Fálkinn - 14.12.1964, Blaðsíða 24

Eftir GIOVANIMI GUARESCHI
POLITIK Á
FÖKNIJM
VEGI
— Félagi, ekki vænti ég, að
þú hafir flokksskrána yfir
félagana í ferðahópnum?
Peppone var að raka sig en
snerist þó hvatlega á hæli og
hreytti út úr sér framan í Don
Camillo:
— Hún kemur mér einum
við.
— Okkur einum, áttu við
félagi. Þar sem ég er nú orð-
inn selluleiðtogi, verð ég að
kunna nokkur skil á félögun-
um.
— Þú ættir að fara beina
leið til fjandans og taka þessa
sellu þína með þér.
Don Camillo hóf augu sín
til himins.
— Drottinn, heyrðir þú hvað
hann sagði? Þetta er eina
kommúnistasellan, sem hefur
fullgildan prest að leiðtoga, og
hann segir henni að fara til
fjandans.
Allt vill lagið hafa, og þegar
rakvél er beitt eins og hófjárni,
getur hún verið hættulegt
vopn. Peppone risti svo harka-
lega niður kinn sína, að egg-
járnið gekk í hold, og tók að
blæða. En hvernig átti öðru-
vísi að fara fyrir kommúnista-
þingmanni, sem neyðzt hefur
til þess að hafa prest, dulbú-
inn sem flokksbundinn komm-
únista, með sér í Rússlands-
ferð? Varla var von, að hann
héldi stillingu sinni, hvað sem
á gekk. Og ofan á allt þetta
bættist, að þessi sendiboði páf-
ans hafði gerzt selluforingi.
Meðan Peppone var að þerra
blóðið af kinn sinni, tókst Don
Camillo að lauma aftur í tösku
félaga síns flokksskránni, sem
hann hafði leyft sér að líta á.
— Jæja, félagi, sagði hann.
— Ef þú telur þessa skrá svona
mikið einkamál, skulum við
ekki minnast framar á hajja.
En þú skalt þá ekki láta þér
bilt við verða, þótt mér verði
einhver mistök á.
Áður en orðaskipti þeirra
yrðu meiri, birtist félagi Sca-
moggia í dyrunum til þess að
segja þeim, að bifreiðin biði
þeirra framan við gistihúsið.
Þetta var grámóskulegur
haustmorgunn. Konur og karl-
ar, klædd samfestingum, voru
að þvo og sópa stræti, aka
strætisvögnum, og hlaða múr-
steinum í nýja byggingu. Fram-
an við matvörubúð stóðu kon-
ur í langri röð, ofurlítið kven-
lega búnar, og biðu þolinmóðar.
Don Camillo hallaði sér að
Peppone og hvíslaði í eyra
hans:
— Þessar konur hafa ekki
aðeins sama rétt og karlmenn,
heldur líka kvenleg sérréttindi.
Peppone leit ekki einu sinni
upp. Hann sat hjá Don Camillo
í aftasta sæti bílsins. Félagi
Oregov og félagi Petrovna sátu
í fremsta farþegasætinu rétt
aftan við bifreiðarstjórann, og
þar á milli sátu ferðafélagarn-
ir. Þegar félagi Petrovna reis
úr sæti til þess að túlka eitt-
hvað, sem félagi Oregov sagði,
sneri hún sér að hópnum. Þegar
svona var skipað í sæti, gafst
Don Camillo gott færi á að
segja ýmislegt á lægri nótunum
við Peppone, er sat til hliðar við
hann, og hann gat einnig spjall-
að við Tavan og félaga Sca-
moggia, sem sátu í næsta bekk
fyrir framan. Don Camillo
hafði nú sent félaga Rondella
frá Mílanó heim og svipt félaga
Bacciga frá Genua allri tiltrú,
og beindi nú næst geiri sínum
að félaga Tavan.
„Tavan, yintonio, fjörutíu og
tveggja ára gamall, ættaður
frá Pranovo í Veneto-héraði.
Flokksfélagi síðan 1943. Leigu-
bóndi. Áhugasamur, hollur og
trúverðugur. Aðeins fær um
starf meðal smábænda vegna
lítillar félagslegrar og efna-
hagslegrar þekkingar. Faðirinn
sósíalisti. Ættin hefur búið á
sama jarðnæðinu í 120 ár.
Greindur og duglegur bóndi.
Þessarar lýsingar hafði Don
Camillo aflað sér úr flokksski'á
Peppones, og nú var miðað á
Tavan smábónda.
Borgin var nú að baki, og
leiðin lá yfir eyðilegt land-
svæði.
— Við erum nú að fara yfir
sovkos, sem kallast Rauði fán-
inn, sagði félagi Petrovna. —
Þetta er eitthvert fyrsta sovkos,
sem stofnað var eftir bylting-
una. Land þessa sovkos er 30
þúsund ekrur, þar af 10 þús-
und þegar ræktaðar. Vélakost-
urinn er fimmtíu og fjórar
dráttarvélar, fimmtán þreski-
vélar og fimmtán vörubifreiðar.
24
FALKINN