Andvari - 01.01.1984, Síða 8

6
BENEDIKT TOMASSON
ANDVARI
Kaupmannahöfn og Ósló og fór utan með honum til sömu landa og hann árið
1929. Hún var aðstoðarlæknir hans við sjúkrahúsið á Isafirði og rak lækninga-
stofu ]iar og síðar í Reykjavík ásamt með heimilishaldi. Kristín var valinkunn
mannkosta- og hæfileikakona, birg að klökkvalausri mannúð, kjarkmikil og
sköruleg í orðum og fasi, glaðleg og kunni vel spaugi. Henni var mjög sýnt
um ritstörf og hafði af þeim yndi. Hún samdi bækur um heilsufræði og þýddi
bækur 'um þau efni og önnur, þ. á. m. smásögur. Kristín lézt í Reykjavík 20.
ágúst 1971.
Rörn þeirra hjóna eru Guðrún, stúdent, fædd 7. desember 1918, gift dr.
Gylfa Þ. Gíslasyni prófessor, fyrrv. alþingismanni og ráðherra, Ólöf, fædd 10.
apríl 1920, gift Þorsteini Ólafssyni tannlækni, og Þórhallur, prófessor, fæddur
29. marz 1924, kvæntur Ragnheiði Torfadóttur R.A., menntaskólakennara.
Læknir og stjórnmálamaSur
Vilmundur Jónsson hóf læknisstarf í Þistilfjarðarhéraði, en sat þar tæpt
ár, og ekkert veit ég þaðan frásagnarvert. Á Isafirði beið hans miklu umfangs-
meira læknisstarf, þótt einn læknir væri fyrir. tbúar þar voru um það bil fjór-
um sinnum fleiri en i Þistilfjarðarhéraði, og þar var sjúkrahús með 15 sjúkra-
rúmum. Til þess að geta talizt vel hæfur læknir á slíkum stað hélt Vilmundur
utan til framhaldsnáms, eins og að framan getur, og var í þeirri för tæplega
1 i/2 ár. Eftir heimkomu tók hann til læknisverka af þeirri atorku og áhuga,
sem einkenndi hann til æviloka, og fékk brátt orð á sig sem fær skurðlæknir,
og kunnað hefur hann lyflæknisfræði síns tíma, sem var þá mjög skammt á
veg komin hjá því sem nú er. Hér er ekki staður til að tíunda einstök læknis-
verk Vilmundar, en þó má geta þess, að þrjá keisaraskurði gerði hann eftir
Englandsförina 1929, en sú skurðaðgerð var mjög fátíð hér á landi á þeim
tímum. Sjúklinga sína stundaði Vilmundur af mikilli nærfærni og samvizku-
semi að kunnugra sögn.
Vilmundur kom til Isafjarðar gagntekinn af hugsjónum jafnaðarstefnunnar,
ráðinn í að hefja undir merkjum hennar baráttu fyrir nýrri og betri skipan á
málefnum bæjarsamfélagsins. I bréfi, sem hann ritar frænda sínum og vini frá
Ósló í júlí 1919 segir hann: „Þú biður mig að segja þér afdráttarlaust, hvort ég
komi og hvenær (til Isafj.). Ég hefi sagt þér áður, að ég búist við að koma.
Þó er mér það óljúft, ef ég fæ það ítrekað að vestan, að bæjarstjórnin sé deig
eða jafnvel fráhverf því að koma upp góðu sjúkrahúsi. Samt býst ég ekki við,
að ég láti það setja mig aftur. Því áS þegar ég er kominn vestur, bý ég fyrst til
nýja bœjarstjórn og síðan nýjan spítala.“ (Leturbr. mín. B. T.). Fyrr í bréfinu
segir m. a.: „Ég . . . get ekki skrifað um neitt . . . En ræðu gæti ég ekki haldið,
þó að ég væri drepinn. Ég hefi heldur ekki neina trú á blaðaskrifum.“ Ekki