Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 36

Fimm krónur sjö-
tíu og fimm aurar
AÐ augnablik, sem maður missir
blikkbakka hlaðinn kaffikönnu,
tveim bollum, sykurkari og rjómakönnu,
skál með appelsínumauki, nokkrum hníf-
um og skeiðum ásamt fjórum smurðum
brauðsneiðum, er venjulega ekki talið
til afreksaugnablika mannsæfinnar. En
þegar þetta henti Mikjál Marteinsson
gat það í rauninni heitið mesta happ.
En við skulum heldur byrja á byrjun-
inni.
Þetta var á Þorláksmessu og Mikjáll
sat við teikniborðið sitt og var að horfa
út um gluggann. Honum gekk illa að
leggja sálina í teikninguna, sem hann
var að gera að vorauglýsingapésa um
baðföt, en pésinn átti að vera tilbúinn
fyrir nýár. Það var enginn hægðarleik-
ur að innlifa sig í veröld öldunnar, sem
brotnar við ströndina, sólbakaðra ung-
meyja með sand milli tánna og þess hátt-
ar, þegar köld og illúðleg desembergola
skvetti rigningunni á gluggann; en jafn-
vel undir hagstæðari veðurskilyrðum
mundi ég hafa spáð því, að Mikjáll ætti
erfitt með að hafa hugann við verkefnið.
Þessi kitlandi og sundlandi tilfinning,
sem var í kroppnum á honum, stafaði
frá meðvitundinni um að hann ætti að
verða með Öddu um jólin, en hún —
það hlutu allir að viðurkenna, fannst
honum — var stúlka, sem allar baðandi
stúlkur, jafnvel á fallegustu auglýsinga-
teikningum hlutu að blikna við hliðina
á. Það var eitt af dásamlegustu verkum
forsjónarinnar að láta hann kynnast
þessari dásamlegu dís fyrir tveimur
mánuðum, og nú hafði hún boðið honum
að verða á búgarði föður síns á Suður-
Fjóni um jólin. Og úr því að svona stóð
á var engin furða Þótt Mikjáll starði út I
bláinn, með fjarrænt bros um munninn
— kannske ofurlítið kjánalegt bros í
augum þeirra, sem ekki vissu hvernig
á stóð — og óm fjarlægra brúðkaups-
klukkna í eyrunum.
En sá Mikjáll var í bezta standi, sem
nokkrum klukkutímum síðar settist í
litla bílinn sinn og brunaði af stað. Það
hafði kólnað í veðri og áttin orðin á
36 FALKINN
norðaustan. Mikjáll hagræddi sér við
stýrið og skrúfaði frá útvarpinu. Þaðan
hljómaði söngur barna úr leikskóla og
þau sungu: „Göngum við í kringum eini-
berjarunn“, en um leið klesstust fyrstu
slydduflygsurnar í framrúðuna. Mikjáll
fékk bráðlega að reyna, að þær voru
ekki þær síðustu. Alltaf kólnaði og nú
kom skafrenningur á norðan og snjó-
inn fór að draga saman í skafla. En
samt naut Mikjáll unaðstilhugsunarinn-
ar um jólin eins og þau, sem hann að-
eins þekkti af póstkortum, jól með
sveitakirkju með snjó á þakinu og gyllt
ljós í hverjum glugga. Jú, þar var sú
rétta jólastemning.
Hann leit á klukkuna. Eftir þrjú
kortér mundi verða tekið á móti honum
í forstofudyrunum á Silfrastöðum. Adda
mundi koma hlaupandi á móti honum,
og á dyraþrepinu mundi faðir hennar
og móðir standa og haldast í hendur með
bros um munninn. Eftir dálitla stund
mundi hann sitja í skemmtilegu rabbi í
stofunni, við arininn og með rjúkandi
toddýglas fyrir framan sig, og strjúka
hnakkann á írskum veiðihundi, sem
hafði lagt hausinn á hnéð á honum. í
stuttu máli: allt mundi leika í lyndi.
Mér er nær að halda, að rás viðburð-
anna mundi hafa stefnt í þá átt, sem að
ofan hefur verið lýst, ef Mikjáll hefði
ekki lifað í sínum draumaheimi og
sumpart ef snjókoman hefði ekki á-
gerzt svo, að skyggnið var slæmt. —
En af því leiddi, að Mikjáll hafði villzt
inn á hliðarveg og hann ók áfram þang-
að til hann sat fastur.
Þetta var aðdragandinn að því, að
hinn 23. desember kl. 15.43 hittum við
Mikjál og litla bílinn hans á kafi í skafli
talsvert langt frá þjóðvegi einhvers stað-
ar á Fjóni.
í tvo tíma reyndi hann að grafa sig
gegnum skaflinn — það var tilhugsun-
in um hina dásamlegu Öddu, arininn og
rommtoddýið, sem hélt hetjuhug hans
við. En þegar þessir tveir tímar voru
liðnir, hafði náttúran sigrazt á mannin-
um og skóflunni. Mikjáll varð að láta
bílinn eiga sig, og hóf nú erfiða göngu
sína um þæfinginn. Er hann hafði vaðið
snjóinn upp í hné í nærri því klukku-
tíma, sá hann ljós í fjarska. Dimmt var
orðið, kuldi og næðingur, og snjónum
kyngdi niður. Þetta ljós reyndist vera
á greiðasölustað. Gamalt og niðurnítt
hreysi, komið að hruni, en greiðastaður
var það nú samt.
Mikjáll fór inn. Það er tvenns konar
þefur í svona krám, þægilegur, gamall
þefur og eingöngu gamall þefur. Þarna
var sá síðarnefndi. Mikjáll fór inn í
veitingastofuna. — Þar voru húsgögn,
klædd flaueli, sem einhvern tíma hafði
verið grænt, og brúnt veggfóður með
ryðrauðum blómum af rósaættinni á
veggjunum, bornhólmsklukka, sem hafði
hætt að ganga einhvern tíma kl. 10.13,
dökkgræn gluggatjöld úr þykku efni og
með skúfabryddingu og postulínslampi
með perlufrunsum.
Gestgjafinn stakk hausnum inn um
lúku á þilinu.
— Hvað vilt þú? spurði hann og góndi
ólundarlega á Mikjál.
— Enskan bauta. Þökk fyrir, og glas
af öli.
— Þú getur fengið kirfilsúpu, sagði
gestgjafinn.
— Get ég ekki fengið neitt annað?
spurði Mikjáll.
— Kirfilsúpu, sagði gestgjafinn og
skellti aftur hlemmnum fyrir lúkunni.
Nokkru seinna birtist hausinn aftur.
— Kirfilsúpu og hvítöl.
Mikjáll andvarpaði og settist og beið.
Gestgjafinn kom inn með kirfilsúpuna
og hvítölið. Bragðið á matnum var al-
veg eins og útlitið, og það var ekki gott.
— Gæti ég fengið lánaðan síma?
spurði Mikjáll.