Fálkinn - 21.12.1929, Page 4

4
F Á L K I N N
OOOgooo-oOooooooooooooocoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooaoooooooooooooooooooooooo o..0oooooo
L°o ^ cp o° c
fooO °
o
£>
l°°OC>
H R I N G I N G I N SA6A eltir Ctir. Lorenz. %
Ooo°°
JÖQÖ
o
©ooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooQ
Það var aðfangadagur jóla að
áliðnum degi. Á stóra fæðingar-
spítalanum hafði verið mikið að
gera allan daginn. En nú var
jólaundirbúningnum lokið og
hjúkrunarkonurnar nutu hvíld-
arinnar eftir vel unnið starf. Sem
betur fór hafði ekki bæst við
neinn nýr sjúklingur til að tefja
fyrir.
Úti fyrir fjell snjórinn i þjett-
um flygsum. Slóðirnar lágu eftir
gangstéttunum eins og svartar
randir í hvítum dúk. Inni fyrir
var mollulegt. Mæður og börn
dottuðu, þrátt fyrir tilhlökkunina.
„Ó, hvað það er yndislegt“,
mælti Dóris hjúkrunarkona, og
teygði úr sjer, nú er jeg laus
þangað til í kvöld, og get skropp-
ið snöggvast út‘.
„Það verður ljóta færðin, þú
verður að hafa skóhlífar“, mælti
Anna, „en hvað á þessi útislæp-
ingur lika svo sem að þýða?“
bætti hún brosandi við.
„Jeg held mér sé svo sem sama
um færðina“ , svaraði Doris,
lengra komst hún ekki, þvi hvell-
ur bjölluhljómur rauf þögnina
og ómaði um allan spítalann.
Hjúkrunarkonurnar litu hvor á
aðra.
„Það kom frá þriðju stofu“,
mælti Anna, „það er þín stofa,
en hún er annars tóm og jeg veit
ekki betur en bjallan þar sje í ó-
lagi“.
„Já, þaðan getur það ekki hafa
komið“, mælti Doris, en í sama
bili söng aftur í bjöllunni hátt og
hvelt, tvö löng högg og þrjú stutt.
Doris greip um kverkar sér, var-
ir hennar titruðu.
„Svona hringir enginn maður“,
hvislaði Anna. Doris svaraði
engu, hún stokkroðnaði og gekk
í áttina til stofunnar og Anna á
eftir.
Þær staðnæmdust fyrir utan
dyrnar.
Klukkan hringdi aftur.
„Þetta er stórmerkilegt, alveg
óskiljanlegt“, jafnvel Anna stóð
höggdofa, og var hún þó ekki vön
að láta sér alt fyrir brjósti
brenna. Doris hleypti í sig
kjarki og hrinti opinni hurðinni.
Herbergið var mannlaust og
rúmin óbæld.
Doris skalf frá hvirfli til ilja“,
þetta hlýtur að vera einhver vit-
leysa í okkur — en jeg skil bara
ekki ...,“.
Bjallan hringdi aftur. Fæðing-
arbjallan, sem allar hjúkrunar-
konurnar á spítalanum þektu svo
vel, bjallan, sem tilkynti að nýr
maður væri í heiminn borinn.
Doris herti upp hugann:
„Skreptu út og gáðu að hvort
speldið fellur niður, þegar jeg
hringi“ ....
Undarleg tilfinning gieip hana,
það var eins og liún ætlaði ekki
að þora að koma við litla fíla-
beinstakkann í veggnum, þegar
Anna var gengin út. Hún rétti
fram hendina og þrýsti fast á
takkann. Litlu síðar kom Anna í
dyragættina.
„Hringdir þii?“ spurði hún.
„Já, jeg hringdi“, svaraði Dor-
is lágt.
„Það eymdi ekki í klukkunni,
heldur en jeg veit ekki hvað“,
mælti Anna, „hún er sem sagt
biluð .... en hvernig líturðu út,
manneskja? Ertu lasin?“ ....
Doris stóð og studdi sig við
stólbak, hún hélt svo fast að hnú-
arnir hvítnuðu. „Gáðu að speld-
inu, þegar klukkan hringir næst“,
mælti hún lágt, enginn hringir
svona, nema ....“
Aftur heyrðust tvær langar
hringingar og þrjár stuttar.
„Nei, þetta tekur nú út yfir ..
speldið hreyfist ekki minstu vit-
und, þó bjallan hringi eins og
hún sje vitlaus", mælti Anna, en
Doris skeytti ekki um hvað hún
sagði, hún var á leið fram úr
stofunni.
„Jeg ætla að skreppa snöggvast
út“, mælti hún, „það er fritími
minn núna“, bætti hún við, þeg-
ar hún sá undrunarsvipinn á and-
litinu á Önnu.
„En, ef bjallan skyldi nú
hringja aftur?“ spurði Anna.
„Það gerir hún ekki, liún
hringir ekki aftur“.
Og Doris hljóp niður stigann.
Hún óð snjóinn upp íyrir ökla,
hún gat varla séð handaskil fyr-
ir flygsunum, sem kyngdi niður.
Loksins náði hún í bifreið. Hún
nefndi götunúmer og stje inn. Ó-
sjálfrátt tyllti hún sjer yst á
sætisröndina, eins og hún kæm-
ist fyr leiðar sinnar á þann hátt.
Bílstjórinn hafði varla stöðvað
bifreiðina, þegar hún var stokk-
in út. Hún var gagntekin af óróa
og óþolinmæði. Henni fanst hún
vera rekin áfram af einhverjum
óskiljanlegum og annarlegum
mætti.
Húsið og alt umhverfið leit
hirðuleysislega og ömurlega út.
Doris ætlaði að fara að hringja,
en í sama bili var hurðinni
hrundið upp og ungur maður
kom hlaupandi á móti henni.
Hann nam staðar, þegar hann sá
hana.
„Doris!“ hrópaði hann upp yfir
sig, „hvernig i ósköpunum gastu
vitað það?“
„Hvað er að?“ spurði hún ó-
róleg.
„Það er Ella, hún er svo af-
skaplega veik, barnið, þú skilur.
Það er mánuði of snemt og hér
er enginn læknir, engin hjúkrun-
arkona og alt í ólagi“.
Hann sleit sundur setningarn-
ar, eins og hann væri að hlusta
eftir einhverju á meðan hann var
að tala, hann var bersýnilega al-
veg utan við sig.
„Þú skalt vera rólegur, Jón“,
mælti Doris, og lagði hendina á
handlegg hans. „Jeg hefi þriggja
tíma frí, og skal vera hjá þér
þangað til þú nærð í hjúkrunar-
konu .... jeg skal hjálpa þjer“.
„'Doris! “ hann greip um úlflið
henni. Hún hrosti til hans stilli-
lega og reyndi að skýla geðs-
hræringu sinni og hinni hrylli-
legu hugsun, sem skaut upp í
huga hennar“.
„Doris, þú hefir aldrei brugðist
mjer“.
Orðin hljómuðu fyrir eyrum
hennar, þegar hún gekk út.
Kona Jóns — veik — einmana.
Augun urðu hvöss og hún kipr-
aði saman varirnar.
Doris var ekki ein þeirra
kvenna, sein láta tilfinningarnar
ana með sig í gönur. Hún lifði
reglubundnu lífi. Með stillingu
og rósemi hafði hún tekið von-
hrigðunum, þegar önnur kona
lokkaði unnusta hennar frá
henni og narraði hann með æsku
sinni og fegurð í ástlaust hjóna-
band. Hún vann daglegu skildu-
störfin með þolgæði og ástundun
og útilokaði alla ást úr hjarta
sínu. Einu geislarnir í lífi henn-
ar voru litlu börnin, sém varð
að hjálpa yfir þröskuldinn til
þessa lífs. Á meðan hún geklt upp
tröppurnar var hún að undrast
um, hve mikið það gæti fengið
á hana að verða nú að standa
augliti til auglitis við konu Jóns,
.. hún var hrædd við það, sem
henni flaug í hug .. „Ef hún nú
ekki kæmist lífs af, .. smávegis
ónærgætni — það var svo auð-
velt“.
Doris Brown hjelt að Jón elsk-
aði sig ennþá. Hann hafði sýnt
henni það á ýmsan hátt í þessa
fimtán mánuði, sem hann hafði
verið giftur. Ef að kona hans dæi,
myndi hann koma aftur til henn-
ar — hann, sem hún þráði af lífi
og sál.
Hugsanir hennar skelfdu hana.
Augu hennar litu til rúmsins,
hvöss og ógnandi .... „Bara að
hún dæi -— að hún dæi áð
hún bara dæi“.
„Er það yfirsetukonan?" heyrði
hún sagt. Konan unga reis með
erfiðismunum upp við olnboga.
Doris sá hrædd, dökk barnsaugu
stara á sig, barnsaugu, sem ekki
virtust skilja í neinu.
Doris tók til starfa, hún bjó
um rúmið og vann hin venjulegu
störf — það var eins og hún
væri orðin önnur manneskja eft-
ir að hún stje yfir þröskuldinn.
Hún var ekki lengur konan
þjáða, en rólega og margæfða
hjúkrunarkonan. Henni var
stjórnað af einhverjum mætti,
sem hún ekki skildi, meðan hún
var að hugleiða morð, héldu
hendur hennar áfram að vinna
líknarverkið...... „Verið bara
ekki hræddar“, heyrði hún sjálfa
sig segja, um leið og hún laut
fram yfir rúmið. „Þetta gengur
alt saman vel, jeg skal vera hjer
þangað til læknirinn kemur“.
„Hver eruð þér?“ spurði Ella
og greip fast um hendur henni.
Doris langaði til að svara sær-
andi og napurt, en í þess stað
þrýsti hún konunni ungu fastar
að sjer.
„Jeg heiti Doris og kem frá
fæðingarspítalanum, .. verið nú
ekki hræddar, nú er það að verða
búið, reynið hara að vera harðar,
sona, sona ....“.
„Hvernig hefir maðurinn minn
náð í yður?“ veinaði Ella.
Doris hröklt við. Hún vissi þá
ekkert. Jón hafði aldrei nefnt
hana á nafn.
„Mér var gert viðvart“, mælti
hún lágt. Ljótu hugsunum hætti
nú að skjóta upp í huga hennar,
hún gleymdi öllu nema því að
lítið hrætt barn væri á leiðinni
niður í dauðans skuggadal vegna
annarar veru, sem ætti að fæðast
og að hún með reynslu sinni og
þekkingu gæti varið það hættun-
um. Mannástin sigraði eigingirn-
ina, hún heygði sig niður og kysti
konu Jóns.