Andvari - 01.01.1984, Blaðsíða 98

KRISTJÁN KARLSSON:
Fagurkerarnir
Þeir komu þrír saman í ljós vestan götu, helztu snyrtimenni þorpsins,
22—25 ára. Drengurinn þekkti engan þeirra með nafni, en hann bar kennsl á
þann sem gekk lengst til vinstri af því að hann var hversdagslega á gamosíum.
Allir vóru mennirnir dökkklæddir með hatt en frakkalausir þrátt fyrir næð-
inginn. Þeir höfð'u ekki efni á bæði fötum og yfirhöfn, en það vissi drengurinn
ekki. Hann var átta ára.
Þeir fóru sér afar hægt en stöldruðu hvergi við, nema maðurinn á gamosí-
unum sem laut snöggvast áfram til að strjúka yfir vinstri rist sér og slétta flip-
ann sem gekk fram á tána. Um leið greip hann handfylli af snjó og hnoðaði
hann með sterklegum æfðum handtökum, svipaðist um andartak og fleygði kúl-
unni lauslega á eftir manni sem var að fika sig upp illa troðinn hliðarstiginn
til vinstri á átt til hæðanna. Hinir tveir litu við báðir í senn og horfðu svip-
brigðalausir á eftir kúlunni, sem féll máttlaust í snjóinn fyrir aftan manninn
á stignum. Maðurinn í gamosíunum gretti sig, laut áfram og greip aftur hand-
fylli sína af snjó.
Maðurinn til hægri var stórvaxnastur þeirra þriggja en léttur á sér og
fjörlegastur þeirra í hreyfingum. Hann kinkaði öðru hverju kolli eins og hann
væri að mæta einhverjum eða samsinna einhverju skemmtilegu. Það var vel-
líðan í hreyfingum hans og hann tók dansspor fyrir hornið á skafli sem stóð
inn i götuna. Maðurinn á gamosíunum stökk fram fyrir manninn í miðið og
hratt stóra manninum aftur á bak upp í skaflinn með annarri hendi. Þeir hlógu,
nema maðurinn í miðið. Hann hægði á sér og gekk nú á eftir hinum. Dreng-
urinn fylgdist með þeim gegnum opinn loftsgluggann á hótelinu.
„Ég veit ekki hvað ég er að hugsa,“ sagði konan, „ég ætlaði að vera farin
fyrir löngu.“ Hún hristi grátt hárið frá enninu og klappaði ungu konunni á
höndina. Þær vóru að drekka kaffi niðri í eldhúsi hótelsins.
Unga konan sagði: „Nei, ég hefði aldrei getað búið hjá þér til lengdar.11
„Ég held ég muni það,“ sagði gráhærða konan, „það var allt útaf þessum
arfi sem ekkert var.“