Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 23

Guðmundur í óða önn við myndatöku innst í
holunni.
Þannig er opið á Þjófaholu séð að neðan. Kaðallinn sést
í horninu hægra megin.
ing á mér orðin. Hellisvegg-
irnir eru sem sé mjög blautir
og það er eins og ég hafi
reynt að þurrka méstu óhrein
indin af þeim öllum í fötin
mín.
Einkum eru buxurnar illa
farnar. „Heppinn var ég að
hafa aðrar buxur með mér að
sunnan“, varð mér að orði.
En sem snyrtimennið Friðjón
heyrir þetta fer hann þess óð-
ar á leit við mig að ég láni
honum mínar, því þær séu ó-
hreinar hvort sem er, og
hann hafi engar til vara.
Ég verð að beygja mig fyr-
ir svona sterkri röksemda-
færslu og nú höfum við
buxnaskipti þarna á stallin-
um. Síðan fara þeir Guð-
mundur að búa sig til niður-
ferðar með ljósmyndatækin.
(Morguninn eftir kom í ljós
að hreinu buxurnar mínar
höfðu orðið eftir í Reykja-
vík).
Guðmundur fer á undan
niður og tekur á móti mynda-
vélunum og fleiru, sem látið
er síga niður til hans í skjóðu.
Síðan drögum við vaðinn upp
aftur og Friðjón heldur á
hæla honum.
Góða stund sést öðru hvoru
glampi frá myndatökuljósi
upp um gatið neðan skriðunn-
ar, en þegar þeir komast neð-
ar hverfur það alveg.
Við stöndum á stallinum og
bíðum, Pétur á Rannveigar-
stöðum og ég. Neðan við opið
hefur myndast nokkur jarð-
vegur, en þó ekki meiri en
svo að varla er um mjög
margra alda safn að ræða.
Birtan er ekki meiri en svo,
að mosi og burknar ýmsir eru
aðalgróðurinn.
Það líður að miðnætti. Hér
niðri er logn en dálítið svalt.
Uppi hefur kulað dálítið og
gránað í tinda. Við erum það
hátt uppi, að nokkur snjókorn
berast niður til okkar. Þó er
nú lengstur sólargangur á ár-
inu. Karli kólnar uppi á barm-
inum, en við teljum óráð að
allir séu niðri í einu, svo
hann harkar af sér og bíður.
Að endingu þykir þeim nóg
að orðið með myndatökurnar,
og innan stundar eru þeir
komnir aftur upp á stallinn
með allt sitt dót. Þeir hafa
leitað vandlega í hverjum
krók og kima að beinum og
öðrum mannavistarmerkjum,
en allt árangurslaust. Senni-
legt má líka telja, sé þjóðsag-
an sönn, að smalarnir hafi
aldrei farið lengra en niður
á fyrsta stallinn. En það er
sama sagan þar, að engin
merki þeirra sjást nú, svo
löng hefur sú vist varla ver-
ið. Eins og annar myndasmið-
urinn sagði: ,,Það er ekki
einu sinni svo vel, að það
hafi hrapað kind hingað nið-
ur svo við gætum myndað úr
henni beinin“.
Nú liggur ekkert annað
fyrir en að koma sér upp á
yfirborð jarðar á ný, og þótt
það taki sinn tíma gengur það
allt slysalaust.
Vegna þess hvað loftið í
holunni er hreint og gott á-
lítum við að hún hljóti að
opnast út í djúpt gil sem er
þarna skammt fyrir vestan.
Ég geng þangað. en í gilinu
eru stórar urðir þar sem helzt
er að leita svo ferðin verður
árangurslaus.
Enn er eftir að skoða
Þjófaréttina sem nefnd er í
þjóðsögunni.
Hún er hér skammt fyrir
austan, og nú göngum við
þangað. Það er opin sprunga
af svipaðri gerð og holan
sjálf, en með annarri stefnu.
Dýpst er hún eitthvað á
þriðja meter en botnbreiddin
kringum fjórir.
Hleðsla sú sem talað er um
í þjóðsögunni, er nú ekki ann-
að en grjóthrúga, en lítið verk
væri að laga hana svo til, að
ná mætti þar fé.
Eftir nokkrar myndatökur
þarna er svo' haldið af stað
niður fjallið þangað sem bíll-
inn bíður. Klukkan er að
ganga tvö og ég hygg gott til
svefnsins.
FÁLKINN 21