Fálkinn - 16.10.1963, Blaðsíða 38

hann og heit ítnaui aö kiæða
sig.
Hann vissi ekki hvort hann
ætti að fara á barinn eða horfa
á björgunartilraunirnar. Bar-
inn varð ofan á, hún myndi
þarfnast hans núna.
Barinn var gjörsamlega
mannlaus. „Dálítið æsandi
herra. Það er ekki á hverjum
degi, að þeir stöðva þetta
skip. Hvað var það herra?“
„Ég held ég fái mér Martini,“
sagði hann.
„Martini, ágætt herra. Herra-
maðurinn er þó ekki herra
Donald Fisher?“
„Jú, það er ég.“
„Ó, ég var beðinn að láta
herramanninn hafa þennan
miða. Einn þjónanna skildi
hann hér eftir fyrir klukku-
tima, herra. Hann átti að af-
hendast Donald Fisher, herra.“
„Þakka yður fyrir. Ég ætla
að drekka við borðið,“ sagði
hann.
Hann settist niður og kveikti
sér í sígarettu og beið eftir, að
þjónninn kæmi með kokkteil,
áður en hann opnaði bréfið
hennar. Það var ekki bréf. Það
var miði úr skrifblokk skipsins
Vitið þér aft . . .
TEDDY-nælongallinn
með Scott
FOAM BACK
er heitur í kulda og svalur
í hita. Efnið andar, þ.e.a.s.
lokar ekki inni útgufun lík-
amans.
Fást í verziunum
um land allt
og allt, sem skiiiað var a naun
var þessi eina setning: „Sjórinn
er líka vinur minn.“
Hann setti pappírinn aftur í
umslagið og stakk því í vasann.
Hann dreypti á kokkteilnum.
„Ó þarna er herra Fisher.“
Það var rödd frú Harris. „Þér
eruð mjög greindur, ungur
maður herra Fisher. Hvers
vegna haldið þér að hún hafi
gert þetta?“
„Ég hef ekki hugmynd um
það, nema hún hafi meint það,
sem hún sagði við yður.“
„Sagði við mig? Hvað sagði
hún við mig?“ sagði frú Harris.
„Að hún vildi fela sig.“
„Auðvitað, auðvitað." Frú
Harris sagði meira en orð henn-
ar yfirgnæfði reiðilegt öskur
skipsflautunnar.
„Þetta táknar að við höldum
aftur af stað,“ sagði þjónninn.
Leitinni er hætt.“
„Það er ekki hægt að sjá
þarna neitt hvort sem er,“ sagði
frú Harris. „Hún var frá Roc-
hester, New York og ég verð
að reyna að muna, hvern ég
þekki þar.“
„Hvers vegna að hafa fyrir
því, frú Harris?“ sagði Donald
Fisher.
„Kannski hafið þér á réttu
að standa,“ sagði hún.
„Þér hafið mikil áhrif á mig,
herra Fisher. Hvað er nafnið
á bankanum, sem þér vinnið
hjá?“
Pétur rakari
Framh. af bls. 15.
Björns R. Einarssonar. Ég vann
svo með Birni þar til árið 1954
að ég fór til K. K. Ég vann með
K. K. sextettinum þar til hann
hætti 1961. Núna er ég með
fjórar hljómsveitir á mínum
vegum en ég vinn þetta öðru-
vísi en áður. Núna þarf ég ekki
að standa í aðgöngumiðasöl-
unni og öllu stappinu heldur
ræð ég bara hljómsveitirnar.
Þegar sem mest er að gera hjá
mér í sambandi við hljómsveit-
irnar get ég varla sagt að eitt
einasta laugardagskvöld hafi
ég verið heima í tíu ár.
— Var þetta erfiður starfi?
— Já, sérstaklega þegar við
fórum hljómleikaferðir. Ég man
t. d. eftir því að hafa farið
í hljómleikaför sem stóð í 23
daga og böllin urðu 23. Það er
mikil vinna, sem liggur í svona
ferðum. Maður verður að út-
vega hús, semja auglýsingar,
selja miða, standa við dyrnar
og gera að lokum upp. Maður
er á fótum frá því snemma á
morgnana og þar til langt fram
á nótt en þrátt fyrir allt ertið-
ið er gaman að þessu. Ég hef
alla tíð verið mjög heppinn
með starfsfélaga því allir þeir
strákar sem ég hef unnið með
hafa reynzt mér góðir félagar.
— Hefur þú aldrei lent í
slagsmálum í sambandi við þína
dyravörzlu?
— Nei, það hefur ekki kom-
ið fyrir þessi fimmtán ár sem
ég hef staðið í þessum starfa
og mér finnst það merkilegt.
Ég hef gengið mjög fast eftir
miðum en aldrei lent í neinu
klandri. Ég man t. d. eftir ein-
um strák fyrir austan fjall sem
var á sífelldu rápi út allt ballið.
Ég er viss um að hann hefur
verið búinn að fara svona tutt-
ugu sinnum út og alltaf rukk-
aði ég hann um miðann þegar
hann fór inn aftur. Og þar
kom að því að hann sagðist
hafa týnt miðanum og ég hlyti
að vera farinn að þekkja hann.
Allt í lagi sagði ég og hleypti
honum inn en ég hafði merkt
miðann sem hann fór síðast
með út. Og stuttu seinna kom
ein stelpa með þennan merkta
miða og þegar ég bar það á
hana að strákurinn hefði gefið
henni miðann þá játaði hún.
Hún borgaði sinn miða greyið.
Já, þeir hafa sagt að ég væri
harður í miðasölunni strákarn-
ir í hljómsveitinni og þeir hafa
borið það á mig að ég mundi
selja henni ömmu minni ef hún
kæmi. Ég man eitir einum
bæjarstjóra fyrir norðan. Við
komum þarna norður og aug-
lýstum ball og byrjuðum að
selja inn. Þegar ég hafði selt
um hundrað miða frétti ég af
hendingu að verðið á húsinu
hefði verið hækkað um helm-
ing. Ég hætti þegar í stað að
selja og fór á fund bæjarstjór-
ans sem réði yfir húsinu og
spurði hvort þetta væri satt.
Hann hélt það nú. Húsið þyrfti
á þessum peningum að halda
og svo væri ástæðulaust að láta
okkur taka mikla peninga af
fólki þarna og fara með suður.
Allt í lagi, sagði ég, þá hættum
við bara við ballið og greiðum
miðana til baka. En maður
les það stundum í blöðunum
að fólki út um landið fækki
stöðugt og að ein orsökin til
þess sé sú hversu skemmtana-
lífið sé fábreytt. Svo komum
við hingað til að skemmta ykk-
ur og hjálpa ykkur til að halda
eitthvað í yngri kynslóðina en
þá hækkið þið bara við okkur
prísinn svo við verðum að hætta
við allt saman. Hann hætti við
að hækka verðið og daginn eftir
bauð hann okkur öllum í kaffi.
Og fyrst ég er farinn að tala
um þá fyrir norðan þá get ég
sagt þér aðra sögu. Mig minnn
að hún hafi gerzt á Þórshöfn
þegar ég var búinn að selja í
húsið og var að ganga um sal-
inn þá sá ég að einhverjir strák-
ar af síldarbátunum voru farn-
ir að slást úti í horni. Ég hljóp
upp á senuna og kallaði í magn-
aranum til þeirra að ef þeir
hættu þessu ekki þá mundi
ég kasta þeim út. Þeir hættu
að slást og litu upp og þegar
þeir sáu mig svona lítinn með
þessar hótanir þá fóru þeir
bara að hlæja og höfðu gaman
af þessu öllu saman.
— Finnst þér mikill munur
á yngri kynslóðinni núna og
áður?
— Nei, ekki nema þá það að
nú drekka stelpurnar líka en
það var nær óþekkt fyrirbrigði
áður.
— En hvernig finnst þér
þessir nýju dansar eins og
twistið og rokkið?
Mér finnst það heldur ó-
merkilegir dansar og músikkin
líka. En mér líst nokkuð vel
á þennan nýja dans Bossa Nova.
Kannski er dansinn að skána
aftur og músikkin líka.
— Finnst þér mikill munur
á hljómsveitum nú og áður?
— Já, nokkuð mikill. Mér
finnst eins og sumir ungu menn-
irnir taki hlutverkið ekki nógu
alvarlega og leggi ekki næga
vinnu í músikkina. Það verður
að leggja alveg geysilega vinnu
í þetta ef góður árangur á að
nást og það gerðu strákarnir í
gamla daga. Hér áður fyrr
áttum við hljómsveitir sem
voru alveg á Evrópumæli-
kvarða en mér þykir þetta ekki
eins gott nú.
— Og þú ætlar að halda
þessu hljómsveitarstandi þínu
áfram?
— Já, ég geri fastlega ráð
fyrir því.
— Og kannski færa út kví-
arnar?
— Ekki fyrst um sinn en
það getur komið að því síðar.
Viltu feiti í hárið?
— Nei.
— Þá er þetta búið og þetta
kostar krónur 37.
— Skrifa það hjá Fálkanum.
— Nei, ég skrifa ekki staf.
En þú ert búinn að halda mér
uppi á kjaftasnakki í meira en
hálftíma svo klukkan er orðin
meira en sex og þá hækkar
prisinn. Þetta verða 47 krónur
og ekkert röfl.
Or.
Jálkim flfyur út
38
FALKINN