Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 42

Framhaldssaga eftir Patricia Fenwick
STJÖRNUHRAP
— Þetta er yndislegt, sagði Irena og leit við. Nú sá hún
að hún var ein. Hugh og Coral höfðu ekki komið á eftir henni
út á svalirnar. Þau voru inni í stofunni og þegar hún kom
til þeirra, fannst henni sem þau hefðu alveg gleymt, að hún
var til.
— Já, þau eru úti í Ihla das Pedras, sagði Coral lágt,
til svars einhverju, sem Hugh hafði spurt um. Þegar hún
sá að Irena kom inn í stofuna, hækkaði hún róminn og
sagði í samræðutón:
— Útsýnið er dásamlegt, — er það ekki?
— Jú, sagði Irena og óskaði að Hugh hefði sýnt henni
útsýnið — að hann hefði að minnsta kosti komið út og stað-
ið hjá henni þegar hún sá það í fyrsta sinn — í staðinn fyrir
að verða eftir inni í stofunni og tala við Coral um ein-
hverja, sem væru á „Ihla das Pedras“. Nafnið minnti hana
á eitthvað óviðfelldið. Hún hugsaði sig um, og allt í einu
mundi hún það? Brian hafði svarað spurningu, sem hún
lagði fyrir hann: „Ég er aðstoðarmaður hjá Grant Sum-
mers, verkfræðingnum. Við erum úti á Ihla das Pedras.“
Hún var nýbúin að kynna hann fyrir Hugh, þegar hann
sagði þetta, og Hugh hafði orðið drumbslegur og fár, án
þess að hún skildi ástæðuna til þess. Hún vissi ekki enn,
hversvegna hann hafði brugðizt svona við, því að hún hafði
gleymt að spyrja hann um það. Hugh hafði með öðrum
orðum verið að spyrja hana um einhverja, sem áttu heima
úti á Ihla das Pedras.
Hún leit á Hugh, en gat ekki lesið neitt út úr andlitinu
á honum. — Komdu og skoðaðu íbúðina, Irena, sagði hann,
og Coral var undireins til taks. — Já, Irena, þig langar lík-
lega til að sjá það, sem þú átt óséð af heimilinu þínu. Við
skulum sýna þér svefnherbergið fyrst, og síðan verð ég að
útskýra fyrir Önnu og Maríu, að „o patrao“ hafi komið
með konu með sér frá Englandi.
Hún talaði rólega og skynsamlega, en Irenu líkaði ekki
þetta „við skulum sýna þér“. Hún vildi ekki láta Coral sýna
sér nýja heimilið sitt. Hana hafði dreymt um að Hugh
mundi sýna henni það, og að þau yrðu tvö ein saman. Hún
hafði vonað að þegar Valerie og Bill og hinir farþegarnir
voru ekki nærri þeim lengur, mundi hún aftur fá að njóta
sælunnar, sem hún hafði notið þessi fáu augnablik uppi á
bátaþilfarinu forðum. En nú var Coral heima hjá þeim, í
stað Wilsonshjónanna.
-—- Þetta stendur ekki lengi, hugsaði Irena með sér. —
Hún fer bráðum.
Og í fullvissu um það lét hún Coral sýna sér íbúðina.
— Ég vona að ég hafi hagað þessu þannig, að þér líki
það, sagði Coral.
— Já, það hefurðu gert, sagði Irena og reyndi að leggja
hlýju og þakklætiskennd í röddina.
Hún fór að velta fyrir sér, hve miklu af þessu Coral
hefði eiginlega „ráðstafað“. Hún vissi, að Hugh hafði aldrei
búið í þessari íbúð, en hann hafði sagt henni, að ibúðinni
hefði verið komið í lag áður en hann fór frá Rio til Eng-
lands. Líklega þurfti ekki að gera annað síðan en gera hreint
Allt í einii varö henni Ijóst, að öll herbergin
báru þess merki, að kvenhendur hefðu
verið þar að verki...
og opna gluggana við og við, og vinnustúlkurnar hefðu getað
annazt um það. Coral hafði ráðið þær og sett þær inn í
starfið. Það hlaut að vera Coral, sem hafði pantað körfuna
með gladiólunum — í allskonar litum, frá ljósgulum til
dreyrrauðra — sem stóðu á stofuborðinu. Það hlutu að
vera blómin, sem gerðu stofuna vistlega, hugsaði Irena með
sér. Án þeirra ....
En svo varð henni allt í einu ljóst, að öll herbergin —
þótt engin blóm hefðu verið þar — báru þess merki, að
kvenhendur hefðu verið þar að verki. Það var líkast og
þetta heimkynni hefði verið skipað af konu fyrir konu, en
ekki fyrir karlmann. Coral hlaut að hafa gert það .... En
hún hafði ekki vitað, að Hugh kom kvæntur heim aftur.
Hún hvarf frá þessum hugleiðingum, er hún heyrði Coral
segja:
— Og hérna er eldhúsið. Hún opnaði nýjar dyr og bros-
andi framan í digra og blíða múlattakonu fór hún að tala
portúgölsku við kerlingu, sem hún kallaði Maríu, og aðra
yngri, sem hét Anna. Þær brostu báðar framan í nýju frúna
sína, er Coral togaði hana með sér inn í eldhúsið, og portú-
galski orðaflaumurinn bunaði út úr þeim. En þá gerði Coral
athugasemd, og þær þögnuðu.
— Ég hef sagt þeim, að þú skiljir ekki portúgölsku, sagði
hún við Irenu. Hún reyndi ekki að þýða neitt af því, sem
þær höfðu sagt, en sneri sér að þeim aftur og fór að tala
við þær. Hún hlaut að hafa sagt eitthvað skemmtilegt, því
að þær hlógu báðar, og Hugh brosti til Önnu litlu stofu-
stúlku, og hún sagði aftur og aftur: — Sim senhora — sim
senhora — sim senhora. Irena vissi, að það þýddi „Já, frú,“
og nú hélt Coral áfram að rausa við þær á portúgölsku,
en Irenu fannst hún vera alger hornreka þarna — umrenn-
ingur á sínu eigin heimili.
— Hvað er Coral að segja? spurði hún Hugh, og hann
svaraði í léttum tón: — Hún er bara að segja þeim hvað
þær eigi að kaupa, og annað þess háttar.
Coral hefur líklega heyrt spurninguna, því að hún sneri
sér -að Irenu og sagði á ensku:
— Nú held ég að þetta sé allt í lagi. María ætlar að
kaupa í matinn og ég skal ráðstafa „assignatura" viðvíkj-
andi mjólkinni. Irena horfði á hana spyrjandi og Coral hélt
áfram útskýrandi: — Það þýðir, að þú færð ákveðinn mjólk-
urskammt á hverjum degi. Ef þú hefur ekki „assignatura“,
verður þú að senda stúlkuna með flöskur eða brúsa og láta
hana standa í biðröð við mjólkurbúðina.
— Já, ég skil, sagði Irena með hálfum hug. Þetta var
svo flókið, í eyrum enskrar stúlku, sem var alin upp í þorpi
og var vön því að mjólkin væri borin heim að dyrum á
morgnana.
— Anna færir þér árbítinn á morgnana, hélt Coral áfram.
— Hve snemma viltu fá hann?
Irena horfði spyrjandi á Hugh. — Hvenær borðar þú morg-
unverðinn?
— Kringum klukkan hálfátta. Ég verð að vera kominn i
skrifstofuna klukkan hálfníu.
Coral kinkaði kolli og útskýrði þetta fyrir Önnu á portú-
gölsku og Anna þuldi enn á ný: „Sim senhora — sim senhora
— sim senhora.11 Coral hlaut að hafa miklu meira á hjarta
en að segja vinnukonunni fyrir morgunverðinum, hugsaði
Irena með sér, en henni var ómögulegt að fylgjast með í sam-
talinu. Hún kunni ekki við að spyrja Hugh aftur, og hann
sýndi engan lit á að þýða það, sem Coral var að segja við
stúlkurnar.
Loks þagnaði Coral og Hugh sagði: — Eigum við nokk-
uð kalt að drekka á heimilinu?
— Já, hérna, sagði hún og gekk á undan þeim inn í eins
konar búr, sem var næst eldhúsinu. Veggir og gólf voru
með mjallahvítum flísum, og í einu horninu stóð kæliskáp-
ur. Og aðrir skápar með öllum veggjum. Meðan Hugh var
að ná í ísmola úr kæliskápnum, blandaði Coral appelsínu-,
grape- og ananassafa í stóra glerkrukku og rétti þeim bros-
andi. — Þetta ætti að vera rétt blandað, hugsa ég. Eins og
þú sérð, þá hef ég ekki gleymt því. Hún einblíndi á hann
dökkum augunum á meðan hann var að ná sér í glas úr
42 FALKINN