Fálkinn - 14.12.1964, Blaðsíða 74

FÚTÚHÚSIO
35 mm.
Kr.
Contessa LKE .............. 5712,00
Contessamat ............... 4280,00
Colora .................. 1508,00
Vito CLR .................. 4075,00
Dacora .....................1680,00
Minolta H7 ................ 5007,00
Minolta. U. Mat ........... 3669,00
Konica Auto S ............. 4036,00
35 mm Reflex.
Contaflex .............. 8250,00
Konica FP ................. 8609,00
Mamia ..................... 7930.00
8 mm kvikmyndavélar.
Optaronik EYE.............. 10796,UU
Zoom Reflex .............. 6451,00
Minolta Zoom 8 ............ 8158,00
8 mm sýningarvélar.
Autolat 266 7500,00
Autoloat 256 .............. 4950,00
Rafmagnsflöss.
Cornet 5 ................. 1297,00
Optatron Supper ........... 2663,00
Optatron 40 ............... 1893,00
Agfatron ................. 2665,00
Sjónaukar. Kr.
. 1511,00

Stækkunarvélar. Opemus II a Popular . 3903,00 . 2521,00 . 3332.00
Sýningarvélar 35 mm.
Ikolux I2N
Adox 800M . 4380,00
Agfa, Diam H . 2898,00
Aðrar ljósmyndavörur sv. s.
Kopiukassar Þurrkarar Stórar leðurtöskur Þrifætur, stórir Iitlir. Flasslampar og perur. Rafhlöður, alls konar Litfilmur. . 514,00
Aðeins er hægt að telja upp lítið eitt af því sem til er i verzluninni. En komið, hringið eða skrifið. Sent í póstkröfu.
FÚTÚHÚSIO
Garðastræti 6. Sími 21556
í musteri guöspekinnar
Framhald af bls. 73.
ur sig muna fyrri jarðvistir sín-
ar eða ekki, er aukaatriði og
verður hvort eð er aldrei ann-
að en persónuleg sannfæring
hvers einstaklings. En mér
þykja öU rök hníga i þá átt,
að endurfæðingarlögmálið sé
staðreynd, og eins og engin
leið er að skilja til hlítar dag-
inn i dag nema með hliðsjón
af gærdeginum, er heidur ekki
hægt að skilja eitt jarðiíf nema
með hliðsjón af fyrri lífum eða
sem hlekk i langri keðju, álil
ég.“
„Trúið þið á vaxandi út-
hreírislu guðqnakilegra kenn-
74 FÁLKINN
inga í heimi framtiðarinnar?"
„Hvert tímabil hefur sínar
sérstöku aðferðir til að nálg-
ast hlutina," segir Gretar. „Ef
kenningar eiga að lifa, verða
þær sífellt að endurnýjast og
skipta um búning í samræmi
við kröfur breytilegra tíma.
Kjarni guðspekinnar er ætíð
hinn sami, en ytri form breyt-
ast. Ég hef þá trú, að guðspek-
in sé á leið tii meira frelsis,
máttar og fegurðar i frjáis-
tyndari og þroskaðri heimi."
Svava kinkar kolli. „Ég er
fyllilega sammála því sem mað
urinn minn segir, og ég gæti
áreiðanlega ekki orðað það
betur en hann.“
Svona skipta þeir
Framhald af bls 29.
Það er undarlegur litur í þessu
Ijósi, en verkar eðlilega á svið-
inu. Síðan þarf að mála hrukk-
urnar, bæta við skuggum og
fjólurauðum klessum hér og
þar, breikka augnabrúnirnar ..
smátt og smátt eldist ásjónan,
og Klókur verður £ klókinda-
legri á svipinn með hverju
augnablikinu sem líður. Klem-
enz leikstjóri lítur inn og hjálp-
ar tii að leggja síðustu hönd á
verkið. Von bráðar er förðun-
inni lokið, og þá liggur leiðin
uop til hárkollumeistarans, frú
Margrétar Matthíasdóttur, sem
bíður tilbúin með krullujárnið.
Þar er margt um manninn.
Ævar Kvaran þarf að fá yfir-
skeggið fest á sig í flýti, því að
hann er einn af þeim fyrstu á
sviðið — hann leikur veiði-
manninn og er grænklæddur
eins og Hrói Höttur. Hérapabbi
trítlar um léttstígur: það er
Baldvin Halldórsson, þegar
betur er að gáð. íkornanum
bregður fyrir á ganginum, og
dvergarnir Ljúfur, Hnerri og
Stubbur skoða sig í speglunum.
Meðan verið er að punta Klók,
skreppum við tii Bessa
Hann er ógurlega fínn, eins ■
og hirðsiðameistara ber að vera.
En andlitið er ca 30—40 árum
of ungt. „Það er erfitt að gera
gamlan mann úr mér,“ segir
hann og setur upp sinn mesta
drýgindasvip. Með aðstoð
Klemenzar tekst það þó, enda
hægara að bæta við nokkrum
hrukkum en að útmá þær sem
þegar eru komnar.
Gísli farðar sig hjálparlaust
og er svo fljótvirkur, að það er
eins og hann hafi ekki gert
annað alla sína ævi. Hann mál-
ar á sig brosið með mestu vand-
virkni, en stynur mæðulega af
hita, þegar hann er kominn í
skrúðann. Það er ekki nóg með,
að hann þurfi að hafa hárkollu
og skegg, heldur verður hann
líka að dragnast með heljar-
stóra gerviístru, og það er ekk-
ert grín að hoppa, hlaupa um
og dansa með fyrirferðarmikla
gerviistru framan á sér í hitan-
um frá sviðsljósum og Ijós-
kösturum. En Kátur er hinn
glaðlegasti á svipinn — hann
er búinn að mála sig svo vel,
að hann getur ekki verið öðru-
vísi.
Leikritið er byrjað fyrir
nokkru, Mjallhvít er villt í
skóginum, dýrin visa henni á
hús dverganna, hérinn syngur
fyrir hana vögguljóð . . . það
fer að koma að inngöngu þeirra.^
Þeir skipa sér í röð, þarna eru*
þeir allir: Klókur og Kátur,
Tregur, Hnerri og Ljúfur,
Þreyttur og Stubbur, jafn-.
skrítnir í útliti og nöfnin.
„Hæ-hó! Hæ-hó! Við höfum
unnið nóg!“
Þeir labba af stað í halarófu
með haka sína, skóflur og önn-
ur verkfæri. Og í hátölurunum
heyrast fagnaðarlæti hinna
ungu áhorfenda í salnum ...
FÁLRINN
FLÝ<;UR
IJT