Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 26

Svo datt mér það í hug, að
hversu mjög sem ég þráði hann,
þá ætti ég eiginlega að vona,
að hann kæmi ekki heim fyrr
en ég gæti sagt honum það
í sannleika, að ég myndi ekki
eignast neitt barn. Ég velti því
fyrir mér, hvort hann gæti séð
á mér, að það væri ekki allur
sannleikurinn.
Ég hallaði mér og lá þar í
myrkrinu, sem aðeins var lýst
af gasloganum. Ég hugsaði mér,
hve indælt það yrði, þegar það
væri afstaðið og ég þyrfti ekki
að vera óróleg lengur. Ég hugs-
aði um það, hvar Toby væri.
Hann hafði verið í burtu í þrjá-
tíu og sex tíma núna.
Ég hugsaði um, hve fallegt
það hafði verið af honum að
sitja við hlið mér alla nóttina
og að ég hafði farið án þess að
segja honum, að ég elskaði
hann. Elskaði ég hann? Ég var
ekki viss um það. Það liktist
ekki neinni tilfinningu, sem ég
hafði borið í brjósti fyrr. Það
eina, sem ég vissi, var, að mér
fannst ég helguð honum.
Greiparnar voru spenntar
yfir magann og gegn vilja mín-
um fóru þær að rannsaka og
þukla líkama minn varlega.
Kúlan hafði enn ekki neina á-
kveðna lögun — ég gat látið
hana hverfa með því að draga
inn magann. Svo óþroskuð vera
— nei, ekki einu sinni vera,
af mínu eigin holdi — átti enga
kröfu til mín, enga kröfu til
lífsins. Það gat ekki verið rangt
að binda endi á það. Það var
ekki neitt barn enn þá, aðeins
möguleiki — ekki stærri en fræ.
Mikilvægasta ástæðan fyrir því,
á móti fóstreyðingu var, að það
virtist vera eins og að rífa
sundur reikning í stað þess að
borga hann. Nú fannst mér
þetta hástemmd kenning. Hvers
vegna átti maður að borga
reikning, sem ekki var í hlut-
falli við það, sem maður hafði
fengið? Það var ekki hægt.
Það var barið að dyrum. Ég
lá stíf eitt augnablik, svo hróp-
aði ég:
— Hver er þar?
Ekkert svar. Ég fór á fætur
og fór í sloppinn í flýti. Gat
þetta verið Toby? Ég hljóp að
hurðinni og opnaði.
Það var Mavis.
Hún var með sjal yfir öxlun-
urn og var með prjónaveski í
höndunum, sem virtist einkenni-
lega þungt. Hún brosti feimnis-
lega til mín eins og hún vissi
ekki, hvort hún væri velkomin
eða ekki.
— Ég ætlaði bara að líta inn
og sjá hvernig þér liði og ef
26
til vill spjalla svolítið, sagði
hún.
Ég vék til hliðar til að hleypa
henni inn.
—- A, þú varst búin að leggja
þig, sagði hún strax og hún var
komin fyrir hornið. — Farðu
undir sæng aftur, svo sezt ég
hér. Ég skal alls ekki trufla.
Ég gerði eins og hún sagði
og hún setti sig í hægindastól-
inn og dró fram prjónana En
ég braut um það heilann, hvort
hin óvænta heimsókn stæði
ekki eitthvað í sambandi við
símtalið. Og það staðfesti hún
næstum þegar í stað.
— Nú, hvernig líður þér?
spurði hún. — Ég hef haft á-
hyggjur út af þér — þú hefur
ekki litið vel út upp á síðkastið.
— Mér líður vel, svaraði ég
hugrökk, — ég var bara dálítið
syfjuð og mér var kalt.
— Svona, litla vinkona, þú
getur ekki gabbað gamla uglu.
— Hvað áttu við? spurði ég
hvasst.
— Bara að ég veit, litla vin-
kona — það er allt og sumt.
— Ég fann að ég fölnaði af
hjálparvana reiði. Var enginn,
sem ekki vissi það?
— Ég skil ekki hvað þú átt
við.
Mavis lagði prjónana frá sér.
Hún settist á rúmstokkinn og
tók í hönd mína.
— Hlustaðu á mig, litla vin-
kona, sagði hún vingjarnlega.
— Vertu ekki reið. Ég veit
hvernig þér líður, því að ég hef
séð aðrar stúlkur ganga í gegn-
um það. Þér finnst kanski þetta
ekki koma mér við.
— Já, það finnst mér, sagði
ég kurteislega.
— Ég hefði ekki minnzt á
það einu orði, ef ég hefði ekki
heyrt þig hringja til læknisins.
Jane litla, þú verður að vera
varkár. Farðu ekki til þessa
skuggalega náunga að kasta fé
á glæ.
Hvað ertu komin langt á
leið?
— Þrjá mánuði, tautaði ég.
Hún hristi höfuðið.
— Synd að þú skulir ekkert
hafa gert í málinu fyrr, sagði
hún. — En það er samt sem
áður heimskulegt að eyða svona
miklu fé? En þú ert ekki neydd
til þess.
Ég starði á hana eins og ég
væri dáleidd.
— Hvað áttu við?
— O, ekki neitt vitlaust,
litla vinkona, sagði hún. — Það
máttu ekki halda. En þú veizt
það finnast aðrar leiðir en fara
beint til skottulæknis. Nú
skaltu sjá til.
Hún lyfti upp prjónaveskinu
og dró fram hálflösku af gini
og litla öskju með muldu kaffi
— en það var þó ekki kaffi, því
að það skrölti í dósinni.
— Þegar ég hafði heyrt þig
tala í símann, skrapp ég út og
keypti þetta — þú getur borg-
að það ef þú vilt. Auðvitað
neyðist þú til að drekka mikið.
Hún klappaði mér á öxlina
með sinni þurru, litlu jómfrú-
arhendi.
— Ég get verði hér, ef þú
vilt, og snemma á morgun er
það afstaðið.
Ég gat ekki fengið mig til að
horfa á Mavis með hinn snotra
gráa hárknút og næluna, sem
hélt kraganum saman.
— Það ei' indælt af þér, Ma-
vis, og auðvitað borga ég gin-
flöskuna. En ef þú hefur ekk-
ert á móti því, þá vil ég helzt
vera ein. Ég skal kalla á þig,
ef ég þarfnast hjálpar.
— Já, litla vinkona, sagði
hún og duldi vonbrigðin. Hún
stóð á fætur og tíndi saman
prjónadótið.
— Nú, þú veizt, hvað þú átt
að gera? Bara að taka tvær
svona á klukkutíma fresti og
drekka mikið af gini. Ef þér
finnst þú þurfa að kasta upp,
reyndu þá að gera það ekki og
drekktu ekki meira fyrr en það
er liðið hjá, annars er allt eyði-
lagt. En mundu, bætti hún við
— að ég lofa ekki neinu. Þriðji
mánuður er í það síðasta.
Ég sagði alvaleg að ég skildi
og að ég skyldi alls ekki gera
hana ábyrga, ef ekkert gengi.
Svo trítlaði hún leiðar sinnar
með sjalið, prjónatöskuna og
allt saman.
Þegar hún var farin, tók ég
kaffidósina og opnaði hana.
í henni voru á að gizka tíu pill-
ur. Ég hristi tvær úr, velti þeim
í hendinni og setti þær aftur í
dósina.
Nei, sagði ég, svona höfum
við það ekki. En ef ég fer að
hugsa um það eins og mann-
eskja, sem hefur kröfu á
virðulegum endi, þá verður
næsta skref það, að ég hef yfir-
leitt ekki neinn rétt til að binda
endi á það. En samt sem áður
•— ekki á þennan hátt. Og ekki
alveg á eigin spýtur. Ég ýtti
ákveðin frá mér pillunum og
gininu, slökkti ljósið og fór að
sofa.
Ég lá glaðvakandi og starði.
Það var ekki nauðsynlegt að
brjóta heilann um hvers vegna.
Ég saknaði Toby.
Ég kveikti ljós. Klukkan var
bara átta. Það var hið versta
— það var eitthvað, sem ofsótti
mig, sem hafði komið hægri
hreyfingu á heiminn. Ég nísti
tönnum, klæddi mig og lædd-
ist niður stigann, út í þokuna.
Maturinn, sem mig langaði í
var — helzt af öllu —- hrís-
grjón með karrí. Ég hataði allt
og hugsaði:
Það er ekki einu augnabliki
of snemmt að snúa sér að þessu.
Hvar í ósköpunum átti ég að fá
hrísgrjón með karrí í þessum
syfjaða bæjarhluta? Ó, almátt-
ugur, hvers vegna einmitt
karrí? Ég fór í strætisvagni til
King’s Road. Ég hafði séð, að
það var indverskt veitingahús
þar í nágrenninu. Það var auð-
vitað búið að loka áður en ég
kom, hugsaði ég bitur. Það var
áreiðanlega ekki hægt að fá
neinn karrírétt í allri London.
Ég grét bókstaflega sagt af
fyrirfram meðaumkun með
sjálfri mér, áður en ég komst
þangað.
FALKINN