Fálkinn - 21.12.1929, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
tfíauðu sRórnir.
Beta Magnúss vissi upp á sina
tíu fingur hvað mikið hún átti
eftir í buddunni. Það voru fjór-
ir krónupeningar, nokkrir tutt-
ugu- og fimm-eyringar og dálítið
af kopar.
„Bara að Gunna vildi nú flýta
sjer“, andvarpaði hún og leit á
armbandsúrið. „Hún lofaði að
færa mjer góðar frjettir, og jeg
verð að fá að vita hvernig þetta
gengur með stöðuna“.
Gunna Pálma sat i vellaunaðri
stöðu á skrifstofu þeirra Krist-
jáns & Davíðs, en Beta var at-
vinnulaus. Gunna hafði lofað að
hjálpa henni með að útvega sjer
atvinnu, og Beta treysti þessu
loforði eins og nýju neti. Eltki
var annað hægt að segja en að
hún svaraði öllum þeim atvinnu-
auglýsingum, sem í blöðunum
höfðu staðið, og seinast var hún
orðin sannfærð um að fyrir
henni væru öll sund lokuð.
Útifyrir heyrðist bill öskra.
„Það er Gunna“, hrópaði Beta
upp yfir sig, glöð í bragði og
spratt á fætur.
Að vörmu spori koin Gunna
þjótandi inn og faðmaði Betu að
sjer.
„Beta, elsku, jeg má ekkert
vera að stansa. Jeg ætlaði bara
að láta þig vita að Bobbi er bú-
inn að útvega þjer aðgöngumiða
á ballið hjá Kristjáni í kvöld.
Það á að vera verðlaunadans og
fimm hundruð króna verðlaun,
jeg er viss um að þú vinnur, því
það er engin, sem dansar eins
yndislega og þú. Við Bobbi ætl-
um að skjótast í bíllúr og hitt-
um þig svo á ballinu í kvöld og
þá skal jeg kynna þig öllu fólk-
inu. Hafðu kóralhálsbandið þitt,
það fer þjcr svo afar vel“.
Og svo var hún rokin á dyr,
niður stigann og út, áður en Beta
var búin að átta sig. Út um
gluggann sá hún stóran bil þjóta
á fleygiferð niður götuna og
hendast fyrir næsta götuhorn.
Beta slóð með tárin í augun-
um og starði út. Hún hafði von-
ast eftir atvinnu og l'engið að-
göngumiða að dansleik. En hvað
hafði Gunna verið að l'ara með?
Verðlaun fyrir fegurðardans,
fiinm hundruð krónur. Hún vissi
vel að hún dansaði flestum ung-
um stúlkum hetur og hún ákvað
að fara á dansleikinn.
Hún átti gullfallegan Ijósbleik-
an silkikjól. Hún hafði saumað
liann sjálf. í fyrstu hal'ði hann
verið hvítur, en svo hafði hún
lilað hann bleikan. Hálsfestin
var með fornri gerð og framúr-
skarandi falleg. Gömul frænd-
kona hennar hafði gefið henni
hann eitthvert sinn þegar ekki
var tíska að nota kóralla til
skrauts og cngum datt í liug að
þcir yrðu framar notaðir sem
tískudjásn. Ilún fór í kjólinn og
setti á sig hálsfestina. Litla fall-
ega andlitið brosti við speglin-
um. Spjekoppar sátu í mjúkum
kinnunum, augun voru blá og
gullna hárið gljáði eins og silki.
En-------
Hún hafði enga skó. Svörtu
sumarskórnir voru gatslitnir og
glitdúksskórnir voru i viðgerð.
Iivað átti hún nú að gera? Hún
varð að hætta við að fara á dans-
leikinn. Dyrabjöllunni var hringt
— ef til vill var það svar við
auglýsingu hennar. Hún hljóp
niður og opnaði. — Það var send-
ill frá skóbúðinni, með nýsóluðu
skóna. Hún tók við bögglinum og
gekk upp á herbergi sitf. Þar
opnaði hún hann og fór að hugsa
um á meðan að það væri nú ó-
þarfa viðhöfn að búa gamla skó-
ræfla í fínustu silkibrjefum. Ó-
sjálfrátt hrópaði hún upp yfir
sig —- skyldi hana vera að
dreyma!
1 stað glitdúksskónna rak hún
augun i undurfagra silki-skó að
lit eins og dökkrauður kórall.
Þeir voru skreyttir kóralspenn-
um, greyptum í silfur ineð gam-
alli gerð.
„Ó, hvað þeir eru yndislegir",
sagði Beta í hálfuin hljóðum við
sjálfa sig, tók skóna og fór að
skoða þá. Spennurnar glitruðu
við rafmagnsljósið. Skórnir voru
forkunnar fagrir og Beta gat ekki
setið á sjer, en fór að bera þá
upp, þeir sátu eins og þeir væru
sniðnir á hana. Hún dansaði um
herbergið frá sjer numin, en alt
i einu hægði hún á sjer, henni
var lilið á klukkuna. „Það er
svona rjett með skönnn, að jeg
get komist með þá áður cn lok-
að er og borgað viðgerðina á
mínum“, sagði hún hálfhátt. En
þá datt henni skyndilega nokk-
uð í hug. Ef hún ætti þessa slcó,
þá gæti hún farið á dansleikinn,
unnið verðlaunin og gert sjer
glaðan dag.
„En jeg á þá bara ekki — þetta
eru leiðinleg misgrip“, hugsaði
hún hrygg í bragði.
Hún beygði sig niður til þess að
leysa af sjer skóna og hálsfestin
fjell um leið fram yfir höfuð
henni, — það var nákvæmlega
sama gerð á kúlunum í háls-
bandinu og spennunum í skón-
um. Hún gekk að speglinum og
leit í hann.
„Öskubuska“, mælti hún lágt
og brosti þunglyndislega. Hvern-
ig sem á því stóð ætlaði hún
ekki að geta komist af stað.
„Þó jeg færi nú þangað, fengi
jeg sjálfsagt heldur ekki skóna
mína í ltvöld, þeir hafa náttúr-
lega verið sendir í misgripum til
einhverrar stúlku, scm ætlar á
ball. Jeg held jeg verði að eiga
á hættu að nota þessa og fara á
dansleikinn — jeg geri það bara
— jeg vil fara“.
Að kveldverði loknum, klæddi
liún sig vel og vandlega og
laumaðist niður stigann. Blóm-
sölukona stóð á götuhorni og
bauð blóm sín. Hún rjetti undur-
fagran anemónuvönd að Betu um
leið og liún gekk framhjá. Beta
leit við honum, stóðst ekki feg-
urð blómanna og keypti vönd-
inn. „Jeg verð að vinna verðlaun-
in annars get jeg ekki einu sinni
borgað skóna mína“, hugsaði
hún.
Fyrir framan hina skrautlegu
danssali, stóð löng röð nýtísku-
bíla. Beta ein var gangandi. Hún
afhenti dyraverðinum aðgöngu-
miðann og geklc inn í kvennaher-
hergið, til þess að hafa skóskifti.
Hún kom aftur fram í fordyr-
ið rjóð í kinnum og með tindr-
andi augu og tók nú að svipast
um eftir þeim Gunnu og Bobba.
En þau sáust hvergi og hún þekti
eltki nokkura hræðu af öllu
þessu fólki, sem gekk þarna um,
hló og masaði. Á meðan hún var
að svipast um eftir Gunnu, mundi
hún ekki eftir neinu öðru. en
svo var eins og hún færi að
finna til feimni. Hitt fólkið
skotraði forvitnislega til hennar
augunum og henni leið ver og
ver og ekki skánaði þegar farið
var að spila fyrir dansinum. Að
lokuin hjelst hún ekki lengur við
frammi, en gekk inn í danssal-
inn og settist þar á hekk. En al-
staðar var hún fyrir, þeir sem
voru að dansa ráku sig á hana,
hvernig sem hún færði sig til, að
lokum stóð hún upp og reyndi
að smokka sjer út. Hún heyrði
um leið að sagt var bak við
hana:
„Jeg veit svo sem ekki hvað
fólk er að gera á ball, þegar það
ekki kann að dansa“.
Beta blóðroðnaði og leit við.
Stúlkan, sem talað, hafði, var
stór og sterklega vaxin og óð
fram um gólfið eins og knatt-
spyrnumaður. Beta smeygði sjer
inn í gluggaskot til þess að reyna
að fela sig. Grátstafurinn sat í
kverkunum á henni. Mjúk silki-
tjöldin skýldu henni, svo hún
sást ekki framan úr salnum.
Hversvegna höfðu þau ekki kom-
ið, Gunna og Bobbi? Nú hefði
bíllinn hilað hjá þeim, eða þau
hefðu alveg gleymt að Beta átti
að bíða þeirra þarna á dansleikn-
um.
Hún sá fólkið dansa fram hjá
með marglitar pappírshúfur á
höfði, það hló og gerði að gamni
sínu og skemti sjer auðsjáanlega
framúrskarandi vel. Hún óskaði
að hún hefði aldrei farið á þetta
ball og aldrei tekið skóna fögru
og svo einsetti hún sjer að fara
heim.
En um leið og hún reis á fæt-
ur og ætlaði að halda af stað,
voru gluggatjöldin dregin til lilið-
ar og ungur maður gekk inn í
skotið til hennar. Hún hafði veitt
“ g|
Heildsala. Stofnsett 1903. Smásala.
m
m
m
m
m
m
m
Leðurverslun
JONS ÐRYNJOLFSSONAR,
Reykjavík.
Söðlaleður svart og gult í húðum, hálsum og kviðum.
Sólaleður í húðum, kjörnum, hálsum og kviðum.
Skinn, til söðlasnúðis og bókbands.
Sjerstaklega smekklegt og ódyrt úrval af kápuskinnum
öllum nýtísku litum og gerðum.
m
m
m
m
m
£2