Fálkinn - 27.06.1962, Síða 34

hugsaði, því að hann snéri sér við í
efstu tröppunni, brosti kalt og sagði:
— Þú skalt nú bíða með að sleppa
beizlinu fram af þér, þangað til ég er
kominn út úr húsinu.
Hún beit á vörina og strunsaði burt.
í garðinum var alltaf svo blessunarlega
kyrrt og friðsamlegt. Engin hreyfing
var sjáanleg nema ofurlitlar loftbólur
í tjörninni í hvert skipti sem gullfiskur
kom upp.
Hún settist á tjarnarbarminn og skoð-
aði spegilmynd sína í sléttum vatnsflet-
inum. Öðru hverju kom gullfiskur og
klauf mynd hennar. Henni fannst skrít-
ið og skemmtilegt að horfa á sjálfa sig
og gullfiskana í vatninu, en jafnframt
varð hún gripin ótta. Hún mundi eftir
teikningunni, sem sýndi hana, þar sem
hún sat undir tré í Afríku. Allt í einu
féll skuggi yfir spegilmynd hennar og
í sínu eigin andliti sá hún annað andlit!
Hún hrökk við og missti jafnvægið og
hefði að líkindum fallið í tjörnina, ef
hún hefði ekki verið gripin sterkum
örmum. Hún starði í dökk og brosandi
augu ókunnugs manns. Hann var glæsi-
legri ásýndum en nokkur annar mað-
ur, sem hún hafði augum litið.
— Andartak hélt ég satt að segja, að
þér væruð hafmey eða þá ótrúlega fal-
legt listaverk, sem sir Richard hefði
keypt af sínum alkunna smekk...........
Röddin var virðuleg og vingjarnleg
og nákvæmlega eins eggjandi og hún
hafði búizt við.
— Ég .... ég sá yður ekki, þegar þér
komuð, byrjaði hún, en hætti og varð
hrædd.
Hann hrukkaði ennið undrandi og
hún hélt strax, að hann hefði séð og
hevrt hvaðan hún væri upprunnin. í
hendingskasti sleit hún sig lausa og
hljóp eins og fætur toguðu inn í her-
bergi sitt. f sama bili kom sir Richard
út úr húsinu og kallaði á hana, en hún
heyrði það ekki. í tröppunum stóð
Bruce Glenmore, einn vinsælasti ungi
maðurinn meðal hefðarfólksins í Lon-
don og heilsaði sir Richard:
— Kæri vinur, sagði hann. — Segðu
mér strax hvað þú felur í húsi þínu.
Ég mætti hér áðan lítilli, rauðhærðri
og dásamlegri álfamær, og þegar ég
spurði hana hver hún væri, þá bara
34 FÁLKINN
starði hún á mig eins og ég væri sjálf-
ur djöfullinn — og tók þegar til fót-
anna!
Sir Richard reyndi að leyna gremju
sinni. Þetta var einmitt það, sem hann
vildi forðast — að Katrín hitti einhvern
af kunningjum hans fyrr en hún hefði
lært nógu mikið til að geta umgengizt
fínt fólk.
— Já, ég skil, þú hefur hitt vesling-
inn hana Catherine litlu, sagði hann í
léttum tón. — Hún er í stuttu máli fjar-
skyldur ættingi minn, sem ég fékk
óvænt í höfuðið. Vesalings barnið varð
fyrir hræðilegu slysi og stóð uppi mun-
aðarlaust. Hún er ekki ennþá búin að
ná sér eftir áfallið.
Bruce svaraði sumpart í gamni en
sumpart í alvöru:
— Ef þú kvartar yfir því að fá að
hafa hjá þér svona töfrandi fallega
stúlku, þá get ég fullvissað þig um, að
hver einasti karlmaður í Lundúnaborg
vill óður og uppvægur taka af þér ó-
makið. Hún er ægifögur, Richard, þú
getur ekki lokað augunum fyrir því.
— O, þetta er stelpuskjáta, svaraði
sir Richard stuttlega. — Hún á margt
eftir ólært .... áður en hún getur verið
með í samkvæmislífinu. Hún hefur
ekki náð sér ennþá eftir slysið, skilurðu.
Auk þess verður ekki neitað þeirri
hryggilegu staðreynd, að hún er alin
upp í Afríku innan um villta svertingja.
Ein ómenntuð barnfóstra úr East End
hefur víst að mestu leyti annast upp-
eldið á henni.
— Dásamlegt! Mér fannst einmitt
strax eins og hún hefði til að bera töfra
náttúrubarnsins, sagði Bruce Glen-
more himinlifandi. — Hún var öðru-
vísi en það kvenfólk sem maður um-
gengst. Já, í stuttu méli sagt: öðruvísi.
Ég verð að fá að hitta hana aftur, lof-
aðu mér því! Hvað heitir hún?
— Catherine Bourne. Faðir hennar
var fjarskyldur ættingi minn, svaraði
sir Richard og leit fast á vin sinn.
Bruce Glenmore kinkaði kolli ann-
ars hugar, Bourne........ Hvar hafði
hann heyrt þetta nafn nýlega? Ef til
vill þekkti hann einhvern, sem kannað-
ist við þessa dásamlegu stúlku. Upphátt
sagði hann:
— Eftir þrjár vikur mun gamla
frænkan mín, hún lafði Channing, efna
til dansleiks. Þér verður að sjálfsögðu
boðið eins og venjulega. Og svo sann-
arlega skal ég sjá um að ættingjanum
þínum verði boðið líka.
Sir Richard kinkaði kolli, en var
bersýnilega mjög hugsi og áhyggju-
fullur. Og á leiðinni í bæinn veitti vin-
ur hans því eftirtekt, að hann hélt ekki
uppi fjörugum samræðuum eins og hann
gerði ævinlega.
Hvorgur þeirra hafði séð litla veru
gægjast bak við gluggatjöldin. Katrín
stóð við gluggann og horfði á eftir vagn-
inum, unz hann hvarf úr augsýn. Hver
skyldi hann vera, þessi vinur sir
Richards?
Hún roðnaði af skömm þegar hún
hugsaði um, hversu hlægileg framkoma
hennar hlaut að hafa verið í hans aug-
um. Guð minn góður, kenndu mér að
vera öðruvísi en ég er, bað hún og
þrýsti heitu enninu að kaldri glugga-
rúðtmni.....
(Framhald í næsta blaði).
6 eigiiimeiin.
Frh. af bls. 17.
framleiðandanum, og nú er þess varla
að vænta, að hún birtist aftur á hvíta
tjaldinu. Hún hefur hugsað sér að reyna
að leika á Broadway, og ef til vill get-
ur hún skapað sér einhverja framtíð
þar. „Atómsprengjan“ er sprungin og
er nú ekki hættulegri en stjörnuljós,
en samt, — enginn veit hve mikið hún
á eftir.
Sjónvarpsþáitnriim
Frh. af bls. 19
eftir að njóta veru yðar hér í Lundúna-
borg, hr. Davenant. Það er borg undra-
verkanna.
í gistiherbergi sínu íhugaði Mike,
hvort ekki væri hægt að komast hjá
því að hitta ungfrú Fitzgerald í salnum
á gistihúsinu. Hann sá fyrir sér kulda-
legt augnaráð skrifstofumannsins, ó-
skammfeilnar augnagotur lyftudrengj-
anna og spurninguna í augum aðstoðar-
framkvæmdarstjórans, þegar ungfrú
Fitzgerald, of förðuð og of máluð í
andliti, íklædd himinbláum silkikjól
með fjaðraskrauti, sigldi inn í salinn
og spyrði um hann á háværri cocney-
mállýzku.
Auðvitað hafði það ekki svo mikið að
segja, hann þekkti engan í Lundúnum.
Og hvað sem öðru leið, þá gat enginn
sagt að Mike Davenant væri raggeit.. .
eða broddborgari. Hann hafði amerískt
blóð í æðum og hvorki vildi né myndi
fara að líta niður á nokkurn mann.
Hann ákvað að snæða miðdegisverð-
inn í herbergi sínu, ef ske kynni að
þessi Fitzgerald-kvenmaður kæmi
snemma. Og í rauninni hlakkaði hann
bara til að sjá vesalings gamla M.
Fitzgerald. — Mér skilst, heyrði hann
sjálfan sig segja við viðkvæman skugga
hins fyrrverandi hrausta stigamanns,
— að þér séuð notaðir sem verkfæri
í höndum þessara samvizkulausu og
gráðugu ættingja yðar, sem reyna að
hagnast á yður á svívirðilegan hátt. En
þeim skal ekki verða kápan úr því
klæðinu. Ég mun koma því þannig fyrir
að þeir fái ekki einn einasta skilding, en
að þér aftur á móti njótið vetrardaga
lífs yðar í sólbakaðri veröld.
Mike sá þetta allt fyrir sér. SVARTI
RISINN rétti honum orðlaus hönd sína
og segði síðan í hálfum hljóðum: —
Þakka yður fyrir, drengur minn. Og
skilaðu kveðju til þeirra þarna í Nevada
frá SVARTA RISANUM.
Einhvers staðar í fjarska ómuðu lúðr-
Framh. á bls. 36.