Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 25

STtJDENTABLAÐ
25
greinum, sem þeir stunduðu það misserið. Ekki
þykir nauðsynlegt að hafa strangt eftirlit með
prófum, enda talið að lítið sé um prófsvik við
skólann.
III.
Hér verður ekki úr því skorið, hvort amer-
iskir skólar séu bétri eða verri en tilsvarandi
stofnanir annars staðar. — Ég þekki í fyrsta
lagi engan áreiðanlegan mælikvarða til að
mæla „gæði“ tiltekins skóla. 1 öðru lagi get-
ur slíkur samanburður varla talizt knýjandi.
Sá skerfur, sem íslenzku vesturfararnir kunna
að leggja til síns þjóðfélags að námi loknu, ætti
að vera óháður því, hvort einn skóli í veröldinni
sé talinn öðrum fremri. Ég get aðeins fullyrt,
að allar aðstæður til náms við Cornell háskóla
eru hinar prýðilegustu, og er þar með engum
skugga kastað á aðrar menntastofnanir.
Hins vegar hefir álit amerískra skóla nokkur
áhrif á það, hvort íslenzkt námsfólk, er ætlar
utan, fer vestur um haf eða til annarra landa,
enda þótt kostnaðarhlið málsins ráði jafnan
miklu um slikt val.
Ennfremur getur traust það, er vesturfar-
arnir almennt njóta hjá íslenzkum stjórnarvöld-'
um og ráðamönnum, valdið nokkru um þau
starfsskilyrði, sem þeim verða sköpuð, eða þeim
tekst að skapa sér.
Verkfræðingafélag íslands hefir nýlega lagt
til, að þeir Islendingar, sem ljúka aðeins „bach-
elor“-prófi í verkfræði við ameríska háskóla,
skuli ekki öðlast réttindi til að kalla sig verk-
fræðinga hér á landi. Til þess verða þeir að
taka „masters“-próf. Það munu allir sammála
um það, að æskilegt sé að fá hingað sem bezt
menntaða verkfræðinga, og það því fremur,
sem við höfum jafnan fáa sérfræðinga miðað
við aðrar þjóðir. Yfirgnæfandi meirihluti amer-
ískra verkfræðinga lýkur aðeins „bachelor“-
prófi, og þar sem almennt mun viðurkennt, að
Bandaríkin standi framar flestum, ef ekki öll-
um öðrum þjóðum að tækni og verklegri menn-
ingu, þá er vandséð, hvernig við getum fellt
þann dóm, að þeirra verkfræðimenntun sé að
mun lélegri en verkfræðimenntun á meginlandi
Evrópu, en þangað hafa íslenzkir verkfræðingar
sótt til náms allt fram að annarri heimsstyrj-
öldinni.
IV.
Það hefir margsinnis verið sagt við mig síð-
an ég kom heim, að þeir sem fari til Ameríku
verði montnir mjög og geri lítið úr flestum
hlutum hér. Þessi orðrómur virðist svo algeng-
ur, að það hefir orðið mér íhugunarefni og ráð-
gáta, hvaðan hann sé runninn.
íslenzk dagblöð hafa við og við birt fréttir
af námsfólki vestra, og munu flestar hafa verið
meinlitlar. En út úr sumum fregnunum hafa
menn lesið, að íslendingar sköruðu fram úr
öðru fólki að gáfum og dugnaði, og jafnvel að
fegurð. Gylfi Þ. Gíslason, dósent, býst ekki við
því, og kveður það vel vera, í grein í Stúdenta-
blaðinu frá 1. desember 1942, að stúdentar við
Háskóla íslands ætlist til álika lofs eða kæri
sig um það, sem félagar þeirra vestan hafs. Ég
hefi ekki fylgzt með því, hve margar lofgreinar
hafa birzt um íslenzka Bandaríkjastúdenta í
íslenzkum blöðum, og því síður er mér kunnugt
um hvaðan þær eru runnar. Mér er þó nær
að halda, að þær séu svo fáar, að skoða verði
staðhæfingu G. Þ. G. sem ranga ályktun og
ómaklega af þeim forsendum, sem fyrir hendi
lágu. Það er annars ekki nýtt, að íslenzk dagblöð
flytji fregnir um frækilega frammistöðu Islend-
inga erlendis. Þau virðast grípa slíkar fregnir
fegins hendi, og engu síður frá Evrópu en
Ameríku. Er ekki fyrir það að synja, að þeir,.
sem hafa yndi af oflofi, kunni að misnota góð-
vilja blaðanna. Má gera ráð fyrir, að til Amer-
iku hafi farið menn með þessa lyndiseinkunn,
og það verður ekki útilokað, að þeir hafi slæðzt
til Þýzkalands t. d., eða annarra Evrópulanda.
Þessi fréttaflutningur islenzkra dagblaða mun
þó eiga sinn þátt í að skapa umgetinn orðróm
um okkur vesturfarana.
Einn kunningi minn sagði við mig hér á dög-
unum: „Það er einkum tvennt, sem auðkennir
íslenzka stúdenta, er þeir koma heim að loknu
námi. Þeir sjá, að margir hlutir fara verr en
en skyldi, og þeir hafa áhuga á að bæta úr.