Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.03.1922, Blaðsíða 7

8 a m v i n n us k 61 i n n.
[Ræða á aðalfundi Sambands islenskra Samvinnufélaga vorið 1922].
Það er mitt hlutverk að skýra fultrúum Sambands-
deildanna frá fræðslustarfsemi Sambandsins undanfarið ár.
Eg mun nú gera það, en jafnframt nota tækifærið til að
fara nokkru víðara yfir og minnast á ýmsar hliðar
samvinnu og félagsmentunar hér á landi. Er þess full
þörf og mun það skýrast af ástæðum er eg mun síðar
taka fram.
Enn sem komið er má segja, að það sé ekki al-
viðurkent hér á landi, að kensla í samvinnufræðum sé
nauðsynleg fyrir félagsskapinn. Menn skiftast um þetta
atriði i tvo flokka. Kaupmenn, nálega undantekningar-
laust, og þeirra fylgismenn á þingi og utanþings, telja
samvinnufræðslu ekki einungis óþarfa hér á landi, heldur
hreint og beint skaðlega. í vetur vildu kaupmannasinnar
á þingi fella niður allan styrk af almannafé til sam-
vinnumentunar. Þeim tókst að lokum að iækka þá upp-
hæð um nærfelt þriðjung. En þegar fréttin barst út um
bæinn, að ekki hefði með öllu tekist að fella þessa fjár-
v'eitingu, sagði einn stórkaupmaðurinn, að hann hefði
feginn viljað vinna til, að kaupmannaskólinn fengi engan
styrk, ef með því móti hefði tekist að drepa samvinnu-
skólann. Eftir þessu að dæma líta sumir kaupmenn þann-
ig á, að samvinnuskólinn geri samvinnustefnunni meira
gagn en kaupmannaskólinn kaupmönnunum.
Á hinn bóginn líta allir þeir menn, sem munnlega
hafa haft forgöngu í samvinnumálum hér á landi svo
á, að samvinnuskólinn sé mjög nauðsynleg stofnun, og því
nær ómögulegt að komast af án lians, nema mikill skaði
verði að fyrir mentunarmál þjóðarinnar.
1