Fálkinn - 07.12.1960, Blaðsíða 37

Gestgjafinn benti meö þumalfingrin-
um: — Hann er þarna úti!
Mikjáll stóð upp og flýtti sér í sím-
ann.
— Hann er í ólagi, sagði gestgjafinn,
þegar Mikjáll var kominn að símanum.
— En ég þarf endilega að ná sambandi
við Silfrastaði, kjökraði Mikjáll.
— Einmitt það, sagði gestgjafinn á
leiðinni fram í eldhúsið.
— Hvenær fer lest suður? spurði
Mikjáll.
— Engin lest í dag. Snjör . .. ófært.
— Já, en — heyrið þér, hrópaði Mik-
jáll, — ég á að halda jólin á Silfrastöð-
um, og ég þarf að . ..
Gestgjafinn var farinn út.
Nú virtist allt vera að hrynja í rúst.
Fjarlægðin milli mestu hamingju og
biksvörtustu örvæntingar er oft styttri
en maður heldur. Venjulega var ekkert
fjær Mikkjáli en bölsýnin, en núna, Þeg-
ar allt brást, gugnaði hann alveg.
Gestgjafinn kom aftur.
— Hafið þér herbergi? spurði Mikjáll
hikstandi.
— Númer 17 var leigt fyrir tveimur
tímum.
— En eitthvað af hinum herbergjun-
um þá? andvarpaði Mikjáll.
— Númer 17 er eina herbergið, sem
ég hef.
Mikjáll lagði augun aftur. Nú skildi
hann, að verra gat það ekki orðið.
En þar skjöplaðist honum.
— Þetta verða 5.75, sagði gestgjafinn.
Mikjáll stakk hendinni í brjóstvasann,
en það ómak hefði hann rétt á litið get-
að sparað sér, því að veskið hans lá í
dyravasanum í bílnum hans.
— Heyrið þér, gamli vinur! sagði
hann.
— Fimm sjötíu og fimm! sagði gest-
gjafinn og pírði augunum.
— Já, en, heyrið þér, hljóðaði Mikjáll,
— ég hef gleymt. . .
— Nú, er það svoleiðis, urraði gest-
gjafinn, og augun í honum urðu bein-
línis ógnandi.
★
Það er hægt að halda Þorláksmessu
með mjög mismunandi móti. Flestir
njóta vafalaust heimilisánægjunnar, við
jólakerti og bakkelsi á borðum og hljóð-
skraf úti í hornum. Mikjáll átti sitt Þor-
láksmessukvöld í skitnu kráreldhúsi og
var að þvo upp. Þremur dögum áður
hafði verið gæsasteikurveizla þarna í
kránni, og eftir óþvegna bórðbúnaðin-
um að dæma hafði veizlan verið allfjöl-
menn. Mikjáll hafði lokið við nálægt
helming uppþvottarins, þegar þreytan
yfirbugaði hann. Um lágnættið hneig
hann niður á eldhússtólinn. Það síðasta,
sem hann heyrði áður en miskunnsöm
svefngyðjan tók hann í faðm sér, var
rödd gestgjafans, sem sagði í óblíðum
tón:
— Þú heldur áfram með þetta á morg-
un!
Ég veit ekki, hvort þú, lesandi góður,
hefur reynt hvað það er að vakna kl.
6 á aðfangadagsmorgni við að órakaður
greiðasali kemur inn til þín á náttskyrtu
og flókaskóm, eftir að þú hefur átt næt-
ursakir á eldhússtól með tveimur brotn-
um rimum í bakinu. Það fyrsta, sem
blasir við augum eru feitimakaðir disk-
ar í háum stöflum, hálfa leið upp undir
þak, ásamt sósuskálum, skaftpottum og
öðrum eldhúsgögnum. Ef þú hefur ekki
reynt þetta, skal ég trúa þér fyrir því,
að það er skrambi óviðfelldið.
— Reyndu nú að láta hendur standa
fram úr ermum! sagði gestgjafinn og
var alls ekki mjúkur á manninn.
— Heyrið þér nú, sagði Mikjáll með
grátstafi í kverkunum, — ég á að halda
jólin á Silfrastöðum; óðalsbóndinn á
von á mér, og ég ætla að giftast dóttur
hans, og ...
— Reyndu nú að byrja, tók gestgjaf-
inn fram í. Þú átt að hafa lokið við þetta
fyrir klukkan átta, svo að þú getir tekið
til morgunverð og fært gestinum á
nr. 17.
— Færa gesti morgunmat? Nú fór
Mikjál að sundla.
— Færa morgunmat, sagði gestgjaf-
inn fastmæltur.
Hann kveikti í sósuðum vindilstúf og
labbaði út.
Síðasti diskurinn var þveginn á mín-
útunni klukkan átta, og Mikjáll var að
skola fitubrák úr vaskinum, þegar hann
heyrði braka í stiganum undan þunga
gestsins á nr. 17, sem var á leiðinni nið-
ur í morgunkaffi og árbítinn.
Mikjáll kom fram í dyrnar með bakka
í höndunum, en hrökk við, svo að glamr-
aði í öllu því, sem á bakkanum var.
Hann tók andköf nokkrum sinnum,
margdeplaði augunum og reyndi að fá
heilann úr baklásnum. í veitingastof-
unni sat ung og falleg stúlka, mjög lík
daggfrískri rós um Jónsmessuleytið. —
Slík sýn kemur að jafnaði ungum mönn-
um til að depla augunum, og ef til vill
til að taka andköf líka, en Mikjáll hafði
fengið svo stórkostlegt taugalost, að eitt-
hvað sérstakt hlaut að vera í efni þarna.
Því að unga stúlkan var engin önnur en
Adda. Daginn áður hafði hún brugðið
sér til Odense til að skila af sér jóla-
bögglum, en á heimleiðinni hafði hún
lent í bylnum og séð þann kost vænztan
að nátta sig í kránni og bíða af sér
veðrið.
Hún tók öndina á lofti og hljóp til að
taka um hálsinn á Mikjáli.
— Mikki! Hvað í dauðanum ert þú
að gera hérna?
Frh. á bls. 47.
Danski skopteiknarinn Hans Qvist
segir hér frá óförum Mikjáls
Marteinssonar á aðfangadagskvöld
FALKINN
37