Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 26

eitað Ifósmóður
AÐ ríkti undarleg kyrrð yfir litla
húsinu í dalnum, sem lá þar hjúpað
snjó. Þetta var seint að kvöldi litlu jóla.
Lampi með rauðum skermi varpaði
mjúkri birtu um herbergið. í hinu opna
eldstæði brunnu nokkrir viðarbútar til
ösku og sendu litla flögrandi neista upp
um reykháfinn. Amma kom inn úr eld-
húsinu. Hún hélt á lérefti, sem hún
lagði frá sér á borðið. Enginn mælti orð
frá vörum. Börnin þrjú voru sofnuð og
afi sat og blaðaði í „Barátta og sigur
trúarinnar“ og „Lykillinn að fjárhirzlu
Guðs“. Hann las ekki, aðeins sat þarna.
— Ertu alltaf að hugsa um það, —
sagði amma.
Hann leit á klukkuna áður en hann
svaraði. — Ég held að við hefðum þrátt
fyrir allt ekki átt að láta hann fara . . .
— Það hefði verið jafn rangt að leyfa
honum ekki að fara.
— Ó já, við vitum svo lítið . . .
— Það fer allt eftir því, hverju við
trúum, hvort við trúum á himnaföður-
inn eða okkur sjálf.
— Ætli við trúum ekki á hvorttveggja
ef það bætir nokkuð úr skák.
—- Ó já, þú hefur líklega rétt fyrir
þér...
Raddirnar hurfu í myrkrið.
Það fór þytur um herbergið, og veik,
nærri óheyranleg stuna innan úr litla
herberginu kom afa til að rísa á fætur
og taka hendurnar frá andlitinu. Amma
kom inn, hljóðlausum skrefum.
— Nú fer að koma að því. — Hann
endurtók orðin og gekk þunglamalega
um gólf. Ef aðeins Anders og Ane-
Nú sló klukkan á veggnum 12 syngj-
SMÁSAGA EFTIR
andi slög, og Árni litli reis felmtri sleg-
inn upp í rúminu.
— Hva! hva! hvað var þetta, stamaði
hann ruglaður.
Systur hans tvær vöknuðu nú einnig.
Þær settust upp með gljáandi augu og
hárið í göndli yfir svefnþrungnum and-
litum. Blátt grýlukerti glitraði á glugga-
karminn og gluggakistan var þétt riðin
hvítum snjóflygsum. Það var sem kyrrð
næturinnar yrði enn dýpri og afa fannst
hann verða að gera eitthvað fyrir þessi
stífu, starandi andlit, áður en þau bæru
fram hættulegar spurningar.
— Vesalings börn, sagði hann aðeins
og vissi ekki hvað hann átti að segja.
— Vesalings börn, hvað þið hljótið að
vera þreytt, bætti hann við.
Inga litla, sú elzta af börnunum,
hreyfði sig. — Er pabbi ekki kominn?
—Hann hlýtur að koma á hverri
stundu. En — hann heyrði veika stunu
úr litla herberginu og röddin varð ó-
styrk — það nær ekki nokkurri átt að
halda vöku fyrir ykkur. Ég ætla að fara
með ykkur upp á hlöðuloft og finna
þar rúm fyrir ykkur. Það er bezt að þið
sofið þar í nótt. Þá verðið þið ekki fyrir
ónæði. Komið þið nú, börn . . .
Hann ætlaði að segja eitthvað meira,
en skyndilega gat hann ekki hugsað
skýrt. Börnin fylgdu honum viljalaus
út í tunglskinsbjarta snjódrífuna, þar
sem hann tók yngsta barnið, Brit litlu,
í fangið.
Litlu síðar lágu þau umvafin skinn-
teppum og hlustuðu á andardrátt dýr-
anna, sem sváfu fyrir neðan þau. Myrkr-
ið og hlýjan færðist yfir þau eins og
IVAR RINGDAL
mild víma. Það var svo gotf að liggja
þarna og vera aðeins þreytt, lítil börn,
gleyma öllu vondu og erfiðu og fyrir-
gefa öllum, sem þau skildu ekki. —
Mömmu, sem hafði falið sig og ætlaði að
eignast barn, pabba, sem barðist nú úti
í snjónum ásamt hestinum sínum — fyr-
irgefa allt, sem þeim hafði ekki verið
sagt. Það var, sem það yrði þeim allt
fjarlægara, yrði að vera sem það var,
fara sem færi . . . Og svo var það hinn
fíngerði skafrenningur og litla, græna
furan, sem glitraði eins og sú, sem var
á hálsklútnum, sem afi átti að fá í jóla-
gjöf . . . vettlingarnir og . . . ó--...
ó . . lítil, góð börn . . . aðeins góð börn
.... góð .... góð .... lítil börn . . . . ó
.... ó . . . . ó . . .
Á hlaðinu stóð afi í vetrarfötunum
sínum og í snjóskóm. Hann hélt á exi
í hægri hendinni. Hann hafði heyrt eitt-
hvað neðan úr dalnum. Ekki skothvell,
ekki þytinn frá snjónum, er hann féll
til jarðar. Hann hafði heyrt eitthvað
annað...
II.
Andardráttur litla, brúna hestsins
sendi gráa stróka út í tunglskinsbjarta
nóttina, þar sem hann barðist áfram í
hríðinni. Á baki hans sat hávaxin, mög-
ur kona um sextugt. Hún var klædd
kápu úr úlfsfeldi, hún var blökk í and-
liti og harðleit, varirnar samanbitnar.
Hún var hvassnefjuð og augu hennar
tindruðu fram undan skinnhúfunni og
gráspengdum ennistoppi. Þegar hestur-
inn nam staðar beygði hún sig fram og
klappaði honum á hálsinn.
— Svona, svona vesalingurinn, þú
verður að reyna dálítið betur. — Já,
svona . .. reyndu nú . .. sagði hún hvetj-
andi, og hesturinn fór aftur af stað.
26
F-ALKINN