Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 17

ina á honum. Þetta breyttist ekkert þó
nú væru jól. Samt var fyrsti stýrimað-
ur vænsta skinn. Hann var bara svona
gerður.
Loftskeytamaðurinn kippti af ölinu
og sagði að það veitti ekki að mann-
broddum í þessum helvítis veltingi.
Maður ætti að hafa mannbrodda á löpp-
unum til að geta gengið almennilega
og einn á rassinum til að geta setið.
Karlinn hélt uppi húmornum og skaut
á fyrsta meistara sem svaraði í sömu
mynt. Tveir gamlir sjóhundar og búnir
að sigla lengi saman. Við fórum í
offíseramessann á eftir og þetta var
mjög heimilislegt, eiginlega í eina skipt-
ið á árinu, sem yfirmenn og undirmenn
blönduðust um borð og á siglingu.
★
Það venst aldrei að vera úti á sjó á
jólunum.
Það langar alla til að vera hjá sínu
fólki í landi þá.
Þá sækir þessi löngun á mann, sem
nagar innan frá og sem ekki er hægt að
losna við, ekki einu sinni með því að
drekka brennivín,
Það lætur enginn á þessu bera til
sjós á jólum. Slíkt sæmir ekki. Fyrir
þá sem ekki eiga heimili er líka gott
að njóta þess heimilis, sem skipið er og
njóta þess félagsskapar sem þar er að
finna. Það er bara þessi þrá eftir heim-
ili í landi um jólin, gamlar minningar
frá löngu liðnum jólum, ekki ríkum
jólum með allsnægtir, heldur góðum jól-
um með dagamun og mömmunum, sem
gerðu þessa hátíð blessunarríka og
pöbbunum, sem voru börnunum ljúfir
og góðir og tóku þau á hné sér og sögðu
þeim frá því sem gerðist í fjárhúsi langt
í burtu, meðan kertaljósin spegluðust í
litlum augum sem voru kringlótt af
spurn.
Þessar minningar koma fram í hug-
anum á jólunum, einkanlega til «sjós
þegar maður er fjarri sínum og hann á
það til að verða dálítið angurvær í ein-
rúmi, en aðeins þá.
Og þegar miðnættið nálgast og hátíð-
legasta stund ársins gengur í garð eru
vaktaskiptin. Fjórði vélstjóri og aðstoð-
armaður hlaupa niður stigann, fara um
allt vélarrúmið athugandi hvern hlut.
Þeir sem fyrir eru búast til uppgöngu.
Þeir hittast allir við stigann.
,,Góða vakt!“ og þeir fara.
í sama mund er þriðji stýrimaður að
leysa kollega sinn af í kortaklefanum.
Sama stefna, spáin lygnandi. Ætti að
verða hægari í endaða hundavaktina.
Annar hásetinn gengur að stýrinu, sá
sem fyrir er segir stefnuna. Hinn endur-
tekur. Útkíksmaður á brúarvæng leys-
ir af.
„Góða vakt!“
Og skipið heldur áfram. Sjóirnir löðr-
unga það og steypast inn yfir borðstokk-
inn og velta því, en það heldur eigi að
síður áfram inn í myrkrið og jólanótt-
ina. Sv. S.
fXlkinn 15