Fálkinn - 16.11.1964, Blaðsíða 9

Það er ekkert áríðandi. Ekkert
annað en að þú hvílir þig
skiptir máli.
Rusty sagði:
— Heyrðu nú væni minn, þú
varst skotinn í öxlina. Þú og
van Wyk lentuð í...
— Van Wyk? Er hann
hérna?
— Nei, hann er enn tepptur
hinum megin við Hlaru.
Andrew áttaði sig núna og
mundi hvaða erindi hann hafði
átt.
— Það var einmitt van Wyk.
Alice, ég kom til að vara þig
við . .
— Vara mig við, Andrew?
Vara mig við hverju?
— Van Wyk — lögreglu-
stjórinn hafði áhuga á að vita
allt um þig. Hann spurði mig
spjörunum úr. Hvers vegna í
ósköpunum skyldi lögreglan
j vilja vita allt um þig, Alice?
Hún var orðin náföl í andliti
og hann tók eftir að hún dró
að sér höndina. Það var mjög
hljótt í herberginu nokkra
stund. Hún virtist mjög ein-
! mana, eins og hún hefði ein-
angrað sig frá öllum og öllu.
Hún hafði allt of lengi borið
sínar eigin byrðar og annarra
líka. Nú var hann hjá henni
til að deila með henni áhyggj-
um hennar.
Andrew sá bróður sinn rísa
snöggt upp og hrópa: — Alice!
t Það var ómögulegt að sjá
andlit Rustys, en Andrew vissi
að það var fullt meðaumkun-
ar með Alice. Rusty sagði:
i . — Hvað getur lögreglan vilj-
að þér?
Hún reis upp og horfði á
* hann. Hún horfðist í augu við
hann og augu hennar voru
full af sorg þegar hún sagði
.j lágt, en mjög rólega og skýrt:
M — Kannski ætla þeir að
ákæra mig fyrir morð, Rusty.
Klukkan var átta um kvöld-
ið, en þá var venja að varð-
stöðvarnar skiptust á fréttum
dagsins. Þegar Rusty tókst
hvorki að ná sambandi við
Nelmapius í Lager I eða van
Wyk lögreglustjóra í Poinsettia
fékk hann samband við Dui-
kers.
— Já, Láger II, ég heyri
greinilega. Hr. Nelmapius er
hér á skrifstofu minni. Og við
höfum fréttir að færa yður,
sagði Banks.
— Ég hef einnig fréttir að
segja. Bróðir minn, Andrew er
staddur hér. Hann varð fyrir
skoti og særðist í öxlinni. Hann
getur ekki talað við ykkur, því
hann er mjög máttfarinn. En ég
get skýrt yður frá því helzta.
Banks og Nelmapius hlýddu
á' meðan Rustý lýsti atburð-
um Loks sagði hann:
— Við gerum ráð fyrir að
van Wyk sé tepptur milli Hlaru
og Ceckoeifljótanna. Skipti.
Banks sagði: — Það skýrir
hvers vegna okkur tókst ekki
að ná sambandi við hann í
Poinsettia. Hann bað okkur að
fylgjast með öllum vegum í
grenndinni, sem liggja til Jó-
hannesarborgar. Svo að ég hef
mjög mikilvægar upplýsingar
handa yður. Nelmapius kemur
nú og segir yður frá þessu.
Nelmapius sagði nú frá því
að hann hefði elt veiðiþjófana
til bústaðar Boryslawski og þar
hefðu þeir gefizt upp ásamt
höfuðpaurnum Boryslawski.
Rusty spurði: — Fenguð þið
nánari fréttir af árásinni, sem
gerð var á Amos? Skipti.
— Ég vil helzt ekki segja
neitt fyrr en við hittumst.
Hvenær teljið þér mögulegt að
van Wyk og hans menn komist
leiðar sinnar? Skipti.
— Ef allt fer að líkum ættu
þeir að komast yfir árnar
seinni partinn á morgun.
— Fari svo kemur van Wyk
að öllum líkindum til Láger II
strax á eftir. Og ef hann gerir
það, biðjið hann þá að hafa
samband við mig þegar í stað.
Skilið innilegri kveðju til bróð-
ur yðar. Við vonum að honum
líði betur á morgun.
Þegar Andrew rumskaði var
komið fram yfir miðnætti. Sárs-
aukinn var ekki eins skerandi
og hitinn hafði minnkað, en
það liðu nokkrar mínútur áður
en hann áttaði sig hvar hann
var og hvað fyrir hafði komið.
Tunglið varpaði birtu inn um
gluggana og hann sá Rusty
liggja alklæddan á bedda hin-
um megin í herberginu. Nú
sneri hann sér að honum og
brosti.
— Jæja, hvernig líður þér
núna?
— Ég er svangur, sagði
Andrew.
Rusty hrópaði á Saul, sem lá
eins og hundur á mottu fyrir
utan dyr húsbónda síns.
— Biddu Philemon að búa
til skinkuomelett og te —
mikið af sterku tei handa okkur
báðum.
— Já, sagði Nkosi.
Þegar Saul var farinn fram
sagði Andrew.
— Ég fékk martröð. Ég var
tilneyddur að vara Alice við að
lögreglan væri á hælum henn-
ar.
— Þú aðvaraðir hana líka.
— Já. En hvað svo. Hún
sagði að þeir ætluðu kannski
að ákæra sig fyrir — morð.
— Já. Hún sagði það. Ég
heyrði það líka.
Andrew strauk sér um ennið.
— Henni getur ekki verið
alvara?
— Tæplega segir hún það að
gamni sínu.
Rusty reis upp og kveikti á
lampanum á borðinu, sem stóð
á miðju gólfi. Síðan lagði hann
sígarettur og kveikjara við hlið
Andrew.
— Hvar er Alice? spurði
Andrew.
— Ég vona að hún sé sof-
andi. Hún sagði að ég ætti að
kalla á sig ef þú þyrftir ein-
hvers með.
Andrew strauk sér um kinn-
ar og höku.
— Ég þarf að raka mig. En
það get ég hjálparlaust. Viltu
aðstoða mig við að rísa upp,
Rusty. Og réttu mér tann-
bursta.
— Ertu viss um að þér líði
betur.
— Já, ég er skárri. En
Andrew beit saman tönnum
þegar bróðir hans hjálpaði hon-
um fram í baðherbergið til að
sársaukinn yfirbugaði hann
ekki.
Hann var máttfarinn og hon-
um leið illa, en hugsun hans
var skýr og óbærilegar kvalir
hafði hann ekki lengur. Hann
skar sig nokkrum sinnum með
rakhnífnum, en þegar hann
hafði þvegið sér og greitt leið
honum mun betur og tók því
með þakklæti að fara aftur í
rúmið. Philemon hafði sett
hrein sængurföt á meðan hann
var frammi.
— Komdu með koníak og
vatn, sagði Rusty þegar Phile-
mon dúkaði borðið. Hefur
Nkosikasi fengið eitthvað að
borða í kvöld?
— Já, Nkosi. Hún vaknaði
áðan og er að borða ristað
brauð og drekka te.
Þegar Philemon hafði farið
fram spurði Andrew:
— Hefurðu talað við Alice
— um þetta?
Rusty kveikti sér í pípu.
— Nei.
— Hvað hefur eiginlega
gerzt? Ég er alveg ringlaður og
kem því ekki fyrir mig.
— Þú fékkst morfín, væni
minn. En þér heppnaðist að
segja Alice það sem þér lá á
hjarta. Og þá svaraði hún ógn-
rólega: „Kannski ætla þeir að
ákæra mig fyrir morð.“ En
þegar hún hafði sleppt orðun-
um var því líkast sem hún gæti
ekki stillt sig lengur, hún varð
náföl og skjögraði út úr her-
berginu. Ég fór á eftir henni,
en hún vildi ekki tala við mig,
heldur endurtók í sífellu: Farðu
aftur til Andrew og kallaðu á
mig ef hann verður hjálpar-
þurfi á einhvern hátt.“
Philemon setti matinn og
vínið á borðið og bauð góða
nótt, og Saul hnipraði sig aftur
saman á mottunni sinni. Alger
þögn ríkti. En þó heyrðu þeir
ekki, þegar Alice kom hljóðlega
inn.
— Philemon sagði mér að
þú hefðir haft dálitla matar-
lyst, sagði hún við Andrew.
Honum fannst þú líta miklu
betur út.
Hún gekk fram og tók um
úlnlið Andrews og hann fann
hve fingur hennar voru kaldir.
— Vertu ekki að hafa fyrir
að taka púlsinn, sagði hann.
— Mér líður vel. Segðu okkur
bara . . . við hvað þú áttir þegar
þú sagðir ... Hann þagnaði og
bætti síðan við. Gefðu henni
eitthvað að drekka, Rusty.
Hún hristi höfuðið. — Ég vil
ekkert drekka.
Hún gekk að borðinu og
stillti sér upp við það og horfði
á þá, nánast þrjózkulega.
— Móðir mín dó ekki eðli-
legum dauðdaga, sagði Alice
seinlega. Hún dó í svefni eftir
að hafa fengið of stóran
skammt af svefnlyfjum. Rödd
stúlkunnar skalf, — Ég veit
ekki — ég skil ekki, hvernig
neinum hefur dottið í húg að
kæra mig — eða hvers vegna ..
Hún reikaði og Rusty stökk
á fætur.
— Seztu niður, Alice, stattu
ekki þarna! Við erum engir
dómarar.
Hún lét fallast niður í stól,
sem hann ýtti fram handa
henni.
— Ég býst við að ég hafi
aflað mér óvina þótt ég v;ssi
Framhald á bls. 39.
FÁLKINN 9