Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 10

10
STÚDENTABLAÐ
Þórbergur Þóröarson rithöfundur:
Nú er fíflið komið
Úr minningum sr. Árna Þórarinssonar.
Móðir mín tók að ympra á því við mig, eft-
ir að ég var kominn suður til Reykjavíkur,
hvort ég vildi nú ekki reyna að ganga mennta-
veginn. En ég galt fljótt nei við því og sagði:
,,Ég hef engar gáfur til þess“.
Þá svaraði mamma: ,,Þú hefur ekkert vit
á því. Þú veizt það ekki fyrr en reynt er. Það
þarf ekki miklar gáfur til. Hann Jens rektor
sagði við mig einu sinni: „Þeir, sem nota tim-
ann vel, þokast hérna gegnum skólann, þó
að þeir hafi litlar gáfur“.
Þegar ég var þingsveinn, hafði ég alltaf
komið forstofumegin inn í skólann og gengið í
gegnum hann á kamarinn, og nú var mér
nautn í að geta svarað mömmu til: „Ef ekki
þarf meira en fara gegnum skólann, þá hef
ég gengið það nokkrum sinnum“.
En hún þreyttist aldrei á að færa þetta í
tal við mig um sumarið og gerði alltaf orð
á því, hvað ég væri gáfaður. En dóma sína
um gáfur minar studdi hún alla við ferming-
una fyrir austan og gætti ekki þess, að þar
skildi ég ekkert. Þetta var tómt minni og
næmi. Ég neitaði alltaf að eiga nokkuð við
skólanám.
Þingi lauk, og þá fór mamma til Magnúsar
Andréssonar og bað hann að kenna mér lat-
ínu. Hann var þá orðinn kandídat í guðfræði
og biksupsskrifari. Magnús lofaði að veita mér
tilsögn og hana ókeypis. En ég sat fastur við
minn keip og þvertók fyrir að koma nærri
námi.
Svo kemur fyrsti október. Mamma linnir
aldrei látum að nudda í mér með skólaveg-
inn og segir Magnúsi, að mig langi ósköp mik-
ið til að læra. En drottinn minn, það var nú
annað. Einn dag gerir hún sér lítið fyrir og
kaupir hjá Einari Þórðarsyni prentara latn-
eska orðmyndafræði eftir einhverja latínu-
kennara lærða skólans, lumar sig með hana
heim til Magnúsar og biður hann að merkja
við fyrstu lexíuna. Síðan kemur hún heim
með bókina, fær mér hana og segir: „Hann
Magnús biður þig að koma í tíma klukkan
átta í fyrramálið“. Ég tek við skruddunni og
sendi henni í gólfið og geng út. Mamma kem-
ur á eftir mér grátandi. Þá gekkst mér alveg
hugur. Ég gat ekki horft upp á hana gráta,
sný aftur inn og sezt við að læra fyrstu beyg-
ingu nafnorðann: forma, formam, formae,
forma, formas, formarum, formis.
Þetta virtist óviðráðanlegt. Ég var óskap-
lega lengi, gekk í raun og veru ekkert, sem
varla var heldur við að búast, nýkominn af
smalaþúfunni og mega aldrei hugsa. Ég and-
varpaði eins og krakkarnir á Snæfellsnesi: Ég
gat þetta ekki.
Næsta morgun lalla ég í tíma til Magnúsar.
Hann bjó í húsi Geirs kaupmanns Zoega við
Vesturgötu, næst dyrum norðanmegin gangs-
ins á neðri hæð. Hann hlýddi mér yfir beyg-
inguna. En það gekk tregt. Með mér voru
þarna í kennslu þeir Magnús Björnsson, síðar
prófastur á Prestsbakka, Moritz Finsen, son-
ur Óla P. Finsens póstmeistara, Kristján Jóns-
son frændi minn frá Ármóti og Pétur Hjalte-
steð. Nokkru síðar bættist við lærisveinahóp-
inn hávaxinn maður, 28 ára gamall. Það var
Árni Jónsson síðar prófastur á Skútustöðum.
Hann hafði verið þrjú ár í Vesturheimi og
kunni ensku eins og innfæddur.
Um jólaföstukomu höfðum við lokið við að