Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 46

pefar jélaMeimim Viílttit
Einu sinni var lítil telpa, sem átti
heima í ósköp stóru húsi. Foreldrar
hennar voru skelfing rík. Þau höfðu
gríðarmargt vinnufólk og svo áttu þau
marga bíla, svo að þið sjáið að þau
hljóta að hafa verið forrík.
Litla telpan hét Dagmar. Faðir henn-
ar og móðir höfðu mikið dálæti á henni,
enda var dekrað svo mikið við hana, að
hún þurfti ekki annað en benda á það,
sem henni datt í hug að vilja eignast,
og þá fékk hún það. Og það fór fyrir
Dagmar litlu eins og flestum börnum,
sem mikið er dekrað við, að smátt og
smátt varð ekkert það til sem gæti
gert hana glaða. Foreldrar hennar höfðu
tekið eftir þessu en þau héldu að það
mundi eldast af henni með árunum.
Nú var komið fram að jólum og for-
eldrar hennar höfðu lengi verið að
brjóta heilann um hvaða gjafir þau
gætu nú fundið, sem Dagmar litlu
mundi þykja vænt um.
★
Svo kom aðfangadagskvöld og pabbi
og mamma gáfu Dagmar litlu kynstrin
öll af gjöfum. Þarna voru telpu- og
drengjabrúður, bangsar og kanínur,
boltahús og stórt brúðuhús og ótal-
margt fleira, en Dagmar tók við öllu
þessu, án þess að hægt væri að sjá, að
henni þætti nokkuð vænt um það, og
jólakvöldið varð alls ekki skemmtilegt.
Og ennþá leiðinlegri var þó jóladags-
morguninn Dagmar litla leit fyrst ó-
lundarlega á allar gjafirnar, og svo
stappaði hún í gólfið og fór að öskra
og orga.
— Hvað gengur að þér, Dagmar mín?
spurði móðir hennar hrædd.
— Þetta er voðalegt, — voðalegt,
kjökraði Dagmar, — stóra brúðan er
með blá augu, en sú litla er með óliðað
hár og bangsinn átti að vera stærri og
brúðudrengurinn minni og þetta er allt
svo ljótt, og mér er ómögulegt að horfa
á þennan lit, sem er á brúðuhúsinu.
Jæja, foreldrarnir voru nú orðnir
mjög leiðir á allri þessari vandfýsni og
svo minntust þau á þetta við föður-
bróður hennar, sem var gestkomandi.
—- Jæja, er hún óánægð með gjafirn-
ar, spurði frændinn. — Ósköp var það
leiðinlegt. En þið skuluð segja henni,
að jólasveinninn hafi skilað gjöfunum af
misgáningi og að hann muni koma
seinna í dag og hafa skipti.
Þetta lét Dagmar sér vel lika og þeg-
ar jólasveinninn kom, var hann alveg
eins og myndirnar, sem hún hafði oft
séð af honum. Hann var í fallegri rauðri
kápu, bryddaðri með hvítu loðskinni,
með langt skegg og fallegt og vinalegt
andlit.
Litla stúlkan sagði jólasveininum frá
raunum sinum og hann meðgekk, að
hann hefði skilað röngum böggli til
hennar og nú skyldi hann koma öllum
þessum gjöfum á rétta staði.
Jólasveinninn bað nú föður Dagmar
að lána sér einn bílinn, og svo skyldi
hann fara af stað með Dagmar með sér
og útbýta jólagjöfunum á réttan hátt.
Svo óku þau til og frá um bæinn á
heimili fátæka fólksins og útbýttu gjöf-
unum, og þið getið nú nærri að börnin
urðu glöð. Þau höfðu haldið, að jóla-
sveinninn hefði gleymt þeim og það var
ekki eitt einasta af þeim, sem ekki var
ánægt með það, sem það fékk. Brúðan
með óliðaða hárið vakti fögnuð hjá
telpunni sem fékk hana og dýrunum og
boltunum var tekið með gleði, að ekki
sé minnzt á brúðustofuna. Litla stúlkan,
sem fékk hana, ætlaði ekki að trúa sín-
um eigin augum. Hún hló og grét í einu
og kyssti bæði jólasveininn og Dagmar.
Það var svo sem ekki neitt að litnum á
brúðustofunni.
★
Á heimleiðinni var Dagmar mjög
hugsandi. Allt í einu leit hún upp.
— Þetta var ljóti misgáningurinn
hjá þér, jólasveinn. — Hvað heldurðu
að þú hefðir gert ef ég hefði haldið öll-
um þessum jólagjöfum? Sástu ekki hvað
öll börnin urðu glöð?
Þegar Dagmar litla kom heim hvarf
hún upp á herbergið sitt. Og þar kom
mamma hennar að henni síðar, þar sem
hún var að leika sér að gömlu brúðun-
um sínum.
— Ég hélt, að þú værir orðin leið á
gömlu brúðunum, sagði hún.
— Það var ég líka, sagði Dagmar,
— en nú finnst mér þessi brúða vera
fallegust af þeim öllum . . .
f dyrunum stóð frændi og brosti:
— Það eigum við allt jólasveininum
að þakka, sagði hann
★
44
FALKINN