Samvinnan - 01.08.1971, Qupperneq 56

kveðja, og lét mér eftir að borga fyrir veit-
ingarnar. Þegar því var lokið og ég kominn
út á götu, var vinur minn ekki lengur f aug-
sýn.
Daginn eftir kom hann á skrifstofuna til mín
og spurði mig fyrstra orða, hvort hann skuld-
aði mér ekki eitthvað. — Ekki svo ég viti til,
svaraði ég og dró upp viskíiögg neðan úr
skúffu til að sýna honum að ég væri enginn
venjulegur kontóristi.
— Ég á við fyrir kaffið f gær.
— Blessaður vertu ekki að hugsa meira um
það, sagði ég, en hann var óvenjufús til að
greiða skúld sína og tíndi fram þrjátíu og nfu
krónur og lagði þær á borðið, mest f krón-
um og túköllum. Meðan á viðræðu okkar stóð,
fitlaði hann við að raða þessum peningum
upp í turn sem hann síðan gaf selbita svo að
turninn valt um koll. Byrjaði síðar á nýjum
turni af sömu gerð. Án þess að hafa hugann
við þessa iðju sína.
— Ég fór í gufubað í dag, sagði hann og
brosti næstum því feiminn.
— Rétt hjá þér. Og hvað ætlarðu að gera
svo?
— Bara eitthvað, svaraði hann og var ekki
að hugleiða spurningu mína.
— Sjáðu til, sagði ég, ég held þú ættir
að fá þér eitthvað að gera, bara eitthvað smá-
vegis. Ekki til þess að fá kaup og ekki til
þess að komast áfram í lífinu, heldur einfald-
lega til þess að hafa eitthvað fyrir stafni.
Þú hengslast um alla daga og það er að gera
þig vitlausan. Iðjuleysi er óhollt fyrir sálina.
— Ég er alls ekki iðjulaus. Þetta er allt
að komast á skrið.
— Jæja, sagði ég og beið eftir pistli um
framtiðaráform vinarins. Hellti mér í glas og
hugsaði: bara að forstjórinn eigi ekki erindi
hingað inn. En pistillinn kom ekki. Þess f
stað:
— Segðu mér, Pétur, hvað gerið þið Olga
þegar þið eruð saman?
— Hvað við gerum?
— Já, hvað gerið þið?
— Nú veit ég ekki hvað skal segja. Við
sofum hjá, við tölum saman
— Um hvað?
— Um hvað? Nú um allt mögulegt. Bara
um það sem okkur langar til að tala um.
— Og langar ykkur til að tala um eitthvað?
— Ég býst við því. Úr því að við þegjum
ekkl.
— Þið þegið sem sé ekki?
— Auðvitað þegjum við stundum. Ég á við,
við erum ekki alltaf símalandi. Við gerum
stundum hlé á samræðunum.
— Svona á þetta líklega að vera.
— Ég ætla nú bara að vona það.
— En hvað talið þið um?
— Nú, um allan fjandann. Bara um það sem
fólk talar um. Við hverju býstu?
— Hvað gerið þið svo fleira?
— Við förum í bíó, við hittum kunningj-
ana.. .
— Og svo eldið þið mat?
— Og svo eldum við mat.
— Og vaskið upp?
— Og vöskum upp. . . . Heyrðu, ertu að
gera gys að mér? Þetta er bara það sem fólk
gerir og þarf að gera.
— Nei. Sjáðu til: Hún vill ekki leyfa mér
það.
— Vill hún það ekki?
— Ég á ekki við það. Ég á við, að hún
vill ekki leyfa mér að hjálpa sér í eldhús-
inu.
— Blessaður vertu. Þú færð það alveg nógu
snemma.
— Þetta er bara agnarlítið dæmi. Hún vill
ekki leyfa mér að taka þátt f neinu. Það er
ekki að hún banni það, en einhvern veginn
fæ ég ekki að koma nálægt neinu sem henni
viðkemur. Ég er alltaf utangátta og veit aldrei
hvað ég á að gera eða segja. Ég veit eigin-
lega ekki til hvers ég er þarna. Ég var að
velta þessu fyrir mér í dag og hugsaði sem
svo: hrærivélin er þarna til að hræra matinn
f, það veit ég, viskastykkið er til að þurrka
diskana með, Ijósaperan er til þess að maður
sjái til o.s.frv. En ég — ég er bara ekki til
neins. Á nútímaheimili er alls ekki gert ráð
fyrir manni eins og mér .
— Ég sé ekki af hverju það ætti að vera.
Elskan mín, hafðu ekki áhyggjur af þessu.
— Ég HEF áhyggjur! Og fjandinn hafi það
ef ég nokkurn tíma lenti í eins vandræðalegri
aðstöðu. Þarna sitjum við heilu kvöldin án
þess að segja orð, og ef ég segi eitthvað, þá
er það annað hvort óviðeigandi eða þá að
hún misskilur það. Veiztu það, mér er þetta
kvöl. Og ég er viss um að henni líður helm-
ingi verr. Ef við förum á bíó, þá er allt f einu
ekkert um myndina að segja. . . . Veiztu það,
þetta er ekki til að halda út.
— Hertu upp hugann vinur og reyndu bara
að haga þér eins og venjulegt fólk, sagði ég.
— Ég held ég kunni ekki að vera ástfang-
inn, sagði hann.
— Hættu þessum barlómi og fáðu þér
einn.
— Mér finnst ég vera asnalegur, sagði
hann.
Nú vildi hann ekki segja meira og fannst
hann ef til vill hafa sagt fullmikið, svo ég
kom honum til hjálpar og bauð honum heim
með stúlkuna.
— Við getum fengið okkur einn léttan og
haft það huggulegt.
— Er það ekki alveg dauðadæmt?
Að lokum þáði hann boðið og hringdi í
stúlkuna. Á meðan hann talaði var hann sf-
fellt að standa upp og setjast niður aftur, og
við og við gaut hann til mín augunum og
var ekkert vel við að ég hlustaði á sig. Ég
fékk heldur ekki tækifæri til þess, því nú átti
forstjórinn erindi við mig. Hann staðnæmdist
í dyragættinni og stóð þar þögull örskamma
stund, hætti síðan við að koma inn og lok-
aði snöggt á eftir sér. Nokkrum sekúndum
síðar opnuðust dyrnar á ný og forstjórinn
sagði: — Viltu heyra mig eitt augnablik. . ?
Ég var samt ekki rekinn það skiptið.
Þegar ég kom aftur inn, var vinur minn á
förum. Hann sagði um leið og hann fór út:
— Það getur ekkert orðið úr þessu!
Og hafði ekki fyrir því að kveðja.
Viku síðar kom hann aftur inn á skrifstofu
til mín. Hlassaðist niður í stólinn andspænis
mér og bað um viskf. — Það er þvf miður
56