Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 30

30
STÚDENTABLAÐ
Nú skildi ég, hví stúdentarnir höfðu allir
setið hljóðir, þeir biðu eftir íhlutun hans.
.........um hæfileikamanninn“ var það
fyrsta, sem ég nam af máli Steins. Hann hélt
áfram, en ég hafði óstjórnlega löngun til að
æpa og yfirgnæfa það, sem ég skynjaði frá
honum, þvílíkt ofboð greip mig heljartök-
um að nýju.
„Ofurmenni, snillingur, listamaður af guðs
náð, sonur himinsins, eða hvað þið nú viljið
kalla hann. Ég kann sögu af einum“.
Nú fyrst kenndi ég óróleika hjá öllum, er
hafði legið niðri eins og boði yfir blindskeri,
en reis í þessari svipan og féll frá hug til hug-
ar í þessum þrönga, lukta vagni. Þó báðum
við einum rómi að hann segði okkur söguna
þá. En þessi sögubón í myrkrinu? Var hún
ekki eins og þegar maður lýgur til að forða
lífinu? Var hún ekki kreist og sprengd fram
af luktum og bálhvítum vörum eins og blóð
undan nöglum? Höfðum við ekki verið hrædd
til að brosa við kvalara okkar?
Það var dauðhljótt í vagninum, er hann
hóf máls. Vélaskröltið lét i eyrum eins og
hryglublandinn seiðsöngur undir svipusmell-
um orðanna. öðru hverju ókum við yfir
tunglskinsblettina í heiðinni, og daufum bleik-
um bjarma brá yfir stjörf augu og stirðnaða
andlitsdrætti:
„Hann þekkti aldrei bernskuna og æska
hans var annarleg. En ekki var þó skortinum
um að kenna eins og tíðast er. Hann var
undrabarn, það var allt og sumt. Það klingdi
seint og snemma, en entist þó engan veginn
barnsskónum. Löngu áður en þeir gatslitn-
uðu, var tekið að nefna hann öllum þeim
nöfnum, sem fávist fólk gefur fluggáfuðum
mönnum“.
ánögglega kvað við hvellur, og það fór
bylgjuhreyfing um andlitin öll, eins og þegar
skjálfti fer um jörðina undir steinrunninni
ásjónu hennar. En þetta var aðeins meinlaust
bofs í vagnvélinni og sögumaðurinn virtist
ekkert hafa heyrt.
„Hann var einbirni og foreldrarnir færðu
honum veglegri fórnir en guði sínum fyrir
að gefa þeim hann. Með hverri sól birtust
honum nýjar vonir, sem við hann tengdust,
svimháar vonir. Og það var öldungis sama
hverjum hann kynntist, engum duldust hæfi-
leikar hans, allir töluðu um þá, enginn reyndi
einu sinni samanburð við hann, svo að ekkert
varð eftir til að þreyta fang við, ekki einu
sinni öfundin og níðið, ekkert, ekkert. Á hinn
bóginn gátu honum ekki áskotnazt trúnaðar-
vinir, menn nálguoust hann eins og opinber-
un, ekki hótinu meir, eða eins og veraldar við-
undur. Hann reyndi að nálgast þá. En eld-
hnötturinn hcföi eins gctað reynt að velt að
óheftum fótum“.
Það umdi nístingssárt kvein utan af heið-
inni, að líkindum jarmur harmiþrunginnar
lambsmóður á blóðvallartíma haustins, og það
var eins og bergmál af kveininu í rödd sögu-
mannsins, er hann hélt áfram.
„Kefði hann aðeins getað ofmetnazt. En
það gat hann ekki, þótt hann beinlínis reyndi
til þess. Þvert á móti gat hann hreint ekki
komið auga á þá afburða hæfileika, sem öll-
um öðrum varð svo tíðrætt um, það hafði allt
verið of auðvelt til þess að hægt væri að
miklast af því, hversu guðsfeginn, sem hann
hefði viljað.
Menn leituðu hans sín vegna en ekki hans
vegna, leituðu hans eins og frama. Einskis