Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 11

STtJDENTABLAÐ
11
læra höfuðbeygingar nafnorðanna, en sleppt
þó ýmsu úr, sem ekki þótti eins nauðsynlegt
að nema í bili. Þá vorum við látnir fara að
spreyta okkur á latneskum stíl. Hann var nú
ekki margbrotnari í byrjun en setja saman
eitt lýsingarorð og eitt nafnorð í sömu tölu
og sama kyni og falli. En það tókst nú samt
ekki björgulegar hjá mér en svo, að þegar
ég átti að þýða þáguföllin fleirtölu villtum
björnum, ursis feris, varð það á latínunni að
nefnifalli eintölu og þágufalli fleirtölu: villtur
björnum, ursis ferus.
Með jólaföstu fórum við að lesa svolítið í
dæmisögum Esóps á latínu. Það gekk engu
siður stirðlega, og Magnús sagði við okkur:
„Ykkur gengur öllum illa.“ En við mig sagði
hann sérstaklega í lok hvers tíma, eftir að
hann sá, hvernig ég stóð mig í stílunum:
„Blessaður láttu mig ekki sjá þig oftar.“
En ég kom samt alltaf aftur, þéttur fyrir
og þegjandi. Mamma rak mig af stað með
harðri hendi, hvenær sem ég ætlaði að láta
skútyrði Magnúsar draga úr mér kjark. Þó
átti ég það kannski mest tveimur götustrák-
um að þakka, að ég gafst ekki upp í þessu
stríði, sem mér fannst orðið harla vonlaust
uppátæki. Einn morgun litlu eftir að stílarnir
byrjuðu lalla ég norður Aðalstræti í tíma til
Magnúsar. Þá spóka sig þar fram hjá mér
tveir strákar og góna á mig og annar segir:
„Þessi er nú farinn að læra latínu hjá Magn-
úsi Andréssyni.“
Þá hrópa ég upp með sjálfum mér: „Guð
almáttugur! Þetta er þá komið út um allt.
Nú má ég aldrei gefast upp, því að þá yrði
sagt: Hann var svo vitlaus, að hann gat ekk-
ert lært.“ Að læra latínu var í þá daga eins
og að leggja stund á æðstu speki.
Svona gekk í þessu þófi fram til jóla. Ég
kom vafrandi í tímann til Magnúsar og var
alltaf jafn-vitlaus. Og hann tók mér oftast
með þessum sömu orðum: „Ennþá ertu kom-
inn. Hvað ertu að vilja?“ Og sagði, þegar
ég fór: „Blessaður látu mig ekki sjá þig
oftar!“
En ég kunni ekki að skammast min og
Séra Árni Þórarinsson
kom eftir sem áður röltandi í tímana. Og það
er einhver mesta mikilmennska, sem ég hef
sýnt í lífinu, að láta aldrei bugast í þessari
baráttu.
Nú kom jólaleyfið. Þá segir Magnús við
okkur um leið og hann gefur okkur fríið:
„Þið getið litið í stílabækurnar og rifjað upp
fyrir ykkur bölvaðar vitleysurnar, sem þið
hafið gert, og farið yfir það, sem ég er búinn
að lesa með ykkur í lestrarbókinni.“
Og ennþá einu sinni brýndi hann fyrir okk-
ur, hvernig við ættum að fara að því að læra
og verða menn: „Þið eigið aldrei að lesa
öðruvísi en með spenntum huga. Sumum
hættir við að dotta yfir lestrinum og vakna
svo upp við það, að þeir eru með athyglina
einhvers staðar langt frá bókinni. En þið
kunnið ekki að læra fyrr en þið getið lesið
í herbergi, sem í er tveggja stiga frost og
verðið eftir klukkutíma að fara úr jakkanum
vegna svita. Þið verðið að æfa ykkur þindar-
laust í þeirri íþrótt að læra að læra. Og það
er ef til vill mesta gáfan.“
Ég tók nú að hugleiða þessi heilræði Magn-
* úsar og einsetti mér að verja jólaleyfinu sem