Stúdentablaðið - 17.06.1945, Blaðsíða 22

22
STtJDENTABLAÐ
ar við náðartilboði Guðs, því skulum við
svara Guði að gefa gaum að orðum hans.
„Hver sem því heyrir þessi orð mín og breyt-
ir eftir þeim, honum má líkja við hygginn
mann, sem byggði hús sitt á bjargi“. Þess
vegna eigum við að hal'.a kristni á Islandi,
að það er hyggilegt. 1 Kristi opinberast Guð
mönnunum, þann vitnisburð lét hann eftir
sig. Við trúum þessum sannleika, af þvi að
við höfum reynt hann. Hann er okkar líf,
sannleikurinn um Krist. Hann dæmir okkur,
af því að við erum svo lágir. En hann hefur
okkur upp, af því að h mn er til orðinn handa
okkur. Veitum þessum sannleika viðtöku. —
Guð hjálpi okkur til r.ð halda kristni á fs-
landi. — Guð blessi ísland.
NÚ ER FlFLIÐ KOMIÐ
Framh. af hls. 12.
Hinn 28. desember lötra ég upp í skóla sem
endranær og er stillt upp fyrir neðan töpp-
urnar. Þá gerðist það undur, sem aldrei hafði
áður gerzt í ferðum mínum upp í skólann:
Ég þýddi eina spumingu r ct, sem piltar lögðu
fyrir mig.
Þá hrópa þeir upp: ,,H-a-a! Hvað er þetta?
Hann kemur með hana rétta(!)
Daginn eftir var mér ennþá stillt upp fyrir
neðan tröppuriiar, og þá svaraði ég einni
spurningu rétt, en vitleysurnar flutu auð-
vitað alls staðar á milli. Þá urðu piltar undr-
andi og sögðu: „Það er einhver skíma bak
við þetta. Það er eitthvað að kvikna inni í
honum. Það er varla að búast við því burð-
ugra, nýkominn úr fjósinu og ekki mátt
hugsa.“
Sjálfur hafði ég svo lítið álit á mér, að ég
sá ekki til neins að bera við að reyna að
hugsa.
Á gamlársdag voru skólapiltar farnir að
spá vel fyrir mér. „Það er eitthvert Ijós að
kvikna í þessum peya. Þó átti ég það mest
Valtý og Ólafi að þakka, að mér fór þetta
fram í latínunni. Þeir útlistuðu alltaf fyrir
mér með virðingu og þolinmæði, eins og ein-
hverju væri upp á mig púkkandi.
Nú líður og bíður þar til 2. janúar. Þá fer
ég í tíma til Magnúsar klukkan átta um morg-
uninn eins og áður. Ég bjóst við sömu við-
tökunum og ég var orðinn vanur. En í þetta
sinn mun Magnúsi hafa gleymst að segja:
„Enn ertu kominn. Hvað ertu að vilja?“
Hann lét okkur gera latneskan stíl í tím-
anum og stóð yfir okkur á meðan. Og nú lét
hann okkur í fyrsta sinn mynda setningar
með sögnum, eins og til dæmis: „Ég sit, þú
sazt, hann mun sitja. Ekkert sagði hann við
mig sérstaklega, þegar við fórum úr tímanum.
Næsta morgun, 3. janúar, var Mangús ekki
klæddur, þegar við komum í tímann, og
kenndi okkur, meðan hann fór í fötin, því að
hann átti að vera kominn í skrifstofu biskups
klukkan níu og hafa etið morgunverð áður.
Undir eins og við erum seztir, segir hann við
okkur: „Hér skeði mikið undur í gær.“
„Hvað var það?“ spurði einhver okkar.
Það var þó ekki ég, sem spurði, því að ég
fann samstundis á mér, hvað undrið mundi
vera.
„Getið þið!“ svaraði Magnús.
Enginn reyndi að geta upp á neinu.
„Þið getið þess aldrei, þó að þið verðið að
til æviloka. Hann Árni Þórarinsson hefur gert
stíl, sem ber eins og gull af eiri af öllum
stílunum." Hann undanskildi þó stíl Árna
Jónssonar. „Ég skil ekkert í, hvaðan honum
er komin þessi vizka. Svona feil hef ég aldrei
tekið á nemanda."
Allur lærsveinahópurinn glápti á mig eins
og undraveru. Það var ekki heldur að furða.
Það var ekkert vit í mér, þegar við skildum
fyrir jólin.
Eftir þetta kveið ég aldrei fyrir latínunni.
Ég lagði við hana ákaflega mikla alúð, en
hafði héðan í frá mjög lítið fyrir að tileinka
mér hana. Og ég man ekki til, að eftir þetta
jólafrí væri hlegið að mér fyrir vitleysu, þó
að ég væri vitlaus.