Fálkinn - 16.11.1964, Blaðsíða 23

aði á, og neðri kjálki hans seig
æ lengra niður.
— Faðir, þú ert að gera að
gamni þínu, stamaði hann loks,
er presturinn hafði lokið máli
sínu.
— Nei, þetta eru engin
gamanmál. Þú átt aðeins um
þetta tvennt að velja.
— Þú ert alveg genginn af
göflunum, faðir, sagði Peppone
og stökk á fætur. — Þú ert
orðinn bandvitlaus.
— Vafalaust, félagi. Og ein-
mitt þess vegna skaltu hugsa
þig vel um, áður en þú hafnar
skilmálum mínum. Brjálaðir
menn eru hættulegir. Ég veiti
þér svarafrest til morguns.
Tveimur dögum síðar hélt
Don Camillo á fund gamla
biskupsins, sem hlýddi þolin-
móður á sögu hans.
— Er sagan öll? spurði hann
svo. — Ég held, að þú náir
þér aftur, ef þú tekur þér góða
hvíld uppi í fjöllum.
Don Camillo hristi höfuðið.
— Nei, mér er fullkomin al-
vara, sagði hann. — Mér gefst
aldrei þvílíkt tækifæri aftur á
ævinni. Hugsaðu þér annað
eins — hálfs mánaðar dvöl
með æðsta kommúnista, meira
að segja með Rússum sjálfum.
Biskupinn horfði skelfdur á
hann.
— Sonur minn, hver skaut
þessari hugmynd að þér?
— Enginn. Hún fæddist af
sjálfri sér. Ég veit ekkert um
það. Ef til vill hefur guð gróð-
ursett hana í huga mínum.
— Því trúi ég ekki, tautaði
biskupinn. — En ég þykist sjá,
að þér sé þetta mikið áhuga-
mál, og þú viljir, að ég veiti
þér fararleyfi með leynd. En
hvernig fer, ef allt kemst upp
og þeir fá vitneskju um það,
hver þú ert?
— Þeir komast ekki að því.
Ég mun bregða mér í dulgervi.
Ég á þó ekki fyrst og fremst
við dularklæði, heldur öllu
heldur við dulargervi hugans.
Það eitt kemur að haldi. Ég
verð að tileinka mér kommún-
istískan hugsanagang og bæta
þar við hinum sérstaka radd-
blæ og talshætti kommúnista.
Biskupinn drap reyrstaf sín-
um á skemilinn, sem hann
hvíldi á fætur sína.
— Þetta er óðs manns æði,
sonur minn, sagði hann með
áherzlu.
— Já, heilagleiki, ég veit
það, viðurkenndi Don Camillo.
— En þú verður samt að
fara, bætti biskupinn við.
Don Camillo kraup á kné, og
biskupinn lagði blessandi hönd
á álútt höfuð hans.
— Guð veri með þér, félagi
Don Camillo, sagði hann og
lyfti augunum til himins.
Hann talaði svo lágt, að Don
Camillo heyrði varla, hvað
hann sagði, en guð hefur heyrn.
3
IM)\ CAMILLO
í DCLAIIGERFI
Góðan daginn, herra þing-
maður, sagði tannhvöss konan,
sem var að þvo gólfið í gisti-
húsinu.
— Góðan daginn, félagi,
tautaði mjólkurpósturinn með
varúð. Hann var að koma með
morgunmjólkina.
— Góðan daginn, fáráðling-
ur, sagði þrekni maðurinn, sem
stóð á miðri gangstéttinni og
lykt, og ef matmóðir þín sæi
þig með vindil í munnvikinu,
mundi álit hennar á þingmönn-
um minnka að mun. Hún er
allra geðslegasta kona, og það
var fallega gert af þér að segja
henni, að þú værir „óháður“.
Henni hefði orðið mikið um það
að heyra, að þú værir kommún-
isti.
Peppone fleygði frá sér síga-
rettunni og losaði um hálsbind-
ið.
— Já, ég veit vel, að þú
kannt betur við þig í fleyginni
skyrtu með klút um hálsinn.
En þingmaður getur ekki geng-
ið hér um eins og sveitakarl.
Þú ert orðinn fyrirmaður með
síma á skrifborðinu og marm-
araflísar á skrifstofugólfinu.
Peppone leit á úrið sitt.
— Hafðu ekki áhyggjur af
mínútunum, sagði röddin fyrir
aftan hann. — Þú leysir starf
ingjusamari maður.
Þegar inn í vagninn kom,
settist Peppone gegnt manni,
sem var að lesa dagblað komm-
únista, L’Unitá del Popolo.
Maðurinn glennti blaðið sund-
ur fyrir framan sig og hélt því
eins strengdu og það væri í
ramma. Peppone sá ekki
framan í þennan mann, en
sýndarmennskan í fari hans
sannfærði hann þegar um, að
hann væri afglapi. Peppone
mundi gerla flokksregluna, sem
hljóðaði svo: „Hver flokksmað-
ur ætti að hafa flokksmerki á
jakkaboðung sínum, en það er
gagnstæít almennri skynsemi
og velsæmi að flíka því með
stærilæti“.
Peppone sjálfur hafði kom-
izt að raun um sannleiksgildi
þessara orða, þegar hundurinn
hans, Þór, var klipptur forðum
daga. Don Camillo hafði fundið
að því við Peppone, að hann
tæki ekki ofan hattinn, meðan
blessunarorðin væru .lesin, og
Peppone hafði svarað skætin .
Stuttu síðar bar svo við, að ’■ ”
hundurinn hans, kom t p' • i
nauðklipptur nema á L.i
Þar hafði hamar cj sigð vi 3
klippt snoturlega í h r hans.
Og í hvert skipti, sem Don
Camillo mætti hundinum eftir
þetta, lyfti hann hatti sínum í
virðingarskyni við flokksmerk-
ið.
beið þess, að hann gengi hjá.
Peppone lét ekki svo lítið að
taka undir þessar kveðjur.
Hann stjakaði við þreklega
manninum og hélt hiklaust
áfram. Þetta gerðist í Róma-
borg klukkan níu að morgni.
Borgin var að vakna og færast
í auka dagsins, en syfjuleg
móska slæfði þó enn hreinleik
og svala haustloftsins.
— Góðan daginn, fáráðling-
ur, endurtók þreklegi maður-
inn ákveðnari en áður, en þó
með nærri ástúðlegum mál-
hreim. — Uppi í sveit er runn-
inn nýr og yndislegur dagur.
Þokumóðan gufar upp af ökr-
unum, og smárinn er döggvot-
ur á enginu. Greinar vínviðar-
ins svigna undan þroskuðum
vínþrúgum, hálfföldum í rauð-
brúnum blöðum ...
Peppone rumdi við. Þurfti
óvinur hans endilega að liggja
í launsátri fyrir honum þarna
framan við gistihúsið og ráðast
að honum með síðustu fréttir
heiman úr þorpinu? Hann
kveikti sér í sígarettu til þess
að reyna að sefa óróleika sinn.
— Nei, vindillinn kom auð-
vitað ekki að haldi, sagði hinn.
— Borgarfólki er illa við sterka
þitt vel af hendi. Þú sýnir hina
beztu dómgreind í vali þínu á
þátttakendum í Rússlandsför-
ina. Nú vantar aðeins eitt nafn
á skrána.
Peppone tók ofan hattinn og
þerraði svita af enninu.
— Þetta er allt saman sök
fjárbrallsmannsins. Ég vildi, að
ég hefði aldrei hitt hann.
— Nei, bíddu nú hægur,
sagði viðmælandinn fyrir aftan
hann með hjálpfýsi og samúð.
— Þú þarft ekki að lenda í
þessu neti. Vertu ekki að mikla
fyrir þér vandræðin. Þú getur
afmáð slóðina og bjargað þér
undan.
— Nei, það get ég ekki, taut-
aði Peppone.
— Jæja, vertu þá sæll þang-
að til á morgun, hamingjan
hjálpi þér.
Þeir voru komnir að strætis-
vagnastöðinni, og Peppone þótt-
ist sjá hinn alúðlega óvin sinn
þokast fjær og hverfa í mann-
þröngina. Hví þurfti hann endi-
lega að elta hann á hverjum
morgni og gera honum gramt
í geði með óþægilegum minn-
ingum frá liðinni tíð — minn-
ingum frá þeim dögum, er hann
hafði verið alþýðlegri en ham-
— Já, það var nú í þá daga,
hugsaði Peppone með sér. —
Þetta var áður en stjórnmálin
náðu •Tgerlegu kverkataki.
Maðurinn gegnt Peppone
lækkaði blaðið, svo að andlit
hans sást yfir það, og Peppone
varð að viðurkenna það fyrir
sjálfum sér, að á honum var
enginn afglapasvipur. Af aug-
um hans stafaði rósemi, en það
var vafalaust vegna þykku
gleraugnanna. Hann var klædd-
ur ofur venjulegum, ljósum
sumarfötum með gráan hatt á
höfði. Peppone var engin
ánægja að því að sjá hann fara
út úr vagninum á sömu stöö
og hann sjálfur.
— Herra minn, sagði maður-
inn við hlið hans. — Getið þér
gert svo vel að vísa mér leið
til .. .
Peppone glataði alveg þolin-
mæðinni við þetta ávarp.
— Ég skal fúslega vísa þér
leiðina til helvítis, þrumaði
hann.
— Já, ég ætlaði einmitt að
biðja yður um það, því að
þangað er nú ferð minni heitið,
svaraði maðurinn rólega.
Peppone gekk snúðugt brott,
Framhald á bls. 35.
23
FALKINN