Fálkinn - 16.11.1964, Qupperneq 34

TRELLEBORG
ÞEGAR UM HJÓLBARÐA ER AÐ RÆÐA
f Söluumboð: HRAUNHOLT VIÐ MIKLATORG
GUMIMAR ASGEIRSSOM H.F.
heilsa upp á vin sinn fangelsis-
titjórann. En áður þyrfti hann
á sjúkrahúsið og láta dæla úr
sér, býst ég við.
Ég hefði vissulega getað
sett fleiri oleanderblöð í teið
en þar sem ég hafði ekki brjóst
í mér tii að svipta greyið lífi
þegar mér varð hugsað til þess
hvað hann hafði verið sætt og
yndislegt barn.
Og meðan ég beið eftir frétt-
unum um handtöku hans
reyndi ég að finna ráð til að
finna botn í skáldsöguna mína
•— söguna sem hafði bjargað
lífi mínu.
Ég hafði verið milli vonar
og ótta hvort mér tækist að fá
hann til að lesa blöðin. Því eins
og ég sagði honum, þá var
ekkert eitur í sósunni — það er
í raun réttri ókleift að koma
fyrir svo miklu oleandereitri
í araksósu að nokkurn saki.
Sakna ég úr Selvogi . .
Framh. af bls. 21.
eyðilegri strönd orðin ein auð-
ugasta kirkja landsins. Á hún
nú á fjórðu milljón króna í
sjóði, og er það fé notað til
kirkjubygginga víðsvegar um
land. í Strandakirkju eru ýms-
ir góðir gripir, kaleikur úr páp-
ísku og messuhökull ævaforn.
Þar er altaristafla máluð af
Sigurði málara.
Strandakirkja var annexía
frá Vogósum. Þar sátu nafn-
kunnir klerkar á öllum öldum,
en þekktastur var þó séra
Eiríkur, galdrameistarinn mikli
og eru af honum miklar sögur.
Séra Eiríkur beitti þó aldrei
galdrakunnáttu sinni til ill-
verka, en ýmsar glettur gerði
hann þó pörupilt'im og þjóf-
um. Flestir munu kannast við
söguna af piltunum, sem tóku
hesta prestsins ófrjálsri hendi,
en festust á baki þeirra, og
tóku klárarnir sprettinn heim
í hlað á Vogósum. Síðastur
klerka í Vogósum var sérá
Eggert Sigfússon. Hann lifði
alla ævi ókvæntur og barnlaus
og þótti sérvitur og smáskrít-
inn. Til dæmis kom hann aldrei
á hestbak í ein 40 ár. Á síðustu
æviárum sínum flakkaði hann
nokkuð um Árnessýslu og kom
þá meðal annars að Kiðabergi
í Grímsnesi. Þáði hann þar
næturgreiða og kvaddi hús*
freyju með þessum orðum um
morguninn:
Skyrinu og grautnum skelf
ég af,
Brauðinu fæ ég brjósviða af
Lundabagginn of feitur.
Blóðmörinn of magur,
Svið vitið þér að ég vil ekki.
Og matarlaus má ég fara.
Séra Eggert fór jafnan fót-
gangandi, því ekki fékkst hann
á hestbak eins og áður er getið.1
Nálægt Kiðabergi er lækur1
einn, og eru tvö skref yfir læk-
inn. Séra Eggert hafði einn
skinnsokk sem hann braut
saman og geymdi undir barði
við lækinn, fór hann í sokkinn
þegar hann þurfti yfir, en skildi
síðan sokkinn eftir þangað tií
næst hann þyrfti á að haldá.
Eins og áður er getið, þótti
Selvogur kostahérað mikið,
enda bjuggu þar hirðstjórar
og lögmenn og efldust til fjár
og valda. Þar var gnótt sjávar-
fangs og annarra hlunninda
eins og berlega kemur fram í
vísu sem Vogsósaprestur einn
orti fyrr á öldum þegar hann
kvaddi héraðið sárum söknuði:
Sakna ég úr Selvogi
sauða minna og ánna,
silungs bæði og selveiði,
en sárast allra trjánna.
En ægilegur skaðvaldur átti
eftir að eyða byggð í Selvogi,
svo nærri stappaði, að hún
lognaðist út af. Það var sand-
fok og uppblástur, sem fylgdi í
kjölfar þess. Víðáttumikil gras-
lendi urðu uppblástrinum að
bráð, svo að til landauðnar
horfði. Höfuðbólið Strönd lagð-
ist í eyði og býli flest í kring-
um það, sumar hjáleigur þess
tórðu þó. Nú er að mestu búið
að hefta þetta gífurlega sand-
fok, en aldir munu renna, áður
en jörðin er gróin sára sinna. ;
Annar óvinur var sífellt ná-
lægur, sem þó um leið var líf-
gjafi byggðarinnar. Úr Selvogi
var sjórinn sóttur af kappi, og
til dæmis um það má nefna, að
kringum 1770 gengu 50 skip úr
Selvogi og Herdísarvík. Síðasta
og mesta sjóslysið í Selvogi
varð fyrir rúmri öld. Þá fórst
34 FÁUICINN