Fálkinn - 08.03.1961, Blaðsíða 20

Hann var farinn og hún stóð eftir með
skammbyssuna í hendinni. Hún lagði
hana í töskuna sína, eins og hann hafði
sagt henni að gera. Loks þótti henni
vænt um að gera eins og hann sagði.
Dennissonshjónin, Stewart, Bern og
Kata stóðu á flugvellinum. Freda mas-
aði og var kát. Kötu fannst hún óeðli-
lega kát.
Og yfirleitt fannst henni enginn þarna
vera eins og hann átti að sér. Hvað gat
komið til þess? Var það kvíðinn við að
tilraunirnar tækist ekki vel? Nei, það
hlaut að vera eitthvað annað — eitthvað
sem kannski var ennþá verra.
— Við skulum sitja fremst — bak við
flugmanninn, sagði Bern.
— Æ; nei, Bern, mér líður illa ef ég
sit framarlega. Ég vil heldur sitja aftast.
— Ekki varstu neitt hrædd þegar við
flugum frá Evrópu, sagði Bern.
Hún reyndi að brosa. — Nei, ég
reyndi að leika eins vel og ég gat! En
ég segi þér satt, að ég er hrædd. Lofaðu
mér að setjast aftast.
Allir höfðu fengið sér sæti og dyrun-
um var læst. Adrian lét flugvélina bruna
út á völlinn.
Rodney Dennison gekk inn ganginn og
inn í flugmannaklefann. Kata heyrði að
hann hafði hátt — þeir virtust vera að
rífast þarna inni, þegar vélin létti allt í
einu. Rodney kom aftur í sæti sitt hjá
Fredu. Kötu sýndist hann vera órólegur
— og meira en það. Hann sneri sér að
Bern: — Varaflugstjórinn er nýr. Gunt-
er varð skyndilega veikur. En hvers
vegna í ósköpunum hefur enginn sagt
okkur það?
Stewart hallað sér nær þeim og sagði:
— Ég vissi af því. Sullivan sagði mér
það á síðustu stundu, en hann segist geta
ábyrgzt manninn.
Rodney hristi höfuðið og sagði drunga-
lega: — Mér líkar þetta ekki!
Kötu fannst andrúmsloftið vera orðið
enn hættulegra. Hún sneri sér að Bern.
— Hvað er eiginlega að gerast hérna?
spurði hún.
— Ekkert, svaraði hann. — Ekkert,
sem ekki er hægt að laga.
Hún hvíslaði: — Ég skil þetta ekki .. .
Hann tók um höndina á henni: —
Hvíldu þig, Kata. Nú er framtíð þín í
mínum höndum — allt líf þitt er í mín-
um höndum.
Hann teygði sig til Stewarts og sagði:
— Það verða vonandi ekki vandræði
út af nýja flugmanninum, þegar við
breytum stefnu?
— Sullivan ábyrgist hann, sagði Stew-
art aftur. — Hvað sem öðru líður, var
orðið of seint að breyta því þegar ég
fékk að vita um það. Og ef hann kynni
að reyna einhverjar brellur, er hann
einn á móti okkur öllum. Það er eng-
inn vandi að ráða við hann .... Stewart
glotti um leið og hann sagði þetta. Kötu
hafði aldrei líkað brosið hans. En nú
þótti henni það viðbjóðslegt. Henni var
allt í einu ljóst, að ekki væri allt með
felldu þarna. Einhvers konar ráðabrugg
hafði verið haft í frammi — og þau
stóðu öll að því. Hún var sú eina, sem
ekkert vissi. Henni varð litið á Bern
og fannst allt í einu að þetta væri ger-
ókunnur maður. Þarna sat hann eins
og köttur, sem bíður eftir bráð — það
vottaði ekki fyrir venjulega alúðarsvipn-
um á honum. Henni fannst tíminn
standa kyrr. Kata hafði enga hugmynd
um hve lengi þau höfðu verið á flugi.
Henni var erfitt um andardráttinn.
Rodney sat í sætinu fyrir framan þau.
Hann var að rýna í uppdrætti og leit
á úrið sitt við, og við. — Nú er víst
mál til komið að taka stefnuna í norð-
ur, sagði hann.
— Ég skrepp fram í og athuga hvort
allt er eins og það á að vera, sagði hann
svo. Kata gat ekki varizt, að reka upp
vein, þegar hún sá hann taka skamm-
byssuna upp úr jakkavasanum. Hún vissi
ekki hvað var sagt eða gert fram í, hjá
flugmönnunum. En allt í einu heyrði
hún að Bern rak upp öskur, og nú komst
allt í uppnám í flugvélinni. Út úr skýj-
um komu margar flugvélar, sem stefndu
að þeim. Kötu fannst þau vera umkringd
af þotum.
Rodney kom aftur, náfölur. — Þeir
eru að elta okkur, sagði hann. — Þeir
hafa sent skipanir um að við fljúgum
beint til Kangaroo Fields. Þeir ætla að
fylgjast með okkur þangað.
Stewart stóð upp og hrópaði: — Segðu
Sullivan að auka hraðann, kannske við
komumst fram hjá þeim.
— Já, sagði Bern hás. — Við verðum
að hætta á það.
— Þetta er blátt áfram sjálfsmorð!
hrópaði Rodney. — Við verðum skotnir
niður að vörmu spori!
Og nú fóru þoturnar að skjóta, eins
og til að undirstrika það, sem hann hafði
sagt. Þetta voru auðsjáanlega aðvörun-
arskot, því að þau fóru talsvert langt
frá markinu.
— Það verður verra en sjálfsmorð, ef
við verðum handteknir með öll skjölin
á okkur — það kostar okkur lífið Hka
— og við deyjum sem föðurlandssvik-
arar! sagði Bern hryssingslega. — Það
er betra að láta skjóta flugvélina nið-
ur en taka hinn kostinn.
Kata gat varla trúað, að það væri
Bern, sem var að tala. Hann var ekki
aðeins eins og ókunnugur maður, hann
var fjandmaður, landráðamaður. Hvern-
ig hafði hún getað látið leika svona á
sig? Bern hlaut að vera tvær gerólíkar
persónur — annars vegar hin frægi vís-
indamaður, alúðlegur og nærgætinn.
Hinn var hættulegur ofstækismaður.
Henni var allt í einu Ijóst, að ekki væri allt
með feildu þarna. Einhvers konar ráðabrugg
hafði verið haft í frammi — og þau stóðu öli
að því. Hiín var sú eina, sem ekkert vissi.
20 FALKINN