Fálkinn - 08.03.1961, Síða 26

BRÚÐURLEITIN -
Framh. af bls. 21.
Kangaroo Fields. Hún hafði hvílzt, en
henni var ómögulegt að sofa. Bern var
dauður — og hún var sárhrygg. Hann
hafði ekki verið illmenni, hélt hún.
En hann hafði verið ofstækismaður, sem
trúði á eilífan frið. Og svo hafði hann
leiðzt út á hættulega braut — lífshættu-
lega braut. Ég elskaði hann alls ekki,
sagði hún við sjálfa sig. Ég reyndi að
halda að ég elskaði hann, af því að ég
vildi slökkva ást mína til Adrians.
En nú langaði hana ekkert til að
slökkva þá ást. Hún var hans — hvers
svo sem hann óskaði og krafðist. Hún
beið og vonaði, að hann mundi koma.
Hún hafði ekki þurft að nota byss-
una, sem hann léði henni. Þjónustumað-
urinn hafði yfirbugað Stewart, og Rod-
ney Dennison hafði gefizt upp sam-
stundis og boðizt til að vera vitni. Það
varð ekki betur séð en að Freda hefði
unnið með Adrian — á móti mannin-
um sínum. Hin svokölluðu ástamál
þeirra höfðu verið feluleikur.
Adrian hafði lent við Kangaro Fields
og þoturnar komu á eftir. Leyniþjón-
ustumaðurinn hafði opnað dyrnar. Allir
í vélinni voru handteknir nema Kata
og Adrian, og lík Berns var borið burt.
Nú lá Kata þarna og beið eftir Ad-
rian, hún vissi að hann hlaut að koma.
Og hún vissi að þegar hann kæmi, kynni
hann frá mörgu að segja.
Hún gat ekki legið lengur, en fór á
fætur, klæddi sig og setti fram tebolla
og setti vatn á gastækið.
Allt í einu kom hann. Þau föðmuð-
ust, alveg eins og það væri sjálfsagt.
— Elskan mín! sagði hann. Og þau
kysstust.
Svo hélt hann henni svolítið frá sér
og spurði lágt:
— Elskaðir þú hann, Kata?
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég elskaði
hann ekki, en mér þótti vænt um hann.
Ég dáðist að honum. Ekki vissi ég að ...
— Líklega var hann ekki illmenni,
sagði Adrian. — En á villigötum. Hann
hélt að heimsfriður gæti komizt á, ef
allar þjóðir ættu sama leynivopnið. Því
miður eru margir með því markinu
brenndir. Þeir notuðu hann í Englandi,
og þegar hann var sendur hingað til
þess að vinna með Stewart, sem lengi
hafði verið verkfæri þeirra, varð ekki
á betra kosið fyrir þá. Það var Stewart,
sem bróðir þinn átti að hafa gát á hérna.
Og svo kom Dennison í spilið, vitanlega.
Hann fær fangelsi, en ég hugsa að mér
takist að bjarga henni — hún hefur
hjálpað mér mjög vel.
Hún var ástfangin af þér — var það
ekki, Adrian?
Framh.
Þeir voru mættir meira en stundvís-
lega, klæddir í sunnudagafötin sín og
vel greiddir. Þeir voru auðsjáanlega
dálítið spenntir, enda enginn daglegur
viðburður á ferð: Það átti að taka
af þeim mynd og birta hana á prenti
og auk þess afhenda þeim fimm hundr-
uð króna peningaverðlaun fyrir dugn-
að við blaðasölu.
Og hér er hún komin, myndin af
þeim, — blaðsöludrengjunum, sem selt
hafa mest af Fálkanum frá því að hann
hóf göngu sína í nýrri og breyttri
mynd.
Jóhann Lilo (til vinstri á mynd-
inni) er 9 ára gamall og er í Austur-
bæjarskólanum. Hann hefur selt blöð
í svona 2—3 ár og selur mest vikublöð-
in, Fálkann og Vikuna.
— Er ekki erfitt að selja?
— Nei, nei. Það er ekkert þreytandi.
Bara stundum. Þá verður manni illt
í fótunum.
— Hvað þénarðu mikið á mánuði?
— Svona 1200 krónur, býst ég við.
— Og hvað gerirðu svo við pening-
ana?
26 FALKINN
—• Ég kaupi mér föt, maður. Og svo
læt ég mömmu líka hafa þá.
— Ætlarðu í sveit í sumar?
— Nei, ertu vitlaus, maður. Þá gæti
ég ekkert selt.
Gylfi Sveinsson (til hægri á mynd-
inni) er 12 ára gamall og er nemandi
í Kópavogsskóla. Hann segist selja ein-
göngu Fálkann nú orðið og aðeins í
Kópavoginum.
—• Það er stytzt fyrir mig að fara
og svo er oft sama fólkið, sem kaupir
aftur og aftur.
— Erfitt?
— Nei, ekkert mjög, — stundum, en
ekki alltaf.
Gylfi segist ætla að halda áfram
að selja Fálkann í allt sumar alveg
eins og Jóhann. Við afhendum þeim
verðlaunin glaðir í bragði yfir því, að
eiga ekki á hættu að missa þá í sveit-
ina í sumar.
— Hvenær kemur þetta í blaðinu,
spyr Jóhann.
•— 8. marz.
— Þá skal ég nú selja, maður.
Og það er engin hætta á að hann
standi ekki við það.