Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 39

gera að gamni sínu. Hann sagði stutt-
lega frá því, sem gerzt hafði kvöldið
áður. En hann minntist ekki á dular-
fullu, svartklæddu konuna, sem hann
hafði hitt.
Wolfgang kvaðst vera kominn í þeim
tilgangi einum að sækja Albert og fara
með hann aftur heim.
Albert brást reiður við.
— Það skal enginn fá mig til að fara
aftur heim, sagði hann. — Þú getur
skilað kveðju minni bæði til pabba og
Minnu.
Wolfgang settist á stól, eins og ekkert
hefði í skorizt. Albert leit tortrygginn
á hann.
— Ég skal segja þér eitt, hóf Wolf-
gang máls. — Þú komst mér mjög á
óvart með hegðun þinni í gær. Ég vissi
ekki, að þú ættir leynilegar ástmeyjar.
Hann kveikti sér í sígarettu og blés
reyknum virðulega út í loftið.
Albert reisti sig upp í rúminu.
— Ástmeyjar? Hvurn fjandann ertu
að tala um?
Wolfgang hló ertnislega.
— Þú þarft ekki að hafa nein leynd-
armál gagnvart mér, kæri bróðir. Eftir
því sem þú sagðir sjálfur í gær, þá hef-
urðu sjálfur verið með þessari yndis-
fögru Gabrielu.
Albert bandaði frá sér með annarri
hendinni.
— Það er satt. En ég var ekki einn
með henni. Ég hitti mann, sem . . .
— Mann, sem hélt við hana, mein-
arðu, skaut Wolfgang inn í. — En hvern-
ig veiztu, að hann var með henni.
Albert yppti öxlum.
— Hann gortaði sjálfur af því. Og
það get ég sagt þér með fullri vissu, að
það er allsendis ófært, að pabbi fari að
kvænast þessum kúenmanni.
Hann þagnaði um stund og horfði á
bróður sinn. Síðan hélt ’hann áfram:
— Og heim fer ég ekki af fúsum vilja
meðan ég lifi.
Wolfang þekkti bróður sinn. Hann
vissi, að ekkert þýddi að reyna að koma
vitinu fyrir hann. Hann var sauðþrár.
Það var aðeins ein manneskja til, sem
gat tjónkað við hann, og það var Minna
gamla. Minna varð sjálf að standa í að
endurheimta týndan son.
Klukkutíma síðar stóð Minna í spoi-
um Eriks. Albert var fullklæddur.
— Jæja, sagði Minna og leit tor-
tryggnislega í kringum sig í herberg-
inu. — Það er þá hérna, sem þú hefur
haldið til í nótt. En það get ég sagt
þér, að þú sefur ekki hér í fleiri næt-
ur. Nú kemur þú með mér. Hana!
Komdu!
Hún kærði sig kollótta þótt hann mót-
mælti og reyndi að rnalda eitthvað í
móinn. Hún gekk hreint til verks, gamla
konan, enda vissi hún upp á hár hvaða
aðferðir dugðu við þennan þrákálf. Hún
hafði ekki til einskis alið hann upp, síð-
an hann var smáangakríli. Nú gerði hún
sér lítið fyrir og tók í handlegginn á
honum og leiddi 'hann út úr dyrunum.
— Það er nóg slúðrið í þessum bæ,
þótt þú farir ekki að bæta við það með
asnastrikum, sagði hún. — Það skal ekki
fréttast, að hinn ungi Albert Brandt
hlaupi að heiman frá sér um miðja nótt
og segi fjölskyldu sinni að fara til fjand-
ans. Er enginn snefill af stolti í þér,
strákur?
Albert horfði undrandi á hana, þegar
þau gengu niður götuna.
Stolt! Hann! Það var einmitt það, sem
hafði gert það að verkum, að hann
hljópst að heiman í flýti. Skyndilega
stanzaði hann eins og staður geithafur.
Minna sleppti takinu á handlegg hans,
varð ögn blíðari viðmóts og leit biðjandi
til hans.
— Þú hegðaðir þér nákvæmlega rétt,
sagði hún lágt. — Þú hegðaðir þér ein-
mitt eins og maður. Ég var hvort tveggja
í senn, óttaslegin og stolt af þér. Það
hefði í rauninni verið miklu verra, ef þú
hefðir þagað eins og steinn og látið allt
þetta afskiptalaust eins og við hin. Þú
hefur forðað okkur frá reginhneyksli.-
Þess vegna erum við þér þakklát bæði ég
og systkyni þín og faðir þinn ætti að
vera það líka. Ég er sannfærð um, að
hann skilur þig, þegar þið hittist aftur.
Þegar þau komu að apótekinu stóð
bifreið Julians Brandt fyrir utan hliðið.
Hann var sem sagt heima. Minna opn-
aði dyrnar og var nú alvarlegri á svip
en hún hafði nokkru sinni verið áður.
Og Albert gat ekki annað en fylgt henni.
— Bíddu hérna, sagði hún, þegar þau
voru komin í forstofuna. — Ég ætla að
tala fyrst við hann föður þinn.
Hjarta Minnu gömlu barðist ótt og
títt og hún hikaði andartak fyrir utan
dyrnar á skrifstofu Julians Brandt. En
eftir andartak herti hún sig upp og gekk
beint inn á skrifstofuna. Julian sat við
borðið og grúfði sig yfir einhvei’jum
skjölum. Hann virtist vera önnum kaf-
inn við vinnu sína. Hann leit upp og
hrukkaði ennið um leið og hann varð
þess var, að einhver var kominn inn í
herbergið. (Frh. á bls. 46).
Nýir
lesendur
geta
byrjaö
hér
Julan Brandt lyfsali ætlar að kvænast í annað sinn ungri
stúlku að nafni Gabriela. Þegar hann kemur með hana
heim til þess að kynna hana fyrir Minnu gömlu, sem þjón-
að hefur fjölskyldunni í ára raðir, og þremur uppkomn-
um börnum sínum: Wolfgang, Doris og Albert, bregður
svo við, að Albert neitar að heilsa henni og bannar föður
sínum að kvænast henni, af því að hún sé léttúðardrós.
Julan slær son sinn í ofsabræði sinni og bæði Gabriela
og Albert yfirgefa húsið. Julian fer á eftir Gabrielu og
hittir hana í íbúð hennar í Stuttgart. Þar fær hann að
heyra alla hennar sorgarsögu. Hún hafði verið rekin að
lieiman fyrir að eignast barn í lausaleik með manni, sem
vildi ekkert með hana hafa þegar allt kom til alls. Hún
stóð ein og peningalaus uppi og gerðist þá ástmey ríks
manns, og hlaut af því hið versta orð á sig. Hún segir, að
öllu sé lokið milli sín og auðmannsins. Julian veit ekki
hvernig hann á að bregðast við þessum tíðindum. Þetta
kemur allt mjög flatt upp á hann. Fundi þeirra lýkur
þannig, að Gabriela fer frá honum í annað sinn á þessu
kvöldi. . . Albert ákveður að fá að gista hjá Erik, vini
sínum. Hpnn liittir hann á veitingahúsi og sezt að drykkju
með honum og félögum hans. Við eitt borð tekur Albert
eftir fallegri en dularfullri konu, sem gefur honum auga.
Hann kynnir sig fyrir henni og þau ræða saman lengi.
Honum finnst eins og hún þekki sig og viti um allt heima..
37
FALKINN