Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 27

Rétt aftan við þau heyrðist ýífur og úlfarnir
þrír komu í Ijós í tæpíega hundrað metra
fjariægð...
Rétt á eftir þeim í fölbláum snjónum
gekk maður með byssu um öxl. Hann
var vettlingalaus og bar húfuna í hend-
inni. Hann hafði hneppt frá sér jakkan-
um, svo að hinn svalandi snjór féll á
brjóst honum, snjórinn þakti hann nið-
ur fyrir mitti. Ljósrautt hár hans hékk
í votum lufsum fram á ennið og hann
nam öðru hvoru staðar til að þurrka
svitann af þreyttu andlitinu með jakka-
erminni.
— Þú verður að reyna að flýta þér
meira, Ane. — Gætirðu ekki flýtt þér
dálítið meira?
— Geturðu séð þá? var spurt af hest-
baki.
— Ekki enn.
Nokkur hundruð metra fyrir aftan
þau heyrðist ýlfur og dimmur skuggi
leið út úr hinum hrímgaða birkiskógi
og inn á veginn og fleiri fylgdu eftir.
Ane sneri sér við. —- Nú hafa þeir
fundið sporin okkar, Anders. Ég heyri
það á ýlfrinu.
— Reyndu aðeins að auka hraðann.
Það getur verið að við komust klakk-
laust frá þessu.
Anders setti upp húfuna, tók byssuna
af öxlinni og var við öllu búinn. í sömu
andrá stóð hesturinn algjörlega fastur
í snjónum. Snjóskriða hafði fallið á veg-
inn og greni og birki hafði rifnað upp
og fallið á hina hálu, þéttu skafla.
Ane stökk af baki og greip um beizli
hins örmagna dýrs.
— Komdu nú, komdu nú----------
Hesturinn gerði nokkrar árangurslaus-
ar tilraunir, en stóð fastur sem fyrr,
með titrandi flipa. Anders gekk að hon-
um, klappaði honum hvetjandi. Hestur-
inn reyndi enn að hreyfa sig en stóð
jafn fastur. Þetta endurtók sig aftur og
aftur.
Rétt aftan við þau heyrðist ýlfur og
úlfarnir þrír komu í ljós í tæplega 100
metra fjarlægð. Sá fremsti nam staðar,
hinir tveir runnu að hlið honum og
numu einnig staðar. Þeir sátu grafkyrr-
ir í tunglskininu.
Anders lyfti byssunni.
Nei.
Það var of dimmt.
Hann tók í flýti af sér skinntöskuna,
fann hleðsluna og stakk henni í beltið
tilbúna til notkunar. Síðan dró hann
fram reipi, batt annan endann við tösk-
una og skildi hana eftir í snjónum. Hin-
um endanum batt hann um mitti sér og
gekk aftur á bak yfir skaflinn, þar til
hann var á honum miðjum. Þar nam
hann staðar.
Ulfarnir sátu enn kyrrir. Þeir hreyfðu
sig ekki. Hann heyrði hvernig Ane baks-
aði við hestinn fyrir aftan hann.
Hann sneri sér við og ætlaði að hrópa
eitthvað, en í sömu andrá tók sá stærsti
af úlfunum að renna á slóð þeirra að
nýju.
Þegar hann var kominn dálítið fram
úr hinum nam hann staðar, lyfti þef-
andi trýninu og gaf frá sér skerandi
hljóð.
Þá komu þeir allir, varlegar enn áð-
ur, en stöðugt nær. Anders horfði á þá,
hann var nú alveg rólegur. — 30 metra
25 metra. —
Ane hrópaði eitthvað á bak við hann.
Hann heyrði ekki orð hennar greinilega,
en honum skildist, að hún væri komin
yfir skaflinn og biði hans.
— Seztu á bak og ríddu á stökki, hróp-
aði hann. — Það getur verið um fleiri
líf að tefla en þetta.
í sömu andrá skaut hann og einn af
úlfunum tók undir sig stökk, ýlfraði
og féll síðan dauður í snjóinn. Hinir
tveir viku þegar af veginum. En svo
fundu þeir blóðlyktina, sneru við og réð-
ust ofsalega á líkið af félaga sínum.
Anders gekk aftur á bak og hélt á
kúlunni á milli tannanna um leið og
hann reyndi að hlaða aftur. Síðan vissi
hann ógjörla atburðarrásina nema að
hann stóð með óvirka byssu og horfði
á dýrin kasta frá sér leyfunum af skinn-
töskunni og koma stökkvandi á móti sér.
Hann greip báðum höndum um byssu-
hausinn og sló með skeftinu, svo að það
brotnaði. Hann heyrði nístandi ýlfur,
datt 1 lausum snjónum og fann, að skarp-
ar klær rifu hann í andlitið.
— Hnífurinn, — flaug honum eld-
snöggt í hug. — Hníf. . . Hann fálmaði
í tóma vasana og skynjaði um leið skín-
andi röð hvítra tanna og rauða tungu.
Vinstri handleggur .. . vinstri handlegg-
ur hlaut...
Einhver hrópaði veikt á bak við hann.
Klukka glumdi. -—-
III.
Nú mátti greina útlínur afskekkta
dalabýlisins í veikum bjarma aðfanga-
dagsmorguns, þar sem það lá kaffært í
snjó. Létt snjókorn dönsuðu í húmi
grás, léttskýjaðs himins. Nokkrar rjúp-
ur sátu í runnunum meðfram ánni og
gamla björkin fyrir framan hlöðuna
var hrímdöggvuð. Ekkert spor mátti
greina á milli húsanna og ekkert hljóð
heyrðist.
Það brakaði í hurð. Stuttu síðar varp-
aði litli stofuglugginn fölrauðu ljósi á
snjóinn. Skuggi leið framhjá fyrir inn-
an gluggann, en hvarf aftur. Síðan mátti
greina lykt af brennandi við og fleiri
skuggar liðu framhjá glugganum. —
Skömmu síðar birtist gamall maður á
þrepsteininum og staðnæmdist þar. —
Hann aðeins stóð þar og lét fjúkið leika
um sig. Síðan greip hann skófluna sína
og tók að grafa stíg að brunninum.
Þegar hann var kominn að brunnhús-
inu hætti hann að grafa stundarkorn.
Hann stakk skóflunni í snjóinn og stóð,
hár, þrekvaxinn og gráhæður í miðri
snjóbreiðunni.
— Ó já, sagði hann hljóðlátlega, eins
og eftir langa umhugsun. — Það er
víst þannig, að dauði eins er annars
brauð. — Hann var víst ekki að hugsa
um neinn sérstakan. Ef til vill var
hann að hugsa um heiminn í heild,
dýr, gras, fugla, tré — og einnig mann-
eskjurnar. En eftir reynslu sína í nótt
vildi hann þrátt fyrir allt vona inni-
lega ....
— Ingjebrikt, heyrðist hrópað frá
húsinu og amma kom til hans með
Frh. á bls. 49.