Fálkinn - 16.11.1964, Síða 37

við af lestinni.
Hann gekk hvatlega til dyra
i og leit heiftaraugum á Don
Camillo um leið og hann gekk
framhjá honum. En Don Ca-
millo lét sér hvergi bregða.
Hann var sem jarðfastur steinn,
sem ekki mun víkja frá flokks-
línunni, hvað sem það kostar.
í lestinni reyndi Peppone að
imissa ekki sjónar af Don Cam-
idllo. Hann sat gegnt honum
7ií klefa og hélt honum nærri því
í-afkróuðum. Don Camillo virt-
ist þó ekki líklegur til upp-
oreisnar. Hann tók litla bók upp
uúr vasa sínum. Hún var í
rauðri kápu, og hamar og sigð
gyllt framan á kápuna. Síðan
§ fór hann að lesa og virtist ekki
a hafa hugann við neitt annað.
ii Endrum og eins leit hann þó
.upp úr bókinni og lét augu
ulíða yfir hæðir, akra og þorp,
i:sem lestin brunaði hjá. Loks
■ ilokaði hann þó bókinni og bjóst
ui.til að stinga henni í vasa sinn,
en þá sagði Peppone:
— Þetta hlýtur að vera góð
l .lesning.
je. — Já, ekki kostur á betri,
sagði Don Camillo. — Þetta er
úrval úr ritum Lenins. Svo
rétti hann bókina að Peppone
svo að hann gæti litið á hana
og bætti við: — Það er illt, að
hún skuli vera á frönsku. En
ég skal fúslega þýða fyrir þig
einhvern kafla, ef þig langar
til.
— Nei, þakka þér fyrir,
félagi, sagði Peppone, lokaði
bókinni og rétti eigandanum
hana aftur.
Hann leit um leið í kringum
sig og létti augsýnilega, þegar
hann sá, að hinir félagarnir
voru allir sokknir niður í lestur
myndatímarita, eða höfðu feng-
ið sér blund. Enginn þeirra
hafði sem betur fór tekið eftir
því, að þrátt fyrir rauðu káp-
una, kommúnistamerkin og tit-
ilinn á kápunni, Úrval úr ritum
Lenins, var þetta kaþólsk
bænabók á latínu.
Þegar lestin nam staðar á
næstu járnbrautarstöð, brugðu
nokkrir félaganna sér út sem
snöggvast. Félagi Scamoggia
kom aftur með vínflösku, og
félagi Rondella með nýútkom-
ið dagblað. Hann leit á forsið-
una og hristi höfuðið yfir því,
sem hann sá þar. Á forsíðunni
var stór mynd af félaga Krúst-
joff á síðasta degi heimsóknar
hans í Ameriku. Hann var bros-
andi út undir eyru eins og
,hann var vanur, og fólkið um-
hverfis hann brosti til hans.
— Mér er ofraun að sjá
hann hlæjandi í hópi þessara
aulabárða.
— Stjórnmál verður : að
byggja á vitsmunum en ekki
tilfinningunum, sagði Don
Camillo. — Sovétríkin bérjast
fyrir því að koma á friðsam-
legri sambúð í heiminum. Auð-
valdssinnar, sem eru höfundar
kalda stríðsins, hafa af litíu að
brosa. Endir kalda stríðsins
verður tortíming auðvalds-
sinna.
En Rondella átti í ríkum
mæli þrákelkni, sem talin er
einkenni hinna félagstráusiu
verkamanna í Mílanó
— Það er hverju orði Sar.n-
ara, en ég hef eigi að Síður
fullan rétt til þess að ha-ta auð-
valdssinna, og ég vil héldur
láta taka mynd af mér daúðum
en brosandi í hópi þeirra.
— Þú hefur fullan rétt til
þess að segja og hugsa það,-sem
þú vilt. En segðu þetta ekki
við okkur, heldur við félaga
Krústjoff. Hann verður líklega
kominn heim til Moskvu, þegar
okkur ber þar að garði. Þú
getur beðið hann um að fá að
hitta hann að máli og sagt við
hann: „Félagi Krústjoff, þú ert
á rangri leið“.
Don Camillo var alveg eins
slægur og snjallasti kommún-
isti. Félagi Rondeila varð föl-
ur á kinn.
— Annað hvort geturðu ekki
eða vilt ekki skilja mig, sagði
hann. — En hvað sem því líður,
getur enginn fengið mig til
þess að trúa því, að þetta sé
ákjósanlegt.
— Félagi, sagði Don Camillo
vinsamlega, — ég vcit, að þú
hefur barizt með föðurlands-
vinunum. Hvað gerðir þú, er
þér var skipað að fara fram í
víglínuna, þar sem hættan var
mest?
— Ég fór umyrðalaust.
— Og sagðir þú félögum
þínum, að þú gætir ekki fellt
þig við það að verða að hætta
lifi þinu?
— Auðvitað ekki. En hvað
kemur það þessu við?
— Stríð er stríð, félagi,
hvort sem það er heitt eða kalt,
og maður, sem -berst fyrir ’ in-
um rétta málstað, getur ekki
leyft sér að setja eigin óskir í
fyrirrúm.
— Jæja, sleppum þessu,
félagi Rondella, sagði Peppone.
— Við erum á leið til lands,
þar sem ekki ætti að vera
mikil hætta á því, að þú rækist
á auðvaldssinna. Því æt-ti að
FALMNN
37