Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 40

DAGUR ANNS
OG JÖLA-
HÁTÍDIN
Það fer beinlínis um mig hrollur,
þegar Rammagerðin setur jólasveininn
sinn út í gluggann, og lætur hann svo
kinka kolli framan í vegfarendur í einn
og hálfan mánuð, eða alveg þangað til
Jesú á afmæli. Það er alveg eins og
hann vilji segja: Þá er ég kominn aft-
ur vinir mínir, og nú er eins gott að
láta ekki pyngjuna tæmast!
Þá fer maður nú að hugsa um það,
hvað maður geti nú gert fyrir þessi jól
til að krækja í svolitla aukapeninga.
Búa til jólapoka og selja? Nei, það ætl-
aði ég einu sinni að gera, og konan er
sífellt að býsnast yfir mislitu pappírs-
örkunum, sem liggja í bunka niður í
geymslu. Og ég á ennþá birgðir af lími.
Sú hugmynd fór sem sé í vaskinn. Já,
það hefir margt komið til greina, og
strax eftir hver jól, þegar fjárhagur-
inn er í molum, hefi ég verið hrein
uppspretta af hugmyndum um, hvernig
ég skuli þéna fyrir næstu jól. En það
er einhvern veginn eins og það sé svo
erfitt að koma hugmyndunum í pen-
inga. Svo þegar þessi næstu jól eru
rétt liðin, þá fæ ég miklu fleiri hug-
myndir. En aldrei neina peninga.
Jú, að vísu vann ég mér inn nokkra
aukaskildinga við útburð á jólapósti
ein jólin, en þeir aurar voru varla virði
þess erfiðis. sem ég lagði á mig. Það var
rok og rigning þann aðfangadaginn,
og ég var sendur í eitt af þessum nýju
hverfum, sem eru með ókláruðum hús-
um, óupplýstum og ómerktum götum
og ónúmeruðum húsum. í öllum þess-
um húsum bjó þó fólk sem hét þó
nöfnum, og svo var mér falið að finna
út, hver átti hvaða kort. Það var ein-
mitt jólin, sem mikið fannst af óopnuð-
um jólapósti í öskutunnum.
Ekki setti ég minn póst í öskutunn-
urnar, heldur reyndi að koma öllu til
skila, því ég skildi svo geipilega vel
gildi jólakortsins. Ég var þá í skóla og
skotinn í stelpu eins og gengur, en
jólagleðin snerist öll um það að fá kort
frá stúlkutetrinu sem bjó í næstu götu
við mig. Og þetta urðu döpur jól hjá
mér, veslingnum, því ég fékk ekkert
kortið, fyrr en eftir nýár, þegar ösku-
tunnurnar voru tæmdar.
Á þessum seinni árum býsnumst við
sífellt yfir því, að jólakapphlaupið sé
alltaf að færast framar og okkur finnst,
að jólahelgin spillist með þessu móti.
Þó er það þannig, að þegar allt er kom-
ið í eindaga, að við nögum okkur í
handarbökin yfir því, að hafa nú ekki
byrjað að hugsa um undirbúninginn
fyrr.
Ailt lendir í bendu. Það þarf að baka,
gera jólahreingerningu, kaupa jólakort
og skrifa, kaupa gjafir, láta klippa sig
og ótal margt fleira. Konan þarf að
baka margar tegundir af smákökum,
og bóndinn fær ekkert að smakka,
nema það sem skaðbrennist og er hvort
eð er ónýtt. Á sjálfum jólunum er líka
svo margt og mikið að borða, að smá-
kökurnar verða algerlega útjundan.
Þær dúsa því í blikkkassa inn í skáp
þar til löngu eftir áramót og stundum
verður að henda einhverju vegna
myglu. Það tilheyrir víst, og er nauð-
synlegt til að skapa hina réttu jólahelgi,
að eiga full box af smákökum inni í
skáp, þótt lítið sé étið af þeim.
Þá eru Það jólagjafirnar, sá mikli
höfuðverkur. Kaupin hvíla alltaf þyng-
st á blessuðum eiginkonunum, enda
næginlegt fyrir eiginmennina að hafa
áhyggjur af pyngjunni. Mér þykir nú
alltaf ágætt að fá nýtt slifsi og skyrtu,
en það gefur konan mér, en sjálf fær
hún jólaundirkjólinn, og gerir sig
ánægða með. Við lentum nefnilega,
einu sinni í því að gefa hvort öðru
stórgjafir, og gerum það líklega ekki
aftur í bráð. Þannig var, að á fyrstu
hjónabandsárunum átti konan ekkert
úr, en ég gamalt sem ekki gekk alltaf
rétt. Ég ákvað því að gefa konunni úr
í jólagjöf til þess, að a. m. k. annað
okkar væri með rétta klukku. Ekki
hafði ég þó nein auraráð til slíkra stór-
kaupa, en kunningi minn var heildsali,
og seldi hann mér úrið, og lét nægja
lítilfjörlega fyrirframgreiðslu, en síðan
átti ég að borga afganginn mánaðar-
lega. Mér þótti dálítið skrítið, hve
kunningi minn, heildsalinn, var kynd-
ugur á svip, þegar ég gekk frá þessu
við hann, og ég man, að ég innti hann
sérstaklega eftir því, hvað væri svo
skrítið við það, þótt ég vildi gefa kon-
unni úr. Hann svaraði því engu. og
svo hugsaði ég ekki meira um það.
Skýringuna fékk ég á aðfangadags-
kvöld, því þegar ég opnaði pakkann
frá blessaðri konunni minni, reyndist
vera í honum armbandsúr! Hún hafði
keypt hjá sama kunningjanum úr
handa mér, og með sömu kjörum, en
beðið hann sérstaklega að minnast ekki
á það við mig. Þetta urðu því strembn-
ar mánaðargreiðslur hjá okkur af
tveimur nýjum úrum.
Jólatré þarf að útvega. Margar hús-
mæður eru sólgnar í að hafa það svo-
kallað eðalgreni. sem hefur þann kost,
að nálarnar detta alls ekki af trénu,
en sá ókostur fylgir, að mjög erfitt er
að fá slíkt tré, og það er líka helmingi
dýrara en þessi vanalegu. Ég segi líka
alltaf við mína konu, að það góða við
ódýru trén sé það, að maður sé jafn
feginn að losna við þau út úr húsinu
Frh. á bls. 48