Fálkinn - 11.09.1963, Page 18
EFNI
OG DRAUM
URINN
að gera yður óstyrka, svo að þér verðið
ekki í fullu fjöri í kvöld. Á hinn bóginn
held ég, að það sé ekki unnt að leiða
það alveg hjá sér.
— Lögreglan leggur sig auðvitað alla
fram um að vernda yður í kvöld.
Hvernig farið þér frá gistihúsinu til
leikhússins?
— Ég hef tekið á leigu bíl með bíl-
stjóra, sem ég hef til umráða svo lengi
sem ég er í Englandi. Klukkan 19.30
sækir vagninn okkur Terese — hún sér
um að klæða mig, það var hún, sem
tók á móti yður. Við ökum til baka
strax eftir sýninguna.
— Veit Terese ekki neitt um nafn-
lausa bréfið?
— Nei, ég hef ekki talað um það við
neinn.
— Þá skal ég sjá um, að hingað komi
óeinkennisbúinn lögreglumaður og fylgi
yður í bílnum í kvöld. Það verður mað-
ur, sem þér getið fullkomlega treyst.
Er það hugsanlegt, að þér getið útvegað
mér sæti í leikhúsinu? Ég vildi gjarna
vera á næstu grösum í því tilfelli, að
eitthvað komi fyrir yður.
Frúin var ekki alveg viss um, að
hún gæti útvegað miða, en það tókst
eftií símtali við leikhússtjórann.
— Það verður sæti fyrir yður í lítilli
stúku, sagði hún er hún lagði símann
á. — Þér fáið nafnspjaldið mitt, og
er þér sýnið það í miðasölunni, verður
allt í lagi.
Aftan á spjaldið skrifaði hún: „Stúka
nr. 3 samkvæmt samtali við forstjórann.
Lydia Lisjinski."
MacLean þakkaði, og þegar hann kom
aftur á skrifstofu sína hjá Scotland
Yard, sagði hann við aðstoðar mann
sinn, Brook yfirlögregluþjón:
— Þér eruð uppteknir í kvöld. Þér
eigið að vera lífvörður hins fræga gests
okkar, ballettdansmærinnar frú Lisjin-
ski. Þér akið með henni til leikhússins
og fylgið henni heim að sýningu lok-
inni.
— Það hljómar sem einkar þægileg
þjónusta, flissaði Brook.
— Ég hef það enn þægilegra, því
að ég ætla að njóta ballettsins úr sér-
stakri stúku og alveg ókeypis.
MacLean kom í tæka tíð til gistihúss-
ins. Hann sá stóra Daimlerinn koma og
sækjn frúna, Terese og Brook. Síðan
var tími til að fá sér matarbita og bjór-
18 FÁLKiNN
glas, áður en hann lét berast með
straumnum inn í leikhúsið og var fylgt
upp á frátekna stúkuna.
Kvöldið byrjaði hátíðlega, MacLean
elskaði bæði góða tónlist og ballett.
Hann tók eftir, hvernig frúin leit snöggt
til hans, um leið og hún gekk inn á
sviðið undir öllum fagnaðarlátunum,
en því næst gleymdi hún sér alveg í
list sinni. Ekkert benti til, að hún væri
óstyrk, og þegar tjaldið féll eftir fyrsta
þátt, ætlaði lófatakinu aldrei að linna.
MacLean hlakkaði til annars þáttar,
en hléð varð óvenjulega langt, og því
lauk svo, að sviðsetjarinn gekk fram
og harmaði, að frú Lisjinski hefði orðið
illt, svo að það sem eftir væri balletts-
ins myndi staðgengill hennar dansa.
Jafnframt spurði hann, hvort læknir
væri meðal áhorfenda. Ef svo væri,
vildi hann biðja hann að koma hið
fyrsta til búningsklefa frúarinnar. Mað-
ur nokkur reis þegar á fætur og varð
við beiðninni.
MacLean lögreglufulltrúi flýtti sér á
eftir, en þegar lækninum hafði verið
hleypt inn, var MacLean stöðvaður:
— Ég get því miður ekki hleypt yður
inn, sagði einkennisklæddi leikhússtarfs-
maðurinn, sem var á verði.
— Það neyðist þér til að gera, því
að ég er frá Scotland Yard... Mac-
Lean sýndi skilríki sín, og föl og óstyrk
tók Terese á móti honum. Frúin lá á
lágum legubekk klædd búningi sínum
úr fyrsta þætti. Læknirinn laut yfir
hana, þreifaði á púlsinum og hlustaði
á hjartað. Því næst lyfti hann augna-
lokum hennar. Hann reyndi líka að
opna munninn, en kjálkarnir voru fast
samanbitnir.
— Þetta er alvarlegt, muldraði lækn-
irinn. — Það gæti litið svo út, sem um
eitrun væri að ræða. Sjúklingurinn
verður að fara á sjúkrahús undir eins.
Hvar er næsti sími?
Vörðurinn við dyrnar fylgdi honum
á skrifstofuna, og Terese gat ekki leynt
örvæntingu sinni.
— Heíur frúin neytt einhvers, eftir
að hún kom af sviðinu? spurði Mac-
Lean.
— Já, mjólkurglas. Hún er alltaf
vön, að drekka eitt mjólkurglas í bún-
ingsherberginu eftir hvern þátt.
— Svo að það eruð þér, sem hafið
það tilbúið handa henni?
— Það er rétt.
— Drakk hún það strax, þegar hún
kom inn í búningsherbergið?
— Nei, ekki alveg samstundis, því að
hér voru ýmsir, sem vildu heilsa upp
á hana og slá henni gullhamra.
— Ég geri ráð fyrir, að það sé þetta
glas, sem hún hefur drukkið úr. ..
MacLean tók tómt glas af snyrtiborð-
inu og vafði það innan í grænt bréf
af einum hinna mörgu blómvanda. Sam-
tímis heyrðist djúpt andvarp frá með-
vitundarlausri dansmærinni. MacLean
gekk til hennar, og er læknirinn kom
aftur hvíslaði hann að honum: Ég held,
að frúin sé látin.
Læknirinn var ekki lengi að færa
sönnur á, að það væri rétt. Sjúkrabif-
reiðin kom og hin látna var flutt á
braut.
Lögreglan gat ekki haft sig mikið
frammi, meðan á sýningunni stóð, en
MacLean gaf skipun um að enginn á
sviðinu eða bak við þau mætti yfirgefa
leikhúsið. Því næst gekk hann niður
að inngangi starfsfólksins og fann
Brook sitjandi í bíl frúarinnar ásamt
bílstjóranum.
— Ég hef mikla þörf fyrir yður,
Brook, sagði hann. — Og þér getið farið,
bílstjóri. Þér akið frú Lisjinski ekki
heim í kvöld.
Bílstjórinn virtist allundrandi, en
sagði ekkert. Orðalaust setti hann stóra
bílinn í gang og ók á braut.
— Hvernig kemst hún nú aftur til
gistihússins? spurði Brook.
— Hún kemst aldrei aftur til gisti-
hússins, því að hún var myrt í búnings-
herbergi sínu skömmu eftir að tjaldið
féll eftir fyrsta þátt. Fyrst um sinn
þurfum við að ganga út skugga um,
hverjir hafa verið í búningsherberginu
á þessum stutta tíma. Við eigum ann-
ríkt í nótt. Brook ...
Lófatakið kvað við, þegar lögreglu-
mennirnir tveir skunduðu eftir illa upp-
lýstum ganginm milli búningsherbergj-
anna. Á leiðinni mættu þeir sviðsmeist-
aranum og sögðu honum, að hann skyldi
sjá um, að allir — bæði leikarar og
sviðsstarfsfólk — söfnuðust saman hið
fyrsta á sviðinu.
MacLean byrjaði á yfirheyrslunum og
varð fljótlega ljóst, hversu erfitt yrði
að afla þeirra upplýsinga, sem hann
vildi. Margt fólk hafði verið hjá frú
Lisjinski eftir fyrsta þátt. Svo fór, að
Brook hafði lista yfir meira en þrjátíu
manns. Efst á blaði var auðvitað að-