Fálkinn - 13.12.1961, Blaðsíða 29

Elínborg Lárusdóttir.
um haustið bað amma okkur að skreppa
nú fyrir sig upp í hæðina fyrir ofan bæ-
inn, sem öll var lyngi vaxin, og tína svo-
lítið af fallegu lyngi fyrir jólin, meðan
enn væri hægt að ná því. Á aðfangadag
vorum við kölluð inn til ömmu, en hún
bjó í litlu og snotru herbergi, sem
mamma hafði látið innrétta handa henni.
Og þarna stóð tréð, uppljómað allt,
skreytt með bjöllum og ljósum, sem
amma hafði komið með frá Þýzkalandi.
Það var þá þetta, sem Jósep gamli hafði
verið að smíða. Síðan var lesturinn les-
inn þarna hjá ömmu og allir voru í há-
tíðaskapi, kyrrð og ró var yfir öllum.
Ljósin á trénu skinu svo skært og fal-
lega, að ég minnist þess ekki, að hafa
séð á þeim rúmu fimmtíu árum, sem ég
hef unnið á sjúkrahúsum, fallegra og
yndislegra jólatré, þó að alltaf hafi mik-
ið og vel verið haldið upp á jólin. Þetta
var fallegasta jólatré, sem ég hef séð
og það stafar ljómi af því, birta bernsku-
minninganna af þeirri hátíð, sem mér
hefur alltaf verið kærust og heilögust.
— Á jóladag var messað að Stað, og sóttu
allir, sem gátu, kirkju. Til marks um
það, hve fólk var kirkjurækið, komu
tveir bændur um það bil dagleið til að
hlýða messu. Mér þætti gamap að bæta
því hér við, að í mínu ungdæmi voru
jólin haldin heilög frá aðfangadag og
fram að þrettánda.
Við þökkuðum Maríu fyrir frásögn-
ina og lögðum leið okkar til frú Gunn-
fríðar Jónsdóttur, Freyjugötu 41. Henni
sagðist svo frá: — Víst man ég eftir
erfiðum jólum. Þetta var árið 1908, ég
var þá 19 ára gömul og bjó hjá foreldr-
um mínum að Kirkjubæ í Austur-Húna-
vatnssýslu. Þetta haust veiktist ég, fékk
taugaveiki eða eitthvað afbrigði af henni,
mig minnir, að fólk kallaði þetta „para-
typus“. Varð ég brátt þungt haldin og
var Skarphéðinn Einarsson, homopati,
móðurbróðir minn, sóttur. Var hann
kunnur fyrir lækningar sínar. Hann gaf
mér svo inn meðul við taugaveikinni og
átti ég að taka þau inn á tveggja tíma
fresti í tólf tíma og ef ég læknaðist ekki
þá, sagðist hann ekki geta bjargað. Ég-
tók svo meðulin inn, taldi tímana tvo
og tvo í senn, en kvaldist alltaf meira
og meira, unz 12 tímar voru liðnir, þá
varð steinalogn. Ég man, að ég óskaði
þess í taugaveikinni að ég dæi. Ég lá
svo allt haustið, en þegar 8 vikur voru
liðnar fór eitthvað að brá af mér og á
aðfangadag var ég orðin svo hress, að
ég gat staulazt fram í dyr. Veður var
fremur gott, en frost mikið og stilla.
Þegar ég vaknaði morguninn eftir og
fólkið spurði mig hvort ég ætlaði ekki
að fara fram úr og klæða mig, svaraði
ég: „Nei, ég er búin að fá lungnabólgu.“
RagnheiSur Hafstein.
„Hvernig veiztu það?“ spurði fólkið.
„Nú, ég er búin að fá tak,“ anzaði ég.
Síðan var Jón læknir á Blönduósi sótt-
ur. Og samtímis þessari lungnabólgu fékk
ég svo brjósthimnubólgu. Ég hef ekki
lifað öllu erfiðari jól.
Við þökkum frú Gunnfríði fyrir frá-
sögnina og næst heimsóttum við frú
Helgu Guðbjartsdóttur, en hún er gift
sjómánni og ekki mátti sjómannskonu
vanta í hópinn. Henni sagðist svo frá:
— Vissulega eru jólin á sjómannsheim-
ilunum dálítið frábrugðin jólum á heim-
ili, þar sem eiginmaðurinn er heima um
jólin. Og þau skipti, sem maðurinn minn
hefur verið heima á jólunum eru telj-
andi fá. Ég get ekki talið, að jólin hafi
verið neitt erfið hjá mér, en manni
Gunnfríður Jónsdóttir.
Fimm konur
segja frá
minnisstæðustu
jólunum
finnst óneitanlega dálítið tómlegt, þeg-
ar hann er á sjónum um jólin. Maður
situr og vonar fyrir hver jól, að hann
komi og verði heima um jólin, en æði
oft verður maður. fyrir vonbrigðum.
Börnin eru alveg orðin hissa á þessu,
þau fóru til dæmis að spyrja að því í
sumar, hvort pabbi yrði heima um jól-
in. Þau muna varla eftir því, að hann
hafi verið heima um jólin. En það bæt-
ir mikið úr skák, að þá eru alltaf eins
og jól, þegar hann kemur í land.
Því næst heimsóttum við frú Ragn-
heiði Hafstein og sagðist henni svo frá:
-—■ Svo er guði fyrir að þakka, að ég
hef ekki lifað nein erfið jól. Þvert á
móti hefur jólahátíðin alltaf verið gleði-
hátíð, fyrst á mínu bernskuheimili, þar
sem ég ólst upp hjá yndislegum foreldr-
um, sem gerðu jölin að ógleymanlegri
hátíð fyrir okkur systkinin og ávallt
ríkti á bernskuheimili mínu gleði og
friður á jólunum. Eftir að ég eignaðist
mitt eigið heimili, hef ég ætíð reynt að
feta í fótspor pabba og mömmu, hvað
undirbúning fyrir jólin og tilhögun allra
hátíðisdaganna snertir, enda hef ég að-
eins lifað glöð og ánægjurík jól með
Frh. á bls. 62