
ákvað hann skyldi, þegar hann yrði stór, verða
slikur maður; maður sem drepur gegnum
rör.
Nonni: og aftur var kallað: Nonni, kondu inn
að borða.
Nonni reis upp, tók bílinn sinn og hljóp
heim.
Mamma og pabbi sátu og voru byrjuð að
borða.
Vitiði hvað ég sá? spurði Nonni óðamála
og horfði galopnum, stórum augum á for-
eldra sína.
Nei, væni minn; hvað sástu? spurði mamma.
Ég sá einn af mönnunum, sem passa okk-
ur fyrir vondu mönnunum. Hann var að drepa
í gegnum rör. — Röddin var full lotningar.
Pabbi laut höfði og spennti greipar; hann
var að bæta við borðbænina, amen eftir efn-
inu.
Já, þetta eru góðir menn, sagði mamma
klökkri röddu: Voru þeir að drepa óvini okk-
ar? bætti hún við og þurrkaði varfærnislega
burtu lítið tár, sem var á leið niður aðra
kinn hennar.
Ég veit ekki, en hann drap. Ég sá blóðið og
innyflin þjóta uppí loftið; og litlu krakkarnir
grétu.
Auðvitað var hann að drepa óvini okkar,
sagði pabbi og leit hvasst til mömmu: aldrei
færu þeir að drepa okkur eða vini okkar. Þeir
vita hverjir eru óvinir okkar og drepa aðeins

þá. Og það er Ijótt að halda að þeir drepi
aðra en óvini okkar, Nonni minn, og mundu
það.
En pabbi, hvernig vita þeir hverjir eru
óvinir okkar og hverjir vinir okkar? gætu þeir
ekki óvart drepið vini? bara óvart. . .
Drengur minn! vertu ekki með þessa vit-
leysu; vitanlega drápu þeir óvini okkar; vont
fólk. Þeir þekkja óvininn, þegar þeir sjá hann.
Þeir einir vita hverjir eru óvinir okkar. Og
mundu það að þeir eru að hjálpa okkur; án
þeirra væru óvinirnir búnir að drepa okkur
öll.
Pabbi, ég ætla að drepa óvini, þegar ég
verð stór.
Já, gerðu það, sagði pabbi; hvað annað
gat hann sosem sagt? Var þetta ekki þjóðlegt
og gott ævistarf og einkar mannúðlegt, að
drepa óvini; óvini okkar? Var þetta ekki hin
fullkomna ættjarðarást; ást á friði og kær-
leika? Ástin fullkomna að drepa óvini, eftir
ábendingum góðra vina.
Pabbi strauk hendi sinni yfir skynsamt og
réttlátt höfuð sonar síns.
Strax eftir matinn fór Nonni út að leika sér.
Hann hljóp að girðingunni. Bíllinn hans var
ekki lengur bíll, heldur skriðdreki einsog
hermannsins. Nonni hafði neglt nagla fram-
aná bílinn, þannig að leit út sem byssuhlaup.
Hann sá verndarann fyrir innan gerðið.
Hann var að bóna vígvélina sína; hann skrap-
aði líka af henni rauðar storknar blóðslettur.
Nonni kallaði tii hans: hei, góði manni, má
ég koma inn til þtn; mig langar að tala við
Þig-
Hinn leit upp og strauk broddklippt hárið;
henti útúr sér tuggu og hváði. Svo setti hann
bara uppí sig nýja tuggu.
Ég spurði barasta hvort ég mætti koma
innfyrir, endurtók Nonni.
I don’t understand you, sagði hinn: get
lost, or l’ll kill you.
Kill, kill, hrópaði Nonni af einskærri hrifn-
ing: það þýðir að drepa.
Hinn varð skelkaður vegna hrópanna í
drengnum. Hann gæti farið að stofna til
óspekta, mótmæla, eða einhvers verra. Gæti
hann ekki verið njósnari? hvað þá? upp-
reisn....
Hann skoðaði drenginn vandlega; mældi
hann með augunum. Honum varð starsýnt á
spýtu, sem Nonni hélt á og miðaði líkt og
byssu. Drengurinn þrýsti á ímyndaðan gikk
á spýtunni og sagði: pæng pæng, jú ar dedd.
1 þessu fólst mest hans enskukunnátta, enda
alinn upp á þjóðlega vísu.
Hermaðurinn greip um hjartastað og æpti
upp neyðaróp hermanna í vanda; missti tugg-
una niðurí kok og varð náfölur í framan. Hann
lagðist i grasið og sá yfir sér heilar her-
sveitir kommúnista og annarra mergsjúgandi
óargadýra, sem skutu á hann úr nýtízku leik-
fangabyssum og óku yfir hann á vlgvélum úr
tré og sögðu pæng pæng.
Strákurinn stóð sigri hrósandi og virti fyrir
sér skríðandi hermanninn. Hann skreið á fjór-
um, og illskugrettinn í framan setti hann út-
úr sér aragrúa formælinga og kastaði i áttina
til Nonna, en hann beygði sig og þær hurfu
framhjá honum, útí loftið bak við hann; sveim-
uðu þar um, leitandi að samastað.
Hermaðurinn skreið áfram. Hann var á Ieið
uppað herstöðinni. Þegar þangað kom blés
hann f flautu. Þetta púkablístur gaf til kynna
nærveru óvinanna.
Innan skamms kom þarna að stór hópur
manna; allir hermenn, æstir, töluðu hver uppí
annan, sjúklingar.
53