Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 8

HEYRT«*5É-0 ájéí.
Á heimleið.
Eitt sinn var kona utan af
landi á leið heim til sín með
strandferðaskipi. Var hún
með barn sitt með sér. Þetta
var um jólaleytið, nánar til-
tekið á Þorláksmessu. Kona
þessi hafði fengið inni í klefa,
þar sem fyrir var gömul
kona. En um nóttina fór
barnið að hágráta og gat
konan með engu móti hugg-
að það. Var nú konan ugg-
andi um, að barnið vekti
gömlu konuna, en svo fór
ekki. En morguninn eftir á
aðfangadag var gamla konan
mjög hvöss í framkomu og
þegar konan ætlaði að bjóða
henni góðan dag, sneri hún
upp á sig og lét sem hún heyrði
ekki neitt. Konan reyndi þá
að afsaka við hana hve þær
mæðgur hefðu haft hátt. En
enn fór á sömu leið og áður.
Allt í einu lyftir konan höfði
og lítur á konuna og segir:
— Andartak, og svo fór hún
að róta í töskunni sinni.
— Hvað var það, sem þér
voruð að segja, sagði hún
þegar hún hafði fundið
heyrnartækið. Hún var þá
gjörsamlega heyrnarlaus.
★
Dýrmæt reynsla.
MaSur nokkur, sem hefur
um margra ára skeið verið
jólasveinn fyrir stórverzlun í
Amsterdam, skrifaði greinar-
stúf um reynslu sína Sem jóla-
sveinn. Hann reit m. a.: —
Þetta er ekki gamanið eitt. Til
dœmis verð ég að láta fara
þannig með skeggið, að það sé
ekki eldfimt, því að í ófá skipti
hefur komið fyrir, að athafna-
samir drengir hafa borið eld
að því. í fyrstu var skegginu
þannig komið fyrir, að það var
mjög teygjanlegt og lét undan
við hvert tog í það. En þar
sem fjöldi snaggaralegra
stráka hafði togað í það eins
og það þoldi, svo að skeggið
small aftur að hökunni og
meiddi mig, lét ég lima skegg-
ið fast. Auk þess hefur reynsl-
an kennt mér, að hafa œtíð
gúmmísvuntu undir rauða
frakkanum, því að margt barn-
ið hef ég haft í kjöltunni og
hafa sum skilið þar eftir held-
ur óþægilega minningu um sig.
Nei, það er ekki alltaf eins
skemmtilegt að vera jóla-
sveinn, en samt sem áður mun
ég verða það aftur í ár, þ\í að
þegar öllu er á botninn hvolft,
get ég ekki verið án barnanna.
★
Jólasiður víkinga.
Frá fornu fari hafði það
verið siður víkinga við jóla-
leytið að leggja hönd á stóran
gölt og sverja þess eið, að
hrinda í framkvæmd með
hækkandi sól ákveðnum
verkum og drýgja dáðir
nokkrar. Þessi heit, sem voru
fyrirmynd nýársáformanna
síðar meir, voru strengd í
góðum fagnaði manna, þar
sem allt flóði í miði og öli.
Enda þótt menn yrðu ölvaðir,
voru þeir skuldbundnir til
þess að halda þessi loforð,
því að gölturinn var tákn,
Sæhrímnis, hins undarlega
gölts Óðins. En göltur þessi
var alla jafnan etinn í Val-
höll, en þó hann væri snædd-
ur að kvöldi, var hann vel
kvikur að morgni.
Hinar tvær hliðar.
Oft má sjá tvær hliðar á
hverju máli. Þannig er það
líka um jólin, á þeim eru
tvær hliðar. Þær sjást bezt
á þessum tveim myndum.
Önnur myndin er afskaplega
hátíðleg, unga stúlkan horfir
með lotningu á hið flöktandi
ljós kertanna, meðan hún
lætur hugann reika um öll
þau jól, sem hún hefur lifað
og um allar gjafirnar, en hin
(vonandi spillir hún ekkert
jólagleði húsmæðranna) er
af uppvaskinu eftir að borð-
haldinu er lokið. En þetta til-
heyrir jólunum og við þessu
er ekkert að segja.
★
HEFNDIN ER SÆT.
Franskur skóladrengur, sem fékk
lélega einkunn í skóla, hefndi sín
grimmilega. Hann setti auglýsingu í
dagblað bæjarins, þar sem stóð, að
kennarinn Chevert seldi hestatað fyr-
ir garðeigendur mjög ódýrt. Næstu
daga gerði kennarinn ekki annað en
að svara í símann.