Fálkinn - 21.12.1929, Qupperneq 20

20
F Á L K I N N
— Nei, herra.
— En þú getur látiíS það berast, aS
þetta sje í síSasta sinn, sem jeg syng,
annarsstaSar en í baSherbcrginu mínu.
Hver sem vill heyra til mín framveg-
is, verSur aS koma þar að dyrunum
og leggja eyrað við skráargatið. Mjer
fannst nfl., að eftir því sem aftar dró
i laginu, færi fólkið að ókyrrast, svo
hamingjan má vita hvað liefði getað
skeð.
— Jeg skal ckki neita þvi, að jeg
varð lika var við einhverja ókyrð. —
Kanske stafar hún af þvi, að fólkið
hefir mist smekkinn fyrir þessu lagi,
herra. Það hefði ef til vill verið rjett-
ara, hefði jeg látið yður vita, að tveir
voru búnir að syngja það á undan
yður.
— Hvað segirðu?
— Já, einn karlmaður og ein kona.
Þetta er afarvinsælt lag, eins og er,
herra.
Jeg gapti. Jeg varð blátt áfram
máttlaus við tilhugsunina um, að
maðurinn gat fengið sig til þess að
láta húsbónda sinn og lierra syngja
iag, sem sungið hafði veriö tvisvar áð-
ur sama kvöldið, og sent hann þannig
í dauðans greipar ,ef svo mætti segja.
Það var ótvirætt merki þess, að hús-
bóndahollusta sú, er einkendi undir-
gefna fyrr á tímum, væri nú úr sög-
unni. Jeg var í þann veginn að láta
Jeeves lieyra álit mitt á málinu, á
þann hátt, sem ekki yrði misskilinn,
þegar jeg sá, að Tuppy slagaði út á
pallinn.
Tuppy hinn ungi bar þess ótviræð
merki, að hann hefði lieimsótt „Bláu
Flöskuna”. Nokkur fagnaðaróp bárust
að eyrum minum, sennilega frá fje-
lögum hans í Svartapjetrinum, sem
rann blóðið til skyldunnar. Ópin gerðu
það að verkum að vinabros kom fram
á varir Tuppys og breikkaði smám
saman þangað til það náði saman, aft-
an til á höfðinu. Honum leið næstum
eins vel og manni getur liðið — og
staðið þó á fótunum. Hann veifaöi
brosandi hendinni til klapparanna,
hneigði sig þannig, að konungur hefði
eliki gert það með meir yndisþokka,
rjett eins og Austurlandakonungur,
sem svarar fagnaðarópum skrílsins.
Þá sló kvenmaðurinn við hljóðfærið
fyrstu tónanna af „Sonny Boy“ og
Tuppy bljes sig út eins og loftbelgur,
spenti greipar, blimskakaði augunum
upp í loftið, rjett eins og Davíð við
hörpu sina, og byrjaði.
Jeg held, að skríllinn hafi verið of
agndofa til þess að hreyfa sig neitt,
og svo ótrúlegt, sem það kann að
þykja, komst Tuppy nokkurnveginn
gegn um erindið án þess, að stuna
heyrðist eða hósti. En svo fóru þeir
að taka sig saman.
Appelsínusali, sem verður reiður, er
liræðilegur andstæðingur. Jeg ■ hafði
aldrei sjeð skrílsuppþot fyrr og jeg
verð að játa, að mjer varð lireint ekki
um sel. Það er að segja, jeg fekk dá-
litla liugmynd um, hvernig franska
stjórnarbyltingin muni hafa farið
fram. Úr öllum hornum kom samtím-
is öskur, sem heyra má á hnefaleika-
samkomum í East End, þegar dómar-
inn rekur óskabarn skrílsins út af
pallinum og hleypur burt samtimis tii
þess að forða lifi sinu. En þeir ljetu
ekki lengi sitja við orðin tóm, heldur
tóku þeir að nota áhöld úr jurtarík-
inu.
Jeg veit ekki hvernig á þvi stóð, en
jeg hafði það einhvernveginn fast í
hausnum, að hið fyrsta, sem Tuppy
fengi i sinn haus, mundi vert’a kart-
afla. Maður fær svona hugmyndir
stundum. En það, sem hann fjekk i
raun og veru, var banani, og jeg sá
þegar að einhver mjer vitrari hafði
valið það skotfæri. Þessir karlar sem
eru aldir upp við það frá blautu
barnsbeini að láta í ljósi álit sitt af-
dráttarlaust, ef þeim líkar ekki skemt-
un, sem borin er á borð fyrir þá, vita
af eðlisgáfu sinni hvað best hentar i
hvert skifti, og jeg varð að játa, þeg-
ar bananinn flattist út á skyrtubrjósti
Tuppys, að árangurinn var ólikt list-
rænni heldur en ef kartafla hefði ver-
ið notuð. Ekki svo að skilja, að kart-
öflusinnar hefðu ekki fulltrúi þarna
lika. Eftir þvi sem leið á skothríðina,
tók jeg eftir ýmsum greindarlegum á-
heyrendum, sem köstuðu eklti öðru.
Áhrifin á Tuppy voru að ýmsu leyti
eftirtektarverð. Augun ætluðu út úr
höfðinu og hárið virtist rísa, en hvað
sem þvi leið, hjelt munnur hans á-
fram að opriast og lokast og með góðri
eftirtekt mátti sjá, að hann hjelt á-
fram að syngja „Sonny Boy“ ósjálf-
rátt. Loks þegar liann rankaði við sjer
fór hann að hugsa um að forða lifi
sínu. Það seinasta, sem af honum sást
var það, að hann skaliaði af sjer tóm-
at um leið og hann komst út af pall-
inum.
Brátt hætti uppþotið og hávaðinn.
Jeg sneri mjer til Jeeves. — Hvað
finst þjer? Heldurðu ekki, að þetta
verði endahnúturinn á Glossop-Belling-
er ævintýrinu?
— Jú, herra.
En nú kom feiti Bingham fram á
pallinn. Jeg hjelt, að hann ætlaði að
fara að setja ofan i við hjörð sína
fyrir að geta ekki haldið tilfinninga-
lífinu í skefjum. En crindi hans var
alt annað. Hann var þessu sýnilega
vanur á kvöldskemtunum sinum og
var hættur að hafa nokkuð við það
að athuga.
— Herrar mínir og frúr, sagði
„Feiti“ gamli. — Næsta númer á dag-
skránni átti að verða hinn ágæti
söngur hinnar velþektu óperu-sópran-
söngkonu, ungfrú Coru Bellinger, en
nú liefir liún hringt til mín og tilkynt,
að vagninn hennar hafi bilað. En hún
er samt á leiðinni hingað í öðrum
vagni og kemur bráðlega. A meðan
ætlar vinur vor, Mr. Enoch Simpson
að lesa upp kvæði eftir Tennyson.
Jeg greip í liandlegg Jeeves. — Heyr-
irðu það, sagði jeg. — Hún hefir ekki
verið viðstödd og því ekki sjeð neitt
af Waterloo-orustu Tuppys.
—• Öll ráðagerðin er rokin í reyk og
ösku.
— Já, herra.
— Itomdu, Jeeves, mælti jeg, og
þeir, sem næstir mjer stóðu urðu hissa
á því, að jeg skyldi alt í einu verða
fölur. — Jeg hefi orðið fyrir tauga-
áreynslu, sem ekki liefir átt sinn lika
siðan á dögum píslavottanna. Jeg hefi
Ijettst um mörg pund, og eyðilagt
heilsuna og maimorð initt og auk þess
gengið gegn um eldraun, sem mun gera
það að verltum, að jeg vakna öskrandi
af hræðslu næstu mánuðina. Og alt til
einskis.
—- Ef yður er sama, herra, langaði
mig til að vera hjer það sem eftir er
af skemtuninni.
— Eins og þú vilt, Jeeves, sagði jeg
dapur í bragði. — Hvað mig snertir,
er hjarta mitt dautt, og jeg cr að
hugsa um að lita snöggvast inn í
„Geitina og Vínberin“ og vita hvort
jeg fæ ekki eitt glas af þessar eitur-
blöndu þeirra — og svo heim.
Klukkan hlýtur að hafa verið orð-
in tíu er jeg sat í gömlu dagstofunni
minni og sötraði í mig seinasta
strammarann — eða svo til. X>á var
bjöllunni liringt og Tuppy birtist.
Hann leit út sem sá, er hefir gengið
i gegn um einhverja mikla eldraun,
og stendur nú augliti til auglitis við
sína eigin sál. Hann var auk þess með
efnilegan vísi til glóðarauga.
— Sæll, Bertie, mælti hann og tók
að sveima kring um arinliilluna, rjett
eins og liann væri að leita að ein-
hverju til að brjóta. — Jeg var rjett
núna að syngja á kvöldskemtuninni
hjá Feita Bingliam, mælti hann cnn-
fremur.
—• Einmitt? svaraði jeg. — Og
hvernig gekk?
— Eins og í sögu, svaraði Tuppy. —
Töfraði þá alveg. Ekki þurt auga í
salnum.
Og þetta átti maður að hlusta á hjá
manni, sem án efa hefir verið vel upp
£ t0ít0Jt03t0jR0Jl0«L0ÍL0Jl.0jR.0Jl.0Jl0Jl.0JE0Ít0J
EðÍtðu0M0jí0ii0JiðJ
□
□
□
E3 Fallegustu, bestu og ódýrustu e
□
□
□
□
□
□
□
0
Jólaskóna
fáið þjer hjá okkur.
Stórt úrval nÝkomið.
O
O
0
0
0
0
1 Hvannbergsbræður. i
0
m
m
m
m
m
m
æ
m
m
m
m
m
m
m
&
m
m
£
m
m
m
m
m
m
m
Hti
m
Jólagjafir.
Þegar jólin nálgast vil jeg benda þeim, er
jólagjöf vantar, á mitt fjöibreytta úrval, sem nú er
með lang fjölbreyttasta móti. Veggklukkur frá 35.00,
Húsklukkur frá 300, Vekjaraklukkur frá 6.00 og
Eldhúsklukkur af mjög mörgum gerðum, 8 daga verk,
frá 14.00, sem eru hverju heimili nauðsynlegar.
Vasaúr af bestu tegundum, gull frá kr. 100.00,
silfur frá 35.00 (15 steina), nikkel frá 8.50. Arm-
bandsúr, herra og dömu, úr platínu, gulli og silfri.
Margvíslegir munir úr gulli, svo sem Steinhringar,
Armbönd, Hálsfestar, Hálsmen, Slifsisnælur, Urfestar,
Blýantar og Tóbaksdósir. -- Allskonar silfur-borð-
búnaður og silfurmunir, þar á meðal Sigarettuveski,
Sigarettukassar, Vindlakassar, Skrautskrín, Púður-
dósir, Brjefhnífar, Bókamerki, Frakkaskildir o. m. fl.
Komið meðan nógu er úr að velja.
Verðið lágt og hagkvæm viðskifti fyrir kaupanda.
Virðingarfyllst. Guðni A. JÓnSSOn. Austurstræti 1.
m
m
*
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
m
&
m
*
m
m
i
I
>