Fálkinn - 22.02.1961, Blaðsíða 15

heitið, og við ókum af stað. Hrunagata
16 var stórt einbýlishús með tveimur
hæðum og risi. Ekki sást þar ljós nema
í einum eða tveimur gluggum á ann-
arri hæð. Ég borgaði bilstjóranum ríf-
lega og bað hann að doka við dálitla
stund, ef svo skyldi reynast, að þetta
væri eitthvert gabb.
Hann lofaði að bíða tíu mínútur.
Dyrnar eldhúsmegin voru ólæstar, og
ég læddist inn um þær eins og þjófur.
Það var dimmt í stiganum, en í bjarm-
anum af götuljósinu utan frá gat ég
skrönglazt upp á aðra hæð. Þar voru
aðeins einar dyr, og ég nam staðar við
þær nokkur augnablik. Ætti ég að
banka eða fara beint inn, hugsaði ég,
— eða átti ég kannske að flýta mér
út aftur og hætta við allt saman? Hið
síðastnefnda var mér einna næst skapi,
því að ég var orðinn hálfsmeykur við
þetta.
Einhvers staðar inni í stofunni heyrði
ég raddir, en greindi ekki orðaskil. Mér
þótti það heldur ills viti; ef stúlkukorn-
ið vildi mér eitthvað annað en gabb
og pretti, var ekki heppilegt, að fleiri
væru viðstaddir. — Loks réð ég af að
banka gætilega og bíða átekta, en var
þó við öllu búinn, einkum því að taka
til fótanna, ef þörf gerðist.
Ég heyrði ekkert fótatak fyrir innan,
en allt í einu var hurðin opnuð upp
á gátt og smávaxinn, feitur náungi stóð
fyrir framan mig. Hann var rauður í
framan og bersýnilega í æstu skapi.
Ekki held ég, að hann hafi verið eldri
en fertugur, en illa var hann vaxinn
og hafði stóran kúlumaga.
„Jæja, þér komuð þá samt sem áður!“
grenjaði hann úttútnaður af vonzku og
stakk smettinu hér um bil upp í mig.
„Ég ætla bara að segja yður, að þér er-
uð andskotanum frekari, að læðast upp
bakdyramegin hér í mínu eigin húsi!
Þér eruð svei mér þokkaleg planta, en
nú skal ég segja yður eitt: þér skuluð
bara fara, fara undir eins, heyrið þér
það! Konan mín vill hvorki heyra yður
né sjá, og bréfin yðar hef ég lesið öll
sömun, þvílíkt ekkisen bölvað bull! Og
ég ætla að láta yður vita það, að ég
skal gæta konunnar minnar fyrir yður
og öðrum frekjuhundum, sem eru að
eltast við hana! Og farið þér nú! Far-
ið þér!“
Ég starði á manninn alveg grallara-
laus. „Öll bréfin?“ stamaði ég líkt og
fáviti, þvi að ég skildi auðvitað ekki
neitt í neinu.
„Já, öll með tölu, hvert einasta! Og
nú skuluð þér fara! Farið þér til fjand-
ans!“
„Jæja, það munar ekki um það!“ varð
mér að orði. Ég var svo hissa, að ég
gat blátt áfram ekki hreyft mig.
„Já, ætlið þér að fara, eða hvað?“
sagði sá stutti; hann var orðinn svo
rauður og tútinn, að ég var hræddur
um, að hann fengi slag.
„Þetta hlýtur að vera einhver mis-
skilningur,” sagði ég í vandræðum mín-
um. „Ég þekki yður alls ekki neitt og
því síður konuna yðar. Ég — ég bara—
„Þér bara hvað?“ grenjaði hann
skrækróma,
Ég varð að finna upp á einhverju
og sagði það, sem mér kom fyrst í
hug: „Ja, sjáið þér til, ég er hér að
leita að manni, frænda mínum, Gunn-
ari Gíslasyni. Býr hann ekki einmitt
hérna á annarri hæð?“
,,Huh?“ sagði fituhlunkurinn og góndi
á mig eins og naut á nývirki.
„Ja, sjáið þér til, Gunnar Gíslason,
— við erum bræðrasynir, ég heimsæki
hann alltaf, þegar ég kem til bæjarins,
sko, ég bý á Akureyri. Er hann kannske
ekki heima núna?“
„Gunnar — Gíslason —? Hér býr and-
skotann enginn Gunnar, og ekki er hann
Gíslason heldur! Ég heiti sjálfur Gunn-
ar, og ég þekki yður ekki, ég hef aldrei
séð yður fyrr. En ég ætti svo sem að
vita, hver þér eruð! — eða eruð þér
kannske ekki þessi bölvaður leppalúði,
sem alltaf er að eltast ið konuna mina,
höh?“
„Nei, hvernig í ósköpunum getur yð-
ur dottið það í hug!“ Ég var nú búinn
að ná mér nokkurn veginn og farinn
að hafa gaman af öllu saman. „Lít ég
kannske út fyrir að vera einhver flag-
ari, sem eltist við gift kvenfólk? Mér
er nær að halda, að þér hafið ekki yfir-
vegað orð yðar, herra minn — sögðuzt
þér ekki heita Gunnar?“
„Gunnar, Gunnar, jú, auðvitað heiti
ég Gunnar, en ég er alls ekki Gíslason,
og yður þekki ég ekki neitt. Hver eruð
þér eiginlega?"
Ég sagðist heita Hávarður.
„Jæja — Hávarður?“ Tortryggnin
skein úr svip hans, er hann virti mig
fyrir sér frá hvirfli til ilja, en nú var
hann auðsjáanlega einnig orðinn forvit-
inn. „Segið mér eitt, hvernig komust
þér í gegnum læstar dyrnar, — því að
þær voru læstar, ég læsti þeim sjálfur,
— voru þær það kannske ekki?“
„Dyrnar voru opnar, herra minn. Ég
fer aldrei í gegnum læstar dyr, ég er
ekki þess háttar maður. Ég er skikkan-
legur kaupmaður utan af landi og ekki
vanur svona móttökum, skal ég segja
yður. Vera má, að ég hafi farið húsa
villt, en ekki man ég nú samt betur
en að það væri hérna, sem hann frændi
minn bjó í fyrra, þegar ég kom að heim-
sækja hann. Hitt er svo annað mál, að
ef ég er að villast, þá bið ég yður bara
afsökunar og vona, að þér takið það
gott og gilt, því að ég hafði ekkert illt
í huga og allra sízt að taka frá yður
konuna yðar.“ Ég gat ekki stillt mig
um að brosa háðslega til hans og hneigja
mig eilítið. Og nú var ég búinn að fá
nóg af þessu og ætlaði að fara mína
leið.
En í sama bili kom önnur manneskja
út í dyrnar. Það var ljómandi lagleg
ung stúlka, há og spengileg með falleg,
dökk flauelsaugu. Ég hefði getað svar-
ið, að hún brosti svolítið til mín. En
þegar ég gáði betur að, var hún alvar-
leg á svip og andlitið allt eitt spurn-
ingarmerki. — „Hvað vill maðurinn?“
spurði hún ósköp rólega, en röddin var
yndisleg.
„Hann er að spyrja eftir einhverjum
Gunnari, — ja, ekki mér, einhverjum
Gunnari Gíslasyni, segir hann. Þekkir
þú nokkurn Gunnar Gíslason?“
Það var greinilegt, að ístrumaginn
bar talsverða virðingu fyrir stúlkunni,
því að hann lækkaði röddina og leit á
hana ekki ósvipað hundi, sem hefur gelt
fullmikið að gestakomu.
Stúlkan tók málið auðsjáanlega til
ýtarlegrar íhugunar, því að hún varð
dreymin á svip og tautaði eitthvað um,
að — jú, Gunnar — var hann Gísla-
son? — Hún hélt sig kannast eitthvað
við þann mann, hvort hann byggi ekki
í næsta húsi? „Ég skal annars spyrja
systur mína,“ sagði hún og hvarf á
brott eins skyndilega og hún hafði
komið.
„Höh, hvernig litur hann út, þessi
Gunnar?“ spurði sá stutti og glápti enn
á mig tortryggnisaugum.
„Eh — e — Það veit ég svei mér
ekki,“ stamaði ég og hafði ekki hug-
mynd um, hvað ég var að segja. Ég
horfði stjarfur inn í ganginn, þangað
sem stúlkan hafði horfið og var meira
en lítið ruglaður í kollinum. Ég hafði
Frh. á bls. 28
Ég var niðursokkinn í dagdrauma mina,
þegar síminn hringdi ailt í einu. Það var
svo óvænt, að ég hrökk við...
FALKINN 15
/v-onAcyria/ri/